Vikan - 10.05.1999, Qupperneq 47

eftir Marti Attoun
Seinna þegar amma hans
var búin að bera fram kök-
una fyrir hann í eldhúsinu
og syngja afmælissönginn
sagði hún um leið og hún
lagði afmælispakkann á
borðið: „Eg á engin kerti
handa þér að blása á en ósk-
aðu þér samt."
„Það eina sem mig virki-
lega langar í er gamli, rauði
pallbíllinn á bflasölu Lukku
Láka," svaraði William. -
Og ef hann spilaði rétt úr
spilunum sínum væri ekki
langt í að hann eignaðist
hann. -
„Eg veit þig langar í pall-
bflinn elskan," sagði amma
hans. „Jæja, opnaðu nú gjöf-
ina þína."
William reif litríkan papp-
írinn utan af bögglinum og
hélt uppi eintaki af Tom
Saywer í útlöndum.
„Takk," muldraði hann.
„Eg ætla að biðja þig að
lofa mér því að byrja að lesa
nýju bókina þína strax í
kvöld," sagði amma hans.
„Auðvitað, ég get varla
beðið," svaraði hann og hélt
áfram að ljúga.
William bölvaði í hljóði
þegar hann ýtti garðsláttu-
vélinni á sinn stað. Heima í
herberginu sínu dró hann
krúsina með glerkúlunum úr
felum og greip síðan í fram-
hjáhlaupi kassann með öll-
um óopnuðu bókunum frá
ömmu sem safnast höfðu
saman hjá honum í gegnum
tíðina.
Hann hlóð öllu dótinu í
gömlu handkerruna sína og
dró hana á eftir sér niður á
flóamarkaðinn. Þar hitti
hann fyrir í bás með forn-
munum mann sem honum
leist vel á. Hann bauð hon-
um krúsina með glerkúlun-
um og bækurnar. Hann sá á
atferli fornsalans að kúlurn-
ar voru einhvers virði.
„Hvar fékkstu þær þessar
vinur," spurði fornsalinn.
„Pabbi minn gaf mér þær.
Hann vildi að ég seldi þær til
að kosta námið mitt.
William kyngdi
munnvatni. Hann var
svo taugaóstyrkur að
hálsinn var þurr og
skrælnaður. Þegar
hann gat talað skellti
hann fram að hann
teldi að 30.000,- kr.
fyrir allt draslið væri
nóg. Hann benti á að
bækurnar væru nýjar
og alveg óopnaðar
þótt þær væru ekki í
plastinu. Fornsalinn
skoðaði vandlega
glerkúlurnar með
dýrastyttunum svo
dró hann fram veskið
sitt og borgaði orða-
laust.
William kreisti pen-
ingana saman í lófa
sínum og hljóp yfir til
Lukku Láka. Þetta
ætti að duga til að
festa bílinn þar til
honum tækist að stela
meiru.
Næsta dag vaknaði
William við símtal frá
ömmu sinni sem söng
afmælissönginn fyrir
hann.
„Stóðstu við orð
þín og byrjaðir á bók-
inni þinni í gærkvöldi
eins og þú varst bú-
inn að lofa," spurði
hún.
„Já og hún er fín,"
laug hann eins og
venjulega.
„Þú hefur verið svo dug-
legur að vinna í garðinum
mínum í sumar að mér
fannst rétt að hjálpa þér að
kaupa þennan pallbfl áður
en Lukku Láki seldi hann
öðrum."
„Hvað meinarðu?" missti
William út úr sér.
„Nú, 45.000,- krónurnar
sem voru inn í bókinni elsk-
an mín. Eg set afmælispen-
ingana þína á hverju ári í
bækurnar sem ég gef þér."
William varð óglatt. Af-
mælispeninga! Á hverju ári!
Allar óopnuðu bækurnar
sem hann hafði selt fornsal-
anum...
„Já, alveg rétt elskan, ég
gleymdi að spyrja þig. Hvað
gerðir þú við krúsina með
glerkúlunum sem ég sá þig
með á veröndinni í síðustu
viku. Fornmunasali sem ég
þekki bauð mér 100.000,- kr.
fyrir þær um daginn og mér
datt í hug að það væri ágætis
sjóður til að kosta trygging-
ar, skatta og viðgerðir á nýja
bílnum þínum. "
Vikan 47