Vikan - 01.03.1999, Page 49

Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
J
heima sem tákn um ham-
ingju og velgengni. Og í
morgun kom kona í bóka-
búðina til þess að panta
bókina hans Salman
Rushdie. Hún var í kápu
sem bar ótvíræð merki þess
að vera hönnun Önnu Cart-
er. Birgitta hafði starað
heilluð á kápuna, á
rennilásinn á ermunum, fal-
lega handveginn og á fell-
inguna í bakinu. Satt að
segja elskaði hún
þannig föt og
mundi aldrei í líf-
inu láta sjá sig í
bleiku peysusetti.
Hún hafði star-
að og látið sig
dreyma, einmitt eins
og núna þegar hún
teygði sig eftir „Hver er
maðurinn“ og rak augun
í fallega jakkann. Seinna
gat hún ómögulega sagt
hvort maður eða kona
hafi klæðst jakkanum,
hún hafði getið sér til að
það hafi verið sá sem
hún sá í fæturna á milli
hilluraðanna. Viðkom-
andi var í deildinni sem
geymdi vísindaskáldsög-
ur og bakið á jakkanum
blasti við í allri sinni
dýrð. Þetta var galla-
buxnajakki með búta-
saumsskreytingu. Birgitta
vissi að þetta var bútasaum-
ur. Hún hafði farið á búta-
saumsnámskeið. Hún fór
oft á allskyns námskeið í
þeim tilgangi að víkka sjón-
deildarhringinn og finna fé-
lagsskap. Efnið var úr silki
og satíni, skreytt með perl-
um, pallíettum og gullþræði.
Myndin var af fiðrildum,
fjólubláum, blágrænum,
kóngabláum og bleikum.
var eins og eitthvað æddi í
gegnum hana, myndaði
hnút í brjóstinu, veltist um í
líkamanum og spýttist að
lokum út í gegnum hælana.
Fyrst sagði hún við sjálfa sig
að það gæti ekki verið að
töskunni hefði verið stolið.
Enginn viðstaddur liti út
eins og töskuþjófur. Hún
hlyti að hafa tekið hana
með sér þegar hún fór að
leita í tölvunni. Hún tal-
aði við starfsfólkið við
afgreiðsluborðið og
yfirmanninn og
þau leituðu öll að
töskunni.
Bókasafns-
fræðingurinn var
sérstaklega vin-
gjarnlegur. Það
átti að fara að
loka og hún
bauðst til að fara
með Birgittu á
lögreglustöðina, hún
væri einmitt að fara í
þá áttina. Birgitta var
ennþá með hnút í
magnum. Ég bara trúi
þessu ekki, sagði hún
aftur og aftur. Ég
neita að trúa því að
svona geti gerst á örfá-
um sekúndum. Ég er
nú samt hrædd um það,
sagði bóksafnsfræðing-
urinn. Hún var of góð í
sér til þess að segja að það
hafði verið heimskulegt að
skilja töskuna eftir. Ekki
það að mér komi það við,
en voru miklir peningar í
töskunni? Mjög miklir,
sagði Birgitta. A.m.k. á
mínum mælikvarða.
Lögreglan gaf henni eng-
ar vonir um að hún sæi pen-
ingana aftur. Ekki væri ólík-
legt að taskan og eitthvað af
Fiðrildin flögruðu kringum
útsprungnar, gular liljur.
Birgitta horfði heilluð á
myndina, en leit svo undan.
Hún vissi að hún hefði ekki
efni á að kaupa sér neitt
þessu líkt.
í „Hver er maðurinn" sá
Birgitta að Anna Carter
hafði skrifað bók um tísku.
Það sakaði ekki að kíkja á
hana. Hún skildi bókina eft-
ir opna á borðinu og
„Hver er maðurinn" og
komst að því að Anna Cart-
er safnaði japönskum stytt-
um og átti snjósleða.
Birgitta teygði sig eftir
minnisbókinni. Taskan var
horfin.
Henni leið eins og okkur
öllum þegar við týnum ein-
hverju dýrmætu eða höldum
að við höfum týnt því. Það
klemmda milli stólsins og
borðfótarins. Hún fór að
tölvunni til þess að athuga
hvort bókin væri inni.
Seinna mundi hún eftir
fólkinu á safninu. Rosknum
manni sem las dagblað,
tveimur eldri konum í ljós-
brúnum regnkápum,
óþekku barni sem hljóp um
og lét sem það heyrði ekki
skammir móðurinnar. Móð-
irin var feit kona á aldur við
Birgittu, dökkhærð með
bólgna fætur. Samkvæmt
tölvunni var bókin í útláni.
Birgitta gekk aftur að borð-
inu og settist niður. Enn
einu sinni las hún upplýs-
ingarnar í
Vikan 49