Vikan - 11.07.2000, Page 46

hann og taugar hennar voru
þandar til hins ýtrasta. Þessi litla
hreyfing var svo æsandi að
skjálfti fór um líkama hennar.
Hún vildi ekki trúa því sem var
að gerast. Henni hafði verið rænt
af einhverri óskiljanlegri ástæðu.
Hún var dauðhrædd við manninn
sem hafði rænt henni en þrátt fyr-
ir það var hún heilluð af honum.
Hún rétti úr sér, horfði beint í
augun á honum og reyndi að sýn-
ast sjálfsöryggið uppmálað.
„Hvers vegna ferðu ekki með
mig til baka til Parísar áður en
það er of seint? Þú hlýtur að vita
að það er litið á mannrán sem al-
varlegan glæp.“
„Ég geri mér grein fyrir því,“
sagði hann án þess að nokkur
svipbrigði sæjust á andlitinu.
Hún varð æf þegar hún heyrði
hrokann í röddinni og sagði reiði-
lega: „Þú gætir endað innilokað-
ur í fangelsi það sem eftir er.“
„Þeir verða nú að ná mér
fyrst," sagði hann sallarólegur og
strauk yfir hárið á henni. Hún
stirðnaði upp. Blíðleg snertingin
gerði ekkert til þess að róa hana.
Hún var dauðhrædd, hún hafði
ekki hugmynd um hvað beið
hennar og hvað hann hafði í
huga.
„Korndu," sagði hann. „Ég
ætla að sýna þér herbergið þitt.“
Hún var hrædd um að hann
heyrði hvernig hjartað hamaðist
í brjósti hennar. En hann lét ekki
á neinu bera.
„Síðan skulum við fá okkur
eitthvað að borða,“ bætti hann
við sallarólegur.
„Ég er ekkert svöng!“ hróp-
aði hún. „Mér býður svo við þér
að ég gæti ekki komið niður ein-
um einasta bita.“
„Þér líður betur um leið og þú
ert búin að borða eitthvað," sagði
hann eins og hann væri að tala við
óþekkan krakka. Ég ætla að út-
búa einfalda máltíð. Ég er satt
að segja lélegur kokkur, en ég á
nóg af fersku grænmeti, osti og
ávöxtum sem ég keypti á mark-
aðinum í morgun. Einhvers stað-
ar á ég líka flösku af fyrirtaks
víni.“
„Ég drekk ekki vín.“
Hann horfði á hana eins og
hann tryði ekki sínum eigin eyr-
um. „Drekkur þú ekki vín? Þá
missir þú af miklu. Ég verð að
kenna þér að njóta frönsku gæða-
vínanna meðan þú dvelur hérna
hjá mér. Vínið hjálpar þér líka
að slaka á.“
Það var einmitt það sem hún
ekki vildi. Hún gat ekki leyft sér
að slaka á. Hún yrði að vera á
verði gagnvart honum og finna
leið til þess að sleppa frá honum.
Ef hún kæmist út úr húsinu gæti
hún falið sig í skóginum þar til
myrkrið skylli á og komist til
næsta þorps. Það hlaut að vera
þorp einhvers staðar í nágrenn-
inu!
„Frumskilyrði þess að ég geti
slakað á er að þú sleppir mér og
ég fái að standa ein og óstudd.
Án þess að segja orð sleppti hann
á henni takinu. Hún gekk aftur
á bak og leit í kringum sig í
dimmu anddyrinu. Breiður stigi
lá upp á efri hæðina.
„Átt þú þetta hús?“
Hann svaraði engu og henni
fannst hún geta lesið úr svip hans
að svo væri ekki.
„Sjáðu nú til ... ég veit ekki
einu sinni hvað þú heitir. Mér
finnst óþægilegt að vita ekki einu
sinni nafnið þitt.“
Eftir andartaks hik sagði hann
þrjóskulega: „Ég heiti Marc.“
Hún efaðist um að það væri
hans rétta nafn en lét efasemdir
sínar ekki í ljós.
„Marc“, endurtók hún. „Þú ert
franskur, ekki satt?“
„Hvernig veistu það?“
Hún vissi að hann var að stríða
henni. „Þetta var bara skot í
myrkri," sagði hún grafalvarleg.
Hún hallaði undir flatt og hlust-
aði á þögnina. Ekkert hljóð barst
að utan; engin umferðarhljóð
eða önnur merki um mannaferð-
ir. Eina hljóðið sem heyrðist
barst frá trjánum sem bærðust í
vindinum. Það var eitthvað
kunnuglegt við hljóðið. Hún átt-
aði sig á því að það minnti hana
á sjávarniðinn sem hún hafði
heyrt í draumnum. Þetta var ekki
sjávarniður, þetta var hvíslið í
trjágreinunum. Hvers vegna
hafði henni borist þetta hljóð í
draumi? Henni fannst það hálf-
óhugnanlegt. Hún hafði aldrei
komið þarna áður. Kannski hann
hafi hringt héðan? Kannski hún
hafi heyrt hljóðið í gegnum skila-
boðin á símsvaranum?
„Hringdir þú héðan?“ spurði
hún en hann leit á hana og hristi
höfuðið.
„Síminn er ótengdur."
Hún reyndi að finna aðra raun-
hæfa skýringu. Kannski þetta
hafi verið einhvers konar hugs-
anaflutningur? Að hann hafi ver-
ið með þetta hljóð í huga þegar
hann hringdi og hún numið það.
Það var ekkert óhugnanlegt við
hugsanaflutning. Hún gat oft
fundið á sér hvað Phil og Dí voru
að hugsa. Slíkur hugsanaflutn-
ingur var eðlilegur þegar fólk var
á sömu bylgjulengd.
En ég er svo sannarlega ekki
á sömu bylgjulengd og þessi mað-
ur! hugsaði hún með sér. Það er
óhugsandi.
„Hvers vegna er síminn ekki
tengdur?" Hún hafði það á til-
finningunni að þetta hús stæði
oftar en ekki ault.
„Ég þarf ekki á honum að
halda.“
„Hvaðan hringdir þú?“
Hann svaraði ekki og virti
hana fyrir sér.
Úr anddyrinu lágu dyr að her-
bergjum sem öll voru í skugga
vegna þess að hlerar voru fyrir
gluggunum. Hún sá móta fyrir
dökkum viðarhúsgögnum, leður-
klæddum stólum og veggfóðri,
með myndum af bergfléttum og
fjólum.
„Eru einhverjir fleiri hér?“
spurði hún.
Hann brosti. „Nei, hér er eng-
inn nema við, Annie.“
Hún stífnaði upp og óskaði
þess að hún gæti lesið hugsanir
hans. Eða hvað? Ef til vill var
betra að hún hefði ekki hugmynd
um hvað hann var að hugsa.
Hvers vegna hafði hann farið
með hana hingað? Vantaði hann
peninga? Skyldi hann heimta háa
fjárhæð fyrir að sleppa henni
lausri? Ótal hugsanir þutu um
huga hennar. Mundi hann sleppa
henni ef Philip væri reiðubúinn
að borga fyrir hana lausnargjald?
Mundi hún sleppa héðan lifandi?
Hann hafði ekkert gert til þess að
fela andlit sitt. Mannræningjar
voru vanir að drepa gísla sína svo
þeir gætu ekki sagt til þeirra. Hún
fékk hnút í magann af hræðslu.
„Þetta hefur ekkert með pen-
inga að gera!“ sagði hann reiði-
lega. Hún starði á hann og þorði
ekki að trúa honum. Ef hann ætl-
aði ekki að krefjast lausnargjalds,
hvað í ósköpunum vakti þá fyrir
honum?
„Hvers vegna er ég þá hér?“
Hún leit rannsakandi á hann og
reyndi að lesa í svip hans. Hún
sá ekkert sem róaði hana.
„Veistu hver ég er? Ertu viss
að þú sért ekki að villast á mér og
einhverri annarri? Ég spyr vegna
þess að þú spyrð í sífellu hvort
ég muni eftir þér. Það geri ég alls
ekki. Þvert á móti er ég alveg viss
um að ég hef aldrei séð þig áður.
Ég er mjög minnug á andlit og
ég er viss um að ég myndi eftir því
ef við hefðum hist.“
Hann horði í augu hennar eins
og hann vildi dáleiða hana. „Fyrr
eða síðar muntu muna eftir kynn-
um okkar, Annie, sagði hann
blíðlega. „Ég get beðið. Ég hef
beðið lengi nú þegar.“
Kaldur hrollur hríslaðist nið-
ur eftir bakinu á henni. Ef hún
gætti sín ekki gæti farið svo að
honum tækist að sannfæra hana
um að hann hefði rétt fyrir sér.
Hann hlaut að vera geðveikur,
þótt hann liti ekki út fyrir að vera
það.
„Hættu þessari þrjósku,
Annie,“ sagði hann. Komdu með
mér upp, ég skal sýna þér her-
bergið þitt.“
Hún streittist á móti þegar
hann greip um handlegginn á
henni og togaði hana að stigan-
um.
„Þú getur ekki komist upp
með að halda mér hér gegn vilja
mínum! Ég veit ekki hver refs-
ingin er fyrir mannrán í Frakk-
landi en ég get ekki ímyndað mér
að þig langi til þess að dúsa það
sem eftir er ævinnar í fangelsi.
Ef þig langar svona mikið að
kynnast mér skal ég fá mér að
borða með þér og síðar ekur þú
mér til Parísar. Við getum svo hist
þar einhvern daginn. Ég skal gefa
þér miða á tónleikana og ...“
Hann hló hörkulega. „Ég veit
að þú meinar ekkert með því sem
þú segir. Ég er viss um að þú
kæmir með lögregluna á það
stefnumót. Ég er enginn asni,
Annie. Þú ert reiðubúin að lofa
öllu fögru til þess að sleppa héð-
an. Heldur þú að ég geri mér ekki
grein fyrir því?“
„Hvað viltu mér eiginlega?“
Annie gat ekki lengur falið ótta
sinn.
„Ég ætla ekki að gera þér
mein, Annie. Ekki vera hrædd.“
Þetta hljómaði sannfærandi.
Hún andvarpaði og tók biðjandi
um handlegginn á honurn.
„Viltu þá ekki vera svo góður
að leyfa mér að fara. tíerðu það,
Marc.“
Hjarta hennar sló hraðar þeg-
ar hann tók hönd hennar í sína og
fléttaði fingrum þeirra saman.
„Ekki strax,“ sagði hann. „I
augnablikinu ert þú gestur minn.
Hér eru öll þægindi og miklu frið-
sælla en í París. Hér eru engir
46
Vikan