Vikan - 11.07.2000, Qupperneq 39

ckki hvort hann ætti að þora að
fara út að veiðikofanum til að að-
gætti það.
Hjólið varð eftir við beygjuna
en George hljóp sem fætur tog-
uðu út að kofanum. Hann losaði
krækjuna á hurðinni og steig var-
lega inn í hálfrökkvaðan kofann.
Hann litaðist um og sá strax að
annaö borðið hafði verið l'ært
upp aö veggnum og lá nú upp að
skápnum þar sem pabbi hans
hafði geymt netanálarnar, snær-
iö og trolltvinnann. George dró
borðið frá skáphurðinni og opn-
aði. Þarna voru töskurnar tvær.
svartar og dularlullar og engan
lykil var að sjá. George var lljót-
ur að hugsa þennan dag og það
var ekki hægt að segja að hann
skilaði ekki góðu dagsverki í
veiðikofanum eins og hann hafði
heitið sjálfum sér.
George mundi ekki enn hvern-
ig hann hafði komist heim til sín.
I fann hafði örugglega hlaupið og
sennilega hafði hann dottið
margoft á leiðinni því þegar hann
kom heim voru fleiri göt á föt-
unum hans en rifan á erminni.
Hann mundi samt greinilega
hvað móður hans lial'ði brugðið
og hann mundi óljósl eftir því að
hún hafði talað um að þetta hjól
hefði alllaf verið stórhættulegt.
Hann hal’ði larið beint írúmiðog
þar heyrði hann fréttina af rán-
inu í bankanum í Riverside og
hvernig bankaræningjarnir
höfðu verið gripnir.
Þetta var eins og að hlusta á
spennandi úlvarpsleikrit, menn-
irnir höfðu ekki játað og ráns-
fengurinn var ekki fundinn, en
ýmissönnunargögn bentu til þess
að mennirnir í vörslu lögreglunn-
ar væru þeir seku.
George var kominn niður að
uppáhaldsstaðnum sínum við
vatnið.
Þetta vatn hafði alltaf verið
matarhola fjölskyldunnar. Allt
l'rá því að Fil/.gerald fjölskyldan
hafði sest að við vatnið gat hún
alltaf sólt sér björg í bú þangað
þegar annað brást.
Hann fór úr jakkanum, settist
á stein og tróð í pípuna sína. Það
gæti orðið langt þangað til hann
yrði var í dag. Hann festi risastór-
an krókinn á Ifnuna ogkaslaði úl.
Skyldi hann vera of utarlega?
Það skipti svo sem engu máli.
hann þurlti ekki á aflanum að
halda lengur. hann hafði í raun
allt sem hann þurftj.
Goerge hallaði sér fram og dró
að sér lfnuna,-jú það var greini-
lega á! Þessi var meira að segja
þungur. I fann brosti þegar hann
sá lenginn, þetla var gamli blikk-
naglakassinn hans afa. Alveg
rétt, hann mundi það núna, hann
hal'ði sett svolítið af seðiunum í
blikkkassa og límt rækilega fyrir
áður en hann batl trolltvinnann
ulanum.
George dró kassann upp og
losaði krókinn. Scnnilega var
þelta síðasti kassinn þólt hann
myndi alls ekki hversu margir
þeir voru í upphafi. En það skipti
heldurengu máli, hann var löngu
búinn að afla þess sem hann
þurl'ti úr þessu vatni.
Hann þakkaði föður sínurn
enn og aftur í huganum fyrir að
hal'a arfleitt hann að hjóldrusl-
unni og forsjóninni fyrir að leiða
hann að eikinni daginn sem
sprakk á hjólinu.
Vikan
39