Vikan - 25.01.2000, Blaðsíða 57

ur ef barnið grét og ætlaði að
taka hana með sér upp. Gunn-
ar hélt áfram að sinna tveim
heimilum og hann fór fljótlega
að hlaupa með barnið milli
hæða til að geðjast okkur
tengdó til skiptis. Það sló í
brýnu með okkur Gunnari
þegar átti að finna nafn á
barnið, hann vildi að hún yrði
skírð í höfuðið á mömmu
sinni, en ég vildi skíra hana
eftir móðursystur minni sem
ég var í sveit hjá sem barn.
Það endaði með að dóttir
okkar var skírð „út í loftið" og
þá fyrst var ég búin að koma
mér upp óvini fyrir lífstíð því
tengdamamma varð ofboðs-
lega reið og sár. Gunnar hafði
beðið mig að giftast sér á jóla-
dag þegar dóttir okkar yrði
skírð, en sem betur fer neitaði
ég því. Það var greinilegt að
þetta sambýli gat ekki gengið
og ég krafðist þess að flytja,
ég gat einfaldlega ekki meira.
Eg sagði Gunnari að þetta
yrði lokatilraun til að koma
sambandi okkar í lag, ég vildi
fá að eiga hann ein og það
myndi ég aldrei gera meðan
við byggjum þarna.
I sumar fluttum við svo í ann-
að húsnæði. Við keyptum litla
íbúð í öðru bæjarfélagi á
Reykjavíkursvæðinu og þang-
að fluttum við full eftirvænt-
ingar. Gunnar vissi vel að við
mamma hans háðum einvígi
um athygli hans og ég var viss
um að hann hafði valið okkur,
mig og dóttur sína. Ég var viss
um að nú myndi hann verða
minn, sjálfstæður og stoltur.
En því miður varð það ekki
þannig. Við vorum varla búin
að koma okkur fyrir þegar
mamma hans veiktist og var
Lesandi segir frá
flutt á spítala. Ég fékk sam-
viskubit og kvatti Gunnar til
að heimsækja hana en það
hefði ég kannski ekki átt að
gera. Eftir nokkra daga var
hún komin heim aftur og
Gunnar var farinn að sendast í
búðir og snúast fyrir hana í frí-
tímanum. Hann tók dóttur
okkar með sér „til að gleðja
ömmu" og ég var aldrei spurð
hvort það hentaði mér eða
ekki. Ég sat á mér lengi vel,
en löngu eftir að tengda-
mamma var orðin heilbrigð og
farin að vinna sinn hálfa
vinnudag hélt þetta allt áfram.
Alltaf átti mamma svo bágt að
Gunnar varð að skreppa til
hennar til að skúra, festa upp
nagla, versla, skipta á rúmun-
um eða eitthvað annað.
Erfið aðuenta
Það sló aftur í brýnu með okk-
ur Gunnari rétt fyrir jólin.
Hann þvældist með móður
sína í búðir hvað eftir annað í
desember til að hjálpa henni
að velja jólagjafir, en þegar ég
ætlaði að biðja hann að koma
með mér í verlsun til að velja
borðstofusettið sem við ætluð-
um að kaupa okkur fyrir jólin
hafði hann aldrei tíma. Svo
fóru okkur að berast boð um
matarveislur og fleira um jólin
og Gunnar taldi það greini-
lega skyldu sína að mæta í öll
boð hans megin. Ég vildi auð-
vitað líka sjá mína fjölskyldu
og það endaði með að við rif-
umst yfir því hvert ætti að
fara. A endanum ákváðum við
að vera heima á aðfangadags-
kvöld, hjá foreldrum hans á
jóladag en foreldrum mínum á
annan í jólum. Þessi ákvörð-
um var ekki tekin með gleði,
en var samt sameginleg
ákvörðun okkar sem ég ætlað-
ist til að staðið yrði við.
Tengdamamma varð alveg
brjáluð og hringdi í mig dag-
inn fyrir Þorláksmessu til að
segja mér hversu óbilgjörn og
frek ÉG væri.
Á aðfangadagskvöld eldaði ég
hamborgarhrygg og maturinn
var verulega góður, við
skreyttum allt litla heimilið
okkar og kvöldið lofaði góðu.
Rétt uppúr klukkan sex, þegar
við vorum nýsest að hátíðar-
borðinu hringdi síminn, það
var tengdamamma. Mér brá
þegar Gunnar fór í símann, ég
var viss um að einhver væri
dáinn. En svo var ekki. Það
var ofninn hennar tengda-
mömmu sem hafði gefið upp
öndina. Hann hafði bilað og
steikin var enn hrá, og hvert
hringdi hún? Auðvitað í
mömmustrákinn sinn sem
brást strax við og bauð for-
eldrum sínum í mat til okkar
án þess að spyrja mig fyrst!
Sem betur fer þáðu þau ekki
boðið, en Gunnar stökk af
stað frá hálfkláruðum matn-
um til að hjápa mömmu sinni
að tengja gamlan ofn sem var
til í húsinu hjá þeim.
Kannski er ég eitthvað skrýt-
in, en þetta var kornið sem
fyllti mælinn. Við Gunnar
erum ekki gift og nú er ég
komin heim til mömmu minn-
ar með dóttur mína. Við ætl-
um að selja íbúðina og ég mun
kaupa mér aðra minni. Ég
ætla ekki að binda mig aftur
nema ég finni mann sem hefur
sjálfstæða hugsun og elskar
mig nógu mikið til að skríða
undan pilsfaldi mömmu sinnar
fyrir mig.
Ath: rtafni mannsins hefur
verið breytt
Lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni med
okkur? Er eitthvaö sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þinu? Þér er vel-
komiö aö skrifa eöa hringja til
okkar. Viö gætum fyllstu
nafnleyndar.
I k iinilisl;m^iU er: Vikim
- ..l.iTsrc'ynslusii^a". Seljar 2.
101 Kcvkjim'k.
NT lliina: vik:in@l'ro(li.is