Vikan - 01.03.1999, Qupperneq 11

iðjudagskvöldum
Hakarl og guOaveigar! Karlaklubburinn gæddi ser a
Þorramat, bjór og siiöf'siiin síóastliöió þriðjudagskvöld.
Hér scst stærstur hluti þcssa gleðihóps sem hittist í gufu
haóinu cinu sinni í viku.
Það var biðröð og ég beið í
hálftíma. Klukkan hálfsjö
hringdi kunningi minn og
bað mig að koma í vélsleða-
ferð í Landmannalaugar þá
um kvöldið. Ég sagði hon-
um sem var, að ég væri á
leið í veislu. Síðan liðu tíu
mínútur og þá kom loks
röðin að mér hjá rakaran-
um. Hann var nýbúinn að
setja á mig heljarmikla
skikkju og var að bursta
mig eitthvað að aftan og
undirbúa klippinguna. Þá
allt í einu, fékk ég hugdett-
una. Ég hringdi í kunningja
minn og sagðist verða tilbú-
inn í sleðaferðina klukkan
átta. Ég spratt úr stólnum
áður en rakarinn var búinn
að taka upp skærin, reif af
mér skikkjuna og rauk út.
Ég sé enn fyrir mér svipinn
á veslings rakaranum þar
sem hann horfði á eftir mér
með burstann í hendinni,“
segir Helgi hlæjandi. „Hvað
varð um viðhaldið og veisl-
una?“ spyrja strákarnir
spenntir. „Það er ekki enn
komið að því,“ svarar Helgi.
„Ég þekki hana ákaflega lít-
ið. Ég hef heyrt í henni tvis-
var í símanum að undan-
förnu. Ég heyrði í henni í
dag og tilkynnti henni að ég
væri að fara að hitta ykkur í
gufunni. Ég sagði henni að
það væri aldrei hægt að sjá
fyrir hvar þessi gufubaðs-
kvöld enduðu. Kannski
kæmi ég heim með eina
rússneska nektardansmær.
Hún var ekkert yfir sig hrif-
in af því en ég minnti hana
á að ég væri kominn af gest-
risnu fólki,“ segir hann og
nú dynja hlátrasköllin í
skúrnum. Þá hringir einn
farsíminn og einhver segir:
„Helgi, nú er frillan að
hringja," og þeir hlæja dátt
allir saman.
Vandræði á Kúbu
Helgi bætir við sögu frá
Kúbu. „Það var hrikalegt.
Hver er sterkastur! Það er alltaf glatt á hjalla hjá piltun-
um. Hér eru þeir komnir í flottar stellingar og hnykla
vöðvana fyrir framan myndavélina.
Ég fór ásamt nokkrum ís-
lendingum í heimsókn til
kúbverskrar fjölskyldu.
Þetta var fátækt fólk og
húsmóðirin hélt greinilega
að ég hefði bara eitt í huga.
Hún bauð mér fyrst eldri
dótturina og síðan þá yngri.
Þegar ég hristi hausinn og
reyndi að segja henni að ég
hefði ekkert slíkt í hyggju
þá bauð húsmóðirin, sem
var komin af léttasta skeiði,
sig sjálfa til sölu. Ég neitaði
og var á útleið. Þá hugsaði
sú gamla sig um og virtist
vera komin með svarið við
þessu. Hún benti mér nefni-
lega á eiginmann sinn sem
lá makindalega upp í sófa-
garmi,“ segir hann og rifjar
upp Kúbuferðina. Fleiri
gamansögur fara í loftið og
það er ekki hægt að halda
karlakvöld nema að segja
ljóskubrandara. Enn er það
Helgi sem segir frá og nú
frá Ijóskunni sem keyrði inn
einstefnugötu í New York.
„Lögreglumaður stöðvar
hana. Hann spyr hvort hún
hafi ekki tekið eftir örvun-
um á skiltunum. Nei, segir
ljóskan, ég sá ekki einu
sinni indíánann." Strákarnir
reka upp roknahlátur.
Svona eiga karlakvöld að
vera, skemmtilegt grobb og
gamansögur í bland við há-
karl og guðaveigar.
Vikfin 11