Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 8

un í júlí 97. Það var gott veður
úti og ég ákvað bara að líta við á
deildinni þar sem ég þekkti mig
nú svo vel og fara í skoðun.
Það er augljóst að Hildi Björk
finnst mjög erfitt að hugsa um
þennan dag því hún lækkar róm-
inn og segir: „Mér finnst afar
erfitt að rifja upp þetta augnablik
þegar ég fékk niðurstöðuna því
þetta var svo dramatískt. Ég var
vön að skrifa niður allar niður-
stöður úr blóðprufum og þegar
læknirinn kom og settist hjá mér
skrifaði ég þessa niðurstöðu líka
á blaðið, horfði svo á hana og
sagði: Þetta getur ekki verið, ertu
viss um að þetta séu mínar niður-
stöður? Ég var búin að vera á
fullu í líkamsrækt og vildi bara
ekki trúa þessum niðurstöðum
sem voru nákvæmlega eins og
þegar ég veiktist í fyrra skiptið.
Læknarnir vildu heldur ekki trúa
þessu því þeim fannst ég líta svo
vel út en daginn eftir fór ég í
mergstungu og þá var grunurinn
staðfestur. Ég var aftur komin
með hvítblæði.
Ég grét auðvitað yfir þessu en
ég var fljót að setja upp einhverja
brynju og þegar fólk kom til mín
eða hringdi var ég í því að hug-
hreysta fólk. Þetta snýst stundum
svona við og krabbameinssjúk-
„Ég yissi auðvitaft
eftrr fyrri meðferftina
aft Jíað gæti Acriftuft
ég gæti ekki eignast
biirn. Pin ég ýtti
þeirri hugsiin reynd-
ar alveg frá mér því
ég hugsafti ineft uiér
aft þaft lilyti aft konia
eittlivaft gott lít úr
þessnVillii.“
lingurinn sjálfur verður mjög
sterkur en fólkið í kringum hann
fellur saman.“
Bónorð á sjúkrabeði
Til allrar lukku var vitað eftir
fyrri veikindi Hildar að systir
hennar, Ágústa Erna, gæti gefið
Hildi merg sem alls ekki var hægt
að ganga út frá sem vísu. „Merg-
skipti voru í raun eina lækningin
við sjúkdómnum sem ég var aft-
ur komin með og því var mikill
léttir að vita að Ágústa gæti gef-
ið mér merg því við erum í sama
blóð- og vefjaflokki. Slíkt er alls
ekki sjálfgefið því það eru bara
um 25% líkur á að maður eigi
systkini sem getur verið
merggjafi ef maður á fjögur al-
systkini en ég á bara tvö alsystk-
ini og því voru líkurnar ennþá
minni.
Læknarnir voru nokkuð von-
góðir um að ég myndi læknast
aftur. Ég vissi reyndar ekki, sem
betur fer, fyrr en ég veiktist þarna
aftur að það eru um 80% líkur á
að maður veikist aftur ef maður
fær bráðahvítblæði og fer í lyfja-
meðferð. Bráðahvítblæði var al-
veg bráðdrepandi hér áður fyrr
og fólk dó á nokkrum vikum en
nú er það sem betur fer mun við-
ráðanlegra."
Þrátt fyrir þungan dóm lækn-
anna var líf Hildar ekki eintómt
myrkur þessa daga því það má
segja að hún hafi höndlað ham-
ingjuna í veikindum sínurn.
„Maðurinn minn bað mín
þremur dögum eftir að ég greind-
ist aftur. Ég var uppi í rúmi á
sloppnum mínum og ég grét svo
mikið þegar hann bað mín að ég
gat ekki strax sagt „já“. Við fór-
um á fjölskyldufund með lækn-
unum sama dag og það tók eng-
inn eftir hringnum fyrr en ég
benti á hann. Það varð mikil gleði
þegar fjölskyldan uppgötvaði að
við höfðum trúlofað okkur og við
fórum á Hótel Holt og skáluð-
um í kampavíni. Ég fann því al-
veg til gleðinnar þrátt fyrir að að-
stæður væru erfiðar og ég gleymi
þessari stund aldrei. Þetta var ljós
punktur í veikindunum og svo
giftum við okkur nákvæmlega ári
síðar, segir Hildur og brosir.
Veik í glasafrjóvgun
Eftir úrskurð læknanna var svo
ákveðið að Hildur færi til Sví-
þjóðar ásamt systur sinni og
maka í mergskipti. Áður en til
þess kom fór Hildur þó í upp-
byggingarmeðferð hérlendis sem
og glasafrjóvgun sem var algjör-
lega hennar hugmynd.
„Þegar ég greindist aftur skaut
aftur þeirri hugsun upp í kollin-
um á mér að ég ætti engan af-
komanda. Þess vegna vildi ég fá
að vita hvaða möguleika ég hefði
á að eignast börn. Ég vissi auðvit-
að eftir fyrri meðferðina að það
gæti verið að ég gæti ekki eign-
ast börn. En ég ýtti þeirri hugs-
un reyndar frá mér því ég hugs-
aði með mér að það hlyti að
koma eitthvað gott út úr þessu
öllu. En þegar ég veiktist svo aft-
ur ákváðum ég og maðurinn
minn, að gefnu leyfi lækna, að
fara í glasafrjóvgun til þess að
eiga frjóvguð egg í frysti þegar ég
væri orðin frísk aftur. Mér fannst
það jákvætt í þessum veikindum
að huga að framtíðinni með glasa-
frjóvguninni í stað þess að vera
bara að berjast við sjúkdóminn.
Glasafrjóvgun er möguleiki sem
fólk í mínum sporum gerir sér oft
ekki grein fyrir, enda er þetta mál
sem Kraftur þarf að skoða.
Heilsan er gulls ígildi
Hildur fór í mergskipti, lyfja-
og geislameðferð í Svíþjóð og
dvaldi þar í þrjá mánuði. Hún
ber Svíunum vel söguna. Um-
önnunin var til fyrirmyndar og ég
og mínir nánustu fengum ná-
kvæmar upplýsingar um allt sjúk-
dómsferlið og hvað stæði til að
gera. Svíarnir huguðu einnig vel
að félagslega þættinum sem vant-
ar svolítið hér heima því þeir
hvöttu mann til þess að sitja ekki
auðum höndum og ég fékk að
teikna og mála á körfur sem ég
gaf svo fjölskyldunni. Þetta var
svona eiginlega eins og að vera
að föndra á leikskóla en það
dreifði huganum frá veikindunum,
segir Hildur og hlær.
Eftir að meðferðinni lauk tók
við uppbyggingartímabil hjá Hildi
þar sem hún fann vel fyrir því
hversu sárlega vantar endurhæf-
ingu fyrir krabbameinssjúklinga.
„Ég kom heim rétt fyrir jól frá
Svíþjóð en ég var auðvitað alls
ekki orðin heil heilsu þótt með-
ferðinni væri lokið. Ég hafði lést
mikið og mér leið ekki vel og því
bað ég sjálf um að fá að komast
í einhvers konar endurhæfingu.
Það varð svo úr að ég fór á
Reykjalund í sex vikur í endur-
hæfingu með hjartasjúklingum.
Það gerði mér mjög gott og eftir
það fór ég að stunda almenna lík-
amsrækt til þess að halda áfram
að byggja mig upp. Mér finnst
hins vegar að ég hefði ekki átt
að þurfa að ýta á það að ég kæm-
ist í einhverja endurhæfingu. End-
urhæfing krabbameinssjúklinga
á að vera sjálfsagður hluti í kerf-
inu.
Hildur byrjaði svo að vinna
sem íþróttakennari og einka-
þjálfari í líkamsræktarstöðinni
Þokkabót fyrir um einu og hálfu
ári eftir að hafa eitt löngum tíma
í uppbyggingu líkama og sálar. í
dag er líf hennar að mestu leyti
komið í sömu skorður og hjá
okkur hinum, þ.e.a.s. vinna,
borða, sofa og vonandi lifa lífinu
til fulls. En hvaða áhrif hafa þess-
ar raunir haft á lífssýn Hildar?
„Lífsviðhorfin eru auðvitað
allt önnur en þau voru áður hjá
mér. Ég finn það enn betur núna
hvað mér þykir ofsalega vænt um
marga í kringum mig eins og fjöl-
skylduna, vini og kunningja. Eft-
ir svona veikindi gerir maður sér
auðvitað líka grein fyrir því að
góð heilsa og góðir aðstandend-
ur eru það mikilvægasta sem
maður getur átt. Allir veraldleg-
ir hlutir skipta mann mun minna
máli en áður. Manni verður í raun
alveg sama um allar þessar efn-
islegu þarfir og myndi glaður
gefa nágrannanum allt innbúið ef
heilsan væri í veði,“ segir
HildurBjörk,formaður
Krafts, að lokum. Æ
8
Vikan