Vikan - 01.08.2000, Blaðsíða 6

Texti: Unnur Jóhannsdóttir
Myndir: Sigurjón Ragnar
Hún hefur haft áhyggjur af hyngd sinni allt frá huí hún
man eftír sér. Sem barn uarð hún fyrir miklu áreiti frá
umhuerfinu sökum uaxtarlags síns, en hún hótti feít. Á
unglingsaldri ákuað hún að uíð hað ætlaðí hún ekkí að
búa og fór í stranga megrun og líkamsrækt. Hún
grenntíst verulega og í fyrsta sinn á æuinní fannst
henni sem hún uæri uírt af öðrum. Brátt fór bó sælan
að breytast í heluítí, buí hún hiáðist af sjúkdómi sem
nefnist lotugræðgí (bulimia). Hún hefur nú náð góðum
bata og féllst á að segja lesendum Uikunnar sögu sína.
H
úntreysti sérekkitil
að koma fram und-
ir réttu nafni, svo við
nefnum hana Ing-
unni. Ingunn er nú 33 ára göm-
ul. Hún er vel menntuð og glæsi-
leg kona, hávaxin, grönn og dökk
yfirlitum. Ingunn er í sambúð og
á eitt barn, rúmlega eins árs gam-
alt. „Mér hefur alltaf þótt afskap-
lega gott að borða og er mikill
nautnaseggur. Ég hef mjög góða
matarlyst sem kom strax í ljós
þegar ég var barn að aldri. Ég var
alltaf feitari en jafnaldrar mínir
og eftir því sem árin liðu fitnaði
ég meir og meir. Ég þjáðist vegna
þess. Ég var stór miðað við ald-
ur og mér var var mikið strítt og
lenti hálfvegis í einelti í skólan-
um. Ég fékk á mig ýmis uppnefni
eins og „tröllskessa" og „fitu-
bolla“. Ég fór smám saman að
einangra mig og vildi helst bara
vera heima hjá mér með full-
orðnum heldur en með krökk-
um. Ég grét mig oft í svefn og
frekar ef ég var búin að borða
mikið, hugsaði þá að nú yrði ég
enn feitari og yrði strítt miklu
meira," segir Ingunn og finnst
erfitt að rifja upp þessar minning-
ar. Hún fær sér sopa af kaffi og
heldur áfram.
„Vítahringurinn hófst
snemma. Skilaboðin sem ég fékk
frá umhverfinu voru að þegar
maður er feitur þá er maður ekki
neitt. Þeir sem ekki þekktu mann
tóku ekki mark á manni vegna
vaxtarlagsins. í leikjum var ég
alltaf kosin síðust og var oft
látin vera
„súkkulaði".
Afleiðingin var
auðvitað að ég (,
hætti að vilja
vera með í
leikjum nema
ég neyddist
hreinlega til c i
þess eins og í 1
léikfimi í skól- i
S
anum. Stund-
um langaði mig
bara til þess að
deyja, ég kveið
svo fyrir leikfim-
inni. Allt varð stað-
festing á því að ég
væri of feit og gæti
ekki neitt. Reglu-
legar læknisskoð-
anir í skólanum
voru kvalræði. Þá
var maður
vigtaður og það
varhreinastahel-
víti. Eftir slíkar
skoðanir urðu
miklar umræður um hvað hver
væri þungur en krakkarnir voru
sérstaklega forvitnir um hvað ég
væri þung.“
Vandamálið er uiðhorfín í
hjóðféiaginu
Ingunn segist hafa komist að
því, að þótt hún hafi orðið fyrir
mestu aðkasti frá öðrum börn-
um, þá séu það ekki endilega
börnin sem eru miskunnarlaus.
„Börn eru yfirleitt bara einlæg og
tjá þau viðhorf sem eru í gangi og
viðgangast í þjóðfélaginu. Þegar
ég var lítil þá heyrði ég á tali full-
orðna fólksins að það væri slæmt
að vera feitur. Feitt fólk væri hall-
ærislegt, ætti ekki að klæða sig í
þröng föt eða áberandi liti og svo
framvegis. Auðvitað síast
þessi óbeinu skilaboð
inn íbarnssálina og
ég setti sama sem
merki á milli
þeirra og þess
að ég væri
, ómöguleg. Ég
fékk mjög
gott atlæti
ý heima hjá
mér, mikla
ástúð og
. hlýju og mér
hefur alltaf
gengið vel í
skóla. Það
var ekkert
annað að, nema
' bara það að ég væri feit.
□
Vikan
Ég segi „bara“ en það var
svo sannarlega ekkert
bara“ í mínum huga,
það var það sem var þyngst á
metunum. Mér fannst ég feit,
feitari, feitust þó svo að ég væri
það ekki í rauninni og sjálfsmynd
mín litaðist af þessu.“
En hvernig leið Ingunni á ung-
lingsárunum? „Eins undarlega
og það hljómar þá fór mér að líða
betur á unglingsárunum. Ég átti
mér alltaf þann draum að koma
grönn í skólann. Sumarið eftir að
ég byrjaði í unglingadeildinni
ákvað ég að gera eitthvað í mín-
um málum. Ég fór að hreyfa mig
meira og stundaði eróbikk af
krafti og borðaði mjög lítið, nán-
ast ekki neitt. Um haustið hafði
ég grennst mikið og þegar ég
kom í skólann mættu mér allt
önnur viðhorf en ég hafði áður
vanist. Allir kepptust við að segja
mér hvað ég hefði grennst og
hvað ég liti vel út og ef til vill í
fyrsta sinn upplifði ég jákvæðni í
minn garð frá jafnöldrum mín-
um. Sjálfstraust mitt jókst mjög.
Ég fór að kaupa mér þrengri föt
en áður og byrjaði að mála mig.
Allt í einu var ég orðin ein af að-
alstelpunum í skólanum og allir
vildu þekkja mig. Það var tekið
mark á mér og ég var virt bæði
fyrir útlit mitt og getu í námi,
dansi og fleiru. En ég vissi að til
þess að halda þessum nýfengnu
vinsældum yrði ég að halda mér
grannri. Ég hafði sífelldar
áhyggjur af þyngdinni og fljót-
lega fór bæði hreyfingin og megr-
unin að ganga út í öfgar. Ég
hjólaði um allar trissur og fór f
tvöfalda eróbikktíma sex sinnum
í viku. Á kvöldin fór ég út að
hlaupa og áður en ég fór að sofa
gerði ég aukaæfingar. Mér hefur
alltaf fundist mjög neikvætt að
vera södd en þarna tók steininn
úr. Ég vildi ekki hafa neinn mat