Vikan - 25.01.2000, Blaðsíða 6

Unnur Asa Jónsdóttir á og rekur
veitingastaðínn Uið Fiöruborðið
á Stokkseyri. Ueitingastaður-
inn, sem er í gamla siysavarn-
arskýiinu, hefur óneitaniega
nokkra sérstöðu bví Uar er
nánast ekki boðið upp neitt
annað en einn rétt - humar. Það
sem eykur á frumleika staðar-
ins er að gestirnir kaupa hum-
arinn eftir vigt, maturinn er
borinn fram í pottum og síðan
verður hver og einn að bjarga
sér sjáifur. Koma bá guðsgaffl-
arnir að góðum notum. Uið
Fjöruborðið hefur svo sannar-
lega siegið í gegn og fólk kem-
ur víða að til Stokkseyrar til að
forvitnast um bennan stað og
bragða á Ijúffenga humrinum
hennar Unnar Ásu.
að er í sjálfu sér
kraftaverk
hversu vel stað-
urinn hefur
gengið miðað
við að það er einungis þessi
sini réttur á boðstólum. Pað
emur mér í rauninni á
art þar sem ég og mitt
idi samstarfsfólk höf-
lítið auglýst. í raun höf-
i við lítið annað gert en
að elda þennan mat til að
lokka gestina til okkar. Það
lítur út fyrir að þetta hafi
Athafnakonan llnnur Asa Jonsdottir hefur slegið í gegn með
ueitingastaðnum sínum á Stokkseyri
um undir Eyjafjöllum og er
því Sunnlendingur í húð og
hár. Hún er dóttir Jóns heit-
ins Einarssonar kennara og
Ingibjargar Ásgeirsdóttur.
„Faðir rninn var Reykvík-
ingur og hugðist kenna einn
vetur að Skógum. Hann féll
hins vegar fyrir bóndadótt-
urinni móður rninni og voru
örlög hans ráðin. Á sínum
tíma bjuggu þau hjónin í
skólanum og ég fæddist á
kennarastofunni," segir
Unnur Ása brosandi.
Unnur Ása á þrjú systkini
og segist hafa alist upp við
mikið og gott fjölskyldulíf í
Skógum. "Ég hafði alltaf
rnikið að gera sem barn og
sá fyrir mér að ég myndi
eignast stóra fjölskyldu. Ég
var afskaplega félagslynt
barn, naut þess að leika mér
úti um allar koppagrundir
eins og við segjunr fyrir
austan. Þegar ég var 15 ára
flutti ég úr foreldrahúsunr
og stofnaði eigið heimili í
Reykjavík. Þrernur árum
síðar eignaðist ég barn. Það
var ekki ætlunin að verða
móðir svona ung, en þarna
var nú kominn sonur minn,
sem er einkabarn mitt. Ekk-
ert varð því úr stórfjölskyld-
unni."
Ung var hún komin í
þá stöðu að þurfa að
ala önn fyrir sér og
sínum. „Ég hafði
mig þó í að
fara í fram-
haldsnám
samhliða því
að vinna fulla
vinnu á hóteli. Þar hitti ég
fyrir gott fólk sem hvatti
mig til dáða á öllum víg-
stöðvum. Ég neita því þó
ekki að þetta var heljarmik-
ið puð. Á þessu hóteli lærði
ég til verka, fór í öll störf
sem buðust og þekkti rekst-
urinn orðið ágætlega þegar
ég hætti. Mér var samt
aldrei boðin hótelstjórastað-
an," segir hún kímin.
Heillast af ferðamálum
og fólki
Unnur Ása lagði land
undir fót árið 1987 og hélt til
Lillehammer í Noregi til að
læra ferðamálafræði. „Eftir
tveggja ára nám útskrifaðist
ég. Ferðamálafræði snýst
mikið um peninga og að-
ferðir til að afla þeirra en of
lítið um það á hverju verð-
mætin byggjast. Til að l'á
meira kjöt á beinin og bæta
menntun mína fór ég í
landafræði sem ég stundaði
bæði hér heima og erlendis.
Þennan bakgrunn nota ég á
hverjum degi við vinnu mína
á Stokkseyri."
Unnur Ása flakkaði á
rnilli Islands og Noregs í
nokkur ár, en á þeim tíma
sem hún stundaði landa-
fræðinám í Osló náði vinnu-
sernin tökum á henni, eins
og svo oft áður. Hún tók að
sér stjórnunarstöðu á stóru
veitingahúsi í Osló og námið
varð aukaatriði. „Jafnvel
þótt vel hafi gengið hvarf ég
aftur heim til íslands vorið
1997. Tvennt kom til sem
skipti mig meira máli en
nokkuð annað á þessum
tírna. Besta vinkona mín,
Herdís Birna Arnardóttir
sjónvarpsfréttakona, greind-
ist með alvarlegan sjúkdóm
og lá mér á að vera við hlið
hennar á þessum erfiða
tíma. Vinátta okkar var þó
þannig að við gátum líka séð
skoplegu hliðina á málunum
og ég lofaði henni til dæmis
símleiðis að gerast helgar-
mamma hennar þegar heim
væri komið. Nýja hlutverkið
fólst m.a. í að liggja uppi í
sófa, úða í sig sælgæti, hlæja,
gráta, slúðra fram á rauða
nótt og ræða kosti og galla
-f

Hmnarinn hjá Unni
Ásu er sérstaklega
girnilegur og horinn
frani á ævintyraleg-
an hátt.