Vikan - 01.08.2000, Síða 58

mnmmmMLiMMíA
á þ i ó ð h
Ég uar átján ára begar ég fór
í fyrsta skipti til Vestmanna-
eyja en það uar til að taka
pátt í pjóðhátíð peirra Eyja-
manna. Við uorum tuö sam-
an, ég og kærastinn minn,
og í uélinni með okkur á
leiðinni pangað uar hópur af
krökkum á okkar aldri og
allir uoru í rosalegu stuði.
Fullir nágrannar
Pegar til Eyja var komið klifruð-
um við upp í yfirbyggðan vöru-
bíl sem flutti okkur inn íHerjólfs-
dal og þar tjölduðum við í rok-
inu eins og allir hinir gestirnir.
Það var mikil tilhlökkun í
mannskapnum og talsverður
galsi ríkjandi. Við skötuhjúin
vorum mikil samkvæmisljón svo
okkur fannst ekkert slæmt þótt
fjörið væri orðið allsvakalegt
strax á miðjum föstudegin-
um.Við vorum ekki miklir
drykkjuboltar svo við reyndum
að finna okkur eitthvað annað að
gera en að sitja að sumbli með
nágrönnunum sem tóku tappa úr
pyttlu um leið og tjaldið var kom-
ið yfir hausinn á þeim. Við vor-
um í góðu sambandi við krakk-
ana í næstu tjöldum og sögðum
þeim að við ætluðum að skreppa
í gönguferð eitthvað um eyjuna
og spurðum hvort einhver vildi
koma með en áhuginn var lítill.
Við fórum þessvegna ein í göng-
una og vorum á göngu fram und-
ir kvöldmat en þá komum við til
baka til að fá okkur eitthvað í
svanginn.
Það var orðið ansi fjörugt í
hverfinu okkar um það leiti sem
við komum til baka. Fjórir
krakkar á okkar aldri voru í tjald-
inu við hliðina á okkur og báðir
strákarnir voru orðnir mjög full-
ir og stelpurnar vel hífaðar líka.
Þau sátu öll úti, dúðuð í svefn-
pokana sína og sungu hástöfum
milli þess sem þau veltust hvert
um annað þvert í gleði sinni yfir
lífinu og tilverunni.
Við fórum strax að malla eitt-
hvað á gastækinu okkar og það
leið ekki á löngu að þessir fjór-
menningar runnu á lyktina og
fyrr en varði voru þau öll komin
í mat til okkar. Mér tókst að kría
út úr þeim pulsupakka og brauð
til að bæta á matseðlinn svo þau
ætu okkur ekki út á gaddinn og
þau voru einnig svo rausnarleg
að koma með nóg af Vodka með
matnum sem þau drukku auðvit-
að sjálf!
Þarna vorum við sem sagt, ég
og kærastinn, komin með fjórar
fyllibyttur nánast inn í tjaldið hjá
okkur og þrátt fyrir að þau hefðu
gott af matnum lagaðist ástand-
ið á þeim lítið við það, því hann
virtist helst hafa þau áhrif að þau
fengu aukinn kraft til að drekka.
Mér var farið að lítast illa á
blikuna um tíuleytið þegar þessi
mannskapur sýndi ekki á sér
neitt fararsnið og reyndi að koma
þeim til að gera eitthvað annað
en að drekka. Ballið sem okkur
langaði á var byrjað en krakkarn-
ir vildu frekar vera þarna í tjald-
inu við drykkju og við þorðum
einfaldlega ekki að skilja tjaldið
eftir með þennan mannskap
liggjandi utan í því. Ég brá því á
það ráð að segja þeim að nú
skyldum við fara í göngu og ég
skyldi sýna þeim rosalega góðan
stað þar sem við gætum sest og
horft yfir allt svæðið. Við hjálp-
uðum krökkunum að taka sam-
an nestið (sem var aðallega í
fljótandi formi) og svo gengum
við öll af stað.
Stungið af
Þegar kom að brekkunni vorum
við svo heppin að krakkarnir
hittu einhverja vini sfna og það
varð úr að þessir vinir slógust
með í för upp í brekkuna og við
kærustuparið létum okkur hverfa
svo lítið bar á í miðri brekkunni
og fórum niður á danspallinn að
skemmta okkur eins og upphaf-
lega hafði staðið til þegar við
lögðum af stað til Eyja.
Kvöldið leið við dans og söng
og fjörið var rosalegt. Við vor-
um auðvitað ástfangin upp fyrir
haus og þurftum ekki á neinum
öðrum að halda en við skemmt-
um okkur samt með fullt af öðru
fólki sem var þarna í sama til-
gangi þ.e.a.s. að syngja og dansa
eins lengi og orkan entist.
Við dönsuðum einsog við
fengjum borgað fyrir það og
sungum og spiluðum fram eftir
nóttu með einhverju fólki sem var
með tvo gítara. Þrátt fyrir það að
veðrið hefði mátt vera betra
kvartaði enginn, við vorum vel
klædd og í fínu formi og klukkan
var að verða þrjú um nóttina þeg-
ar við snérum til baka í tjaldið.
Þegar við nálguðumst tjaldið
fórum við að hafa áhyggjur af því
hvort það stæði enn uppi. Skyldu
nágrannar okkar hafa gefist upp
á fjallgöngunni og komið tvíelfd
með nýju vinina til að djúsa milli
tjaldanna? Og hvernig væri
ástandið þá? En óttinn var
ástæðulaus, þau voru ekki kom-
in til baka og við urðum bæði
undrandi og fegin því okkur lang-
aði að sofa í friði.
Við sváfum ekki lengi því um
fimmleitið komu þau til baka og
það var greinilegt að fjörið og
hressileikinn hafði eitthvað
runnið af þeim um nóttina. Það
á t í ð
var að vísu mikill skarkali meðan
þau voru að koma sér fyrir en það
voru engin gleðilæti.
Eftir þetta sofnuðum við aft-
ur og sváfum fram til tíu. Ná-
grannarnir sváfu enn þegar við
fórum á fætur og ekki vakti mat-
arilmurinn þau til lífsins. Við tvö
fórum eitthvað á stjá en þegar við
komum til baka sat hópurinn
hnípinn fyrir framan tjaldið og
það var greinilegt að þynnkan
hafði tekið við af gleðinni. Þau
sögðu okkur að þau hefðu geng-
ið langt upp í brekkuna og setið
þar lengi og svo hefðu þau lent í
einhverju partíi á eftir og ekki
ratað aftur í tjaldið svo það hefði
tekið þau langan tíma að finna
það.
Önnur stelpan kvartaði mikið
um eymsli í fætium en hún hafði
verið í nýjum skóm á göngunni
og hún sagðist vera komin með
slæmt hælsæri. Ég fékk hálfgert
samviskubit yfir þessum fréttum
því mér fannst þetta eiginlega
vera mér að kenna þar sem það
var ég sem kom þeim af stað í
þetta ævintýri til að losna við þau
af svæðinu.
Um kvöldið var minna drukk-
ið í nágrannatjaldinu og þrjú
þeirra fóru niður að danspallin-
um um kvöldið en önnur stelp-
an sagðist ætla að vera eftir því
sér væri svo illt í fætinum. Ég og
kærastinn minn nenntum ekki að
vera lengi í fjörinu þetta kvöld
því það rigndi svolítið og við vor-
um orðin þreytt. Við vórum því
komin heim að tjaldinu upp úr
miðnætti en þá heyrðum við að
grátið var inni í nágrannatjaldinu
þar sem önnur stelpan var ein. Ég
sárvorkenndi henni og mér datt
auðvitað fyrst í hug að hér væri
eitthvert ástardrama á ferðinni.
58 Vikan