Vikan - 29.06.1999, Síða 44

Framhaldssagan
HÆTTULEGUR LEIKUR

Viktoría opnaði aug-
un og starði á andlit
Elaine. Á myndinni
stóð hún við hliðina á Rustý.
Hún var auðsjáanlega hrifin
af honum enn þann dag í
dag en hann vildi greinilega
ekkert með hana hafa. Vikt-
oría hafði séð það með eigin
augum úr bílnum. Hún hafði
elt Rustý heim til Mac, farið
í burtu og komið aftur í
tæka tíð til þess að sjá þau
saman.
Það lítur ekki út fyrir það að
hún taki því létt, sagði hún
við brúðuna.
Henni varð hugsað til
stúlkunnar sem bjó með
Rustý. Hún hafði líka njósn-
að um hana. Hún var ljós-
hærð og falleg og allt of ung
fyrir hann. Hún yrði að
finna upp á einhverju til
þess að sýna henni fram á að
sambandið milli þeirra væri
ekki viðeigandi.
Rustý tilheyrir mér, hugsaði
hún. Hún var búin að bíða
svo lengi og hafði verið svo
þolinmóð. Nú var komið að
henni.
Viktorfa háttaði sig og fór í
náttkjól. Hún breiddi sæng-
ina yfir sig og brúðuna. Ég
er alveg dauðþreytt, sagði
hún við brúðuna. Ég hef
haft svo mikið að gera í dag
og þetta með Bobby kom
mér alveg úr jafnvægi.
Bobby reyndist erfiðari en
hún átti von á. Sjálfsagt
leiddist honum þar sem
hann var fyrsti gesturinn.
Engum finnst skemmtilegt
að mæta fyrstur í veislu. Að
síðustu hafði hún neyðst til
þess að troða sokk upp í
munninn á honum. Hann
var rólegri þegar hún yfirgaf
hann.
Æ, ég trúi þessu ekki! Hún
teygði sig í vasaklút á nátt-
borðinu og þrýsti honum að
neðri vörinni. Enn einu
sinni hafði hún bitið sig til
blóðs. Hún horfði á blóðug-
an vasaklútinn og andvarp-
aði. Svo slökkti hún ljósið
og hnipraði sig saman með
brúðuna í fanginu. Hún yrði
að taka sig á. Það gekk ekki
að mæta í fína veislu með
sár á vörinni.
Agnes læddist frá dyrunum.
Við hvern hafði Viktoría
verið að tala? Það voru að-
eins ein til tvær setningar en
nóg til þess að Agnes heyrði
til hennar þegar hún var á
leiðinni upp í herbergið sitt.
En nú heyrðist ekkert leng-
ur og það var búið að
slökkva ljósið.
Hún studdi sig við handriðið
þegar hún gekk upp stigann
upp á þriðju hæð. Kannski
var þetta ekkert óeðlilegt;
einmana sálir eiga það til að
tala við sjálfa sig. En hvað
vissi svona ung og falleg
kona um einmanaleika?
Agnes stansaði á stigaskör-
inni og horfði á lokaðar
dyrnar. Svo fór hún inn í
herbergið sitt. Hún virti fyr-
ir sér myndirnar sem enn
héngu á veggjunum, ein-
hverra hluta vegna hafði
hún ekki enn treyst sér til
þess að taka þær niður. En
tíminn var að hlaupa frá
henni. Á morgun flytti hún í
nýju íbúðina. Augu hennar
námu staðar við stóru
myndina af Alex Salino sem
hékk yfir rúminu. Hún tók á
sig rögg, tók myndina niður
og síðan hverja myndina af
annarri. Myndirnar af
Rósalíu og pabba hennar.
Um leið og Rustý kom inn í
leikherbergið sá hann að all-
ir voru vel drukknir, þ.e.a.s.
allir nema Rósalía. Hún sat
þögul í miðjum hópnum og
opnaði gjafirnar. Bros henn-
ar var þvingað. Krakkanir
veinuðu af hlátri. Þau höfðu
sagt Rustý að allir ættu að
finna fíflalega gjöf og það
var greinilegt að sumir
höfðu farið yfir strikið.
Hann leit á gjafirnar sem
lágu á gólfinu við fætur
Rósalíu: Brjóstahaldari af
allra stærstu gerð, bómullar-
bolur með mynd af feitri
gyltu, uppblásinn flóðhestur
og myndin, sem hún var að
taka upp, var greinilega eftir
Bobby. Hann hafði stórlega
ýkt arnarnefið og klunnaleg-
an líkamann.
Rustý! Loksins kemurðu!
Krakkar, Rustý er kominn!
Allir horðu á hann, líka
Rósalía. Honum tókst að
stingja afmælisgjöfinni,
pakka af kláðadufti, í vas-
ann án þess að nokkur sæi.
Svo kinkaði hann kolli til
Rósalíu.
Halló, sagði hann.
Ekkert svar.
Komdu og sjáðu gjafirnar,
hrópaði Millý.
Elaine tók upp brjósta-
haldarann. Heldurðu að
hann passi ekki örugglega?,
spurði hún sykursætri
röddu.
Rósalía bandaði henni frá
sér.
Láttu ekki svona! Líkar þér
ekki gjöfin frá mér? Ég
valdi þennan vegna þess að
hann er svo sexý. Hann er
líklega aðeins of stór á mig
sagði hún svo og mátaði
hann yfir fullkomin brjóstin.
Einhver setti plötu á fóninn
og Elanie togaði í Rósalíu.
Hættiði þessu! hrópaði
Rusýy, en það var of seint.
Allir höfðu kastað sér í villt-
an dansinn og grétu af
hlátri.
Allt í einu öskraði Rósalía.
Komiði ykkur út! Augun á
bak við þykk gleraugun
voru full af tárum. Ég hata
ykkur! Ég hata ykkur!
Rustý sló út handleggnum
sem lenti á lampanum á
náttborðinu. Lampinn valt
um koll og datt á gólfið.
Rustý hrökk upp með and-
fælum, setti lampann á sinn
stað og kveikti á honum.
Rustý, heyrðist hvíslað frá
dyrunum.
Hann sneri sér við. Já Carol.
Er eitthvað að?
Mig var að dreyma og vakn-
aði við það að ég velti lamp-
anum. Ég vona að ég hafi
ekki vakið ykkur báðar.
Nei, Fanný hrýtur eins og
flóðhestur. Hvað var þig að
dreyma?
Ekkert sérstakt. Flýttu þér
nú aftur undir sængina.
Carol hikaði en fór svo aftur
inn í herbergið sitt. Rustý
slökkti ljósið og lagðist nið-
ur. Þegar hann kom heim úr
boðinu höfðu þær vinkon-
urnar setið saman í róleg-
heitunum. Þegar hann
spurði þær um bflinn dular-
44 Vikan