Vikan - 29.06.1999, Qupperneq 29

boð fljótlega og bjóða gamalli vin-
konu hans. Hann væri nú svo
myndarlegur hann Gunnar sinn
og gæti valið úr stúlkunum enda
væri hann ekkert að flýta sér að
binda sig.
Gunnar benti henni á hann
ætti unnustu og strunsaði út.
Þau voru fámál þegar ég kvaddi
þau en um leið og við vorum
komin nógu langt frá húsinu, byrj-
uðu tárin að streyma niður kinn-
arnar á mér. Ég hafði aldrei upp-
lifað jafnmikla niðurlægingu.
Ég jós reiði minni yfir Gunnar.
Lét hann heyra það hvernig for-
eldra hann ætti. Hvað þau héldu
sig vera að gera lítið úr mér og
mínum o.s.frv. Hann var mjög
þögull og keyrði mig heim. Ég
var æst og leið illa og vildi ekki
að hann kæmi inn með mér.
Þegar ég var búin að jafna mig
sá ég að hann átti enga sök á
þessu. Hins vegar hefði hann al-
veg getað undirbúið mig undir
svona heimsókn, þar sem hann
þekkti foreldra sína betur en ég
gerði. Næsta dag heyrði ég ekk-
ert í honum og daginn þar á eftir
barst mér stór rósavöndur ásamt
bréfi.
í því baðst Gunnar afsökunar
að hafa látið þau komast upp
með dónaskapinn gagnvart mér.
Hann hefði verið í mikilli klemmu,
hvort hann ætti að leyfa mér að
hitta þau. Vildi samt ekki láta mig
vita hvernig þau væru f raun og
veru því hann óttaðist að ég
„Innan um allt glerið og marmarann
gleymir þetta fólk að njóta þess sem
skiptir mestu máli í lífinu.“
myndi ekki vilja mann sem ætti
svona vonlausa foreldra.
Þau væru búin að eyðileggja
eitt samband fyrir honum og
hann ætlaði ekki að láta það ger-
ast aftur. Þau hefðu alltaf verið
frek og stjórnsöm og nánast neytt
syni sína í lögfræðinám, alla þrjá.
Gunnar skrifaði líka að hann
hefði ekki áttað sig á hversu sjúk
þau væru af frekju fyrr en hann
missti hina stúlkuna. Þá hefði
hann flutt að heiman og getað
horft á þau í fjarlægð. Eftir það
hefði hann ákveðið að hafa sem
minnst samskipti við þau í fram-
tíðinni.
Allt hans líf fram til þess dags
hafði verið fyrirfram skipulagt af
þeim. Hann mátti varla velja fötin
sín sjálfur. Gunnar átti tvo eldri
bræður sem báðir bjuggu erlend-
is. Foreldrunum hafði tekist að
eyðileggja annað hjónabandið en
hinn bróðirinn náði að flýja út fyrir
landsteinana áður en til þess
kom hjá honum.
Engar konur voru sonum þeirra
samboðnar. Jafnvel ekki þótt
þær væru hámenntaðar. Ef þær
höfðu menntunina þá voru þær
ekki af nógu góðum ættum. Og
ef ættin var til staðar, þá stóðu
þær sig ekki nógu vel í húsmóð-
urstarfinu eða móðurhlutverkinu.
Það mundi alltaf eitthvað vera að.
Mér létti mjög við að heyra
þetta. Auðvitað eru allir stressað-
ir að hitta tengdaforeldra sína í
fyrsta skipti en ég hafði aldrei
kynnst neinu þessu líku. Ég var
ekki tilbúin að láta þau skemma
samband okkar og ákvað að láta
þau ekki trufla okkur.
Eftir heimsóknina fór mamma
Gunnars að hringja oftar í hann
og vildi fylgjast með öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur, svo
ekki sé minnst á öll kaffiboðin.
,,Þú getur nú tekið hana vinkonu
þína með, ef þú vilt,“ var oft við-
kvæðið.
Við fórum ekki í heimsókn til
þeirra. Við ákváðum að halda
okkar eigin jól, bara tvö, sem
voru yndisleg. Bræður Gunnars
komu til landsins yfir hátíðirnar
og við þurftum að mæta í eitt
jólaboð með fjölskyldunni. Þá sá
ég hvernig samskiptamynstrinu
var háttað meðal fjölskyldumeð-
lima. Barnabörnin sem voru að
koma í heimsókn til ömmu og afa
máttu sig hvergi hreyfa. Við-
kvæðið var ávallt það sama:
„Passaðu þig að brjóta ekki.
Ekki setja fingraför á borðið".
Mæðurnar sátu á sér en enginn
sagði neitt við ömmu og afa.
Auðvitað naut sín enginn í boðinu
og ég veit ekki hver var fegnastur
að komast út.
Við buðum bræðrunum í heim-
sókn til okkar og andrúmsloftið var
töluvert léttara í því boði. Mér
fannst gott að geta hitt tilvonandi
fjölskylduna mína og við svilkon-
urnar gátum rætt af hreinskilni
hvernig tengdaforeldrarnir höguðu
sér, bæði gagnvart okkur og
mönnunum okkar. Þær höfðu
báðar upplifað þessa niðurlæg-
ingu og leiðindi en aldrei rætt það
sín á milli, bara við mennina sína.
Ég held að okkur hafi öllum liðið
betur að geta talað opinskátt um
þessa sérkennilegu tengdafor-
eldra sem virðast vera svo fastir í
einhverju draumkenndum heimi.
Innan um allt glerið og marmarann
gleymir þetta fólk að njóta þess
sem skiptir mestu máli í lífinu. Að
eiga heilbrigð börn, barnabörn og
yndislega fjölskyldu. Ég er hætt
að ergja mig á þessari hegðun.
Missirinn er þeirra.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
með okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lifi
þinu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I f cimilisfangið er: Vikan
„Líl'sreyn.slusaga", Scljavcgur 2,
101 Reykjavík,
Nelfang: vikan@frodi.is
Vikan 29