Vikan - 01.08.2000, Síða 59

flðgerð með uasahníf
En það var ekkert ástardrama á
ferðinni því morguninn eftir
vöknuðum við við það að fjór-
menningarnir voru allir komnir á
fætur og það var greinilegt að það
var áhyggjutónn í mannskapn-
um. Þegar við komum út til að
kveikja á prímusnum fréttum við
að þau hefðu ekkert sofið vegna
þess að stelpunni hefði verið svo
illt í fætinum um nóttina. Stelp-
an sat þarna berfætt utan við
tjaldið því hún gat ekki komist í
sokkana og skóna fyrir eymslum.
A hælnum á henni var stór blaðra
full af vessa og það þurfti ekki
snilling til að sjá að þetta hlaut að
vera vægast sagt mjög óþægilegt.
Eg skoðaði fótinn á stelpunni
og sagði við hana að það yrði að
sprengja blöðruna ef henni ætti
að batna, hún gæti annars aldrei
komist í skóinn til að fara heim.
Það fór hrollur um allan hópinn
og menn ýmist jésúsuðu sig eða
fussuðu. Stelpunni var samt orð-
ið svo illt að hún var farin að sjá
að eitthvað varð að gera og það
strax. „Viltu skera í þetta?“
spurði hún mig. Mér leist ekkert
á blikuna. „Ertu vitlaus! Ég er
enginn læknir!" sagði ég. „Gerðu
það, ég veit að þið eruð með
plástur og einhver áhöld. Mér er
svo ofsalega illt, þú verður að
gera þetta, þau eru svo miklir
aumingjar“ sagði hún og benti á
félagana. Ég renndi yfir viðlegu-
búnaðinn í huganum; við vorum
með stórmerkilegan Swiss Army
hníf sem vel var hægt að nota til
að skera upp með, eitthvað af
plástri en ekkert sáravatn eða
neitt slíkt. „Ég er ekki með neitt
sótthreinsandi, þú verður að fara
til læknis. Það er ekki nóg að setja
vatn á þetta þegar það er svona
ógeðslegt," sagði ég og þóttist
sloppin. „Jú, við erum með
brennivín, við notum það,“ sagði
hún.
Ekki man ég nákvæmlega
hvernig orðaskiptin voru eftir
þetta, en þau enduðu með því að
ég, átján ára, sem ekki hafði snef-
il af læknishæfileikum hvað þá
kunnáttu, samþykkti að gera að
sárinu þarna á staðnum. Hin
fjögur voru fljót að láta sig hverfa
því ekkert þeirra ætlaði að verða
vitni að þessum óhugnaði. Og
svo hófst aðgerðin. Stelpan fékk
sér fyrst vænan slurk af brenni-
víninu og svo rétti hún mér flösk-
una. Ég hafði rifið niður bómull
(sem er víst ekki góð til að
hreinsa sár með!) og strauk yfir
hnífinn og síðan blöðruna með
bómullinni sem ég hafði vætt
með brennivíninu. Rétt í svipinn
hvarflaði það að mér að fá mér
líka einn góðan sopa en ég gerði
það ekki
Stelpan lagð-
ist á magann
og hélt sér í
tjaldsúluna
og Iofaði að
hreyfa sig
ekki og ég
minntihanaá
að það væri
bara verst
fyrir hana
sjálfa því þá
gæti ég skor-
iðífótinn.Ég
tók hnífinn
fína og byrj-
aði á að skera
á blöðruna
efst og síðan
niður með
henni utan-
vert. Vessann
lagaði úr sár-
inu og ég vandaði mig eins og ég
gat að skera bara á þessa þunnu
blöðru. Mér tókst að skera blöðr-
una af hásininni án þess að stelp-
an finndi mikið til, að minnsta
kosti hreyfi hún sig ekkert á með-
an og gaf ekki frá sér svo mikið
sem stunu. Mér hálf bauð við
þessu og vissi að það yrði að
hreinsa sárið vel svo ég tók
Brennivínsflöskuna og hellti yfir
sárið úr henni. Þá öskraði hún
eins og Ijón - en hreyfði sig ekki.
„Ertu búin?“ spurði hún. „Nei,
liggðu kyrr, ég ætla að klára að
hreinsa þetta og svo set ég plást-
ur yfir.“ Ég var alveg hissa hvað
við vorum báðar svellkaldar og
rólegar!
Ég tók meira af bómullinni og
rennvætti hana með brennivín-
inu og hreinsaði sárið eins var-
lega og ég gat meðan stelpan
stundi og kveinaði. Þegar ég, að
mínu áliti, var búin að hreinsa
nóg klippti ég stórt stykki af
plástrinum og setti fast upp að
sárinu og setti annan þvert á
þann plástur til að það kæmust
örugglega ekki óhreinindi að sár-
inu. Við fundum sokkana henn-
ar ofan í skónum og ég hjálpaði
henni að klæðast sokknum og
síðan tókum við okkur til og
brutum niður hælkappann á nýja
skónum svo hún gæti gengið á
honurn.
stelpuna með hælsærið þekki ég
enn þann dag í dag. Ég hitti hana
fyrir tilviljun á sýningu veturinn
eftir og þá gekk hún beint að mér
og faðmaði nrig. Hún spurði mig
í gamni hvort ég væri í læknis-
fræði og þegar ég hló við og neit-
aði sagði hún að þá væri ég ekki
á réttri hillu því ég væri greinilega
efni í frábæran lækni. Hún hafði
gróið sára sinna á nokkrum dög-
um og aldrei fundið fyrir neinu
Við vorum báðar mjög stoltar
af þessu þegar við vorum búnar
og það var greinilegt að hinir
krakkarnir dáðust að þessu af-
reki okkar á sviði læknavísind-
anna.
Stelpan var bráðhress og sagði
að sér liði strax betur þótt plást-
urinn meiddi hana svolítið, en ég
verð að viðurkenna að ég var
mun áhyggjufyllri því ég var svo
hrædd um að ég hefði gert eitt-
hvað sem gæti haft alvarlegar af-
leiðingar.
Þegar leið á daginn tókum við
tjöldin okkar saman og héldum
á flugvöllinn með vörubílunum.
Við töluðumst heilmikið við á
leiðinni og kvöddumst með kær-
leikum á Reykjavíkurflugvelli
eftir þessa ævintýraferð til Eyja.
Við kærustuparið vorum ekki
lengi saman eftir þetta því sam-
band okkar liðaðist í sundur
nokkrum mánuðum seinna. En
eftir þetta. Við áttum eftir að hitt-
ast aftur því tveim árum seinna
fórum við að vinna saman og eft-
ir það höfum við alltaf haldið
sambandinu.
Við höfum oft sagt það í gamni
að svona kraftakerhngar eins og
við ættum að sjálfsögðu samleið
í lífinu og það virðist vera nokk-
uð til í því.
Lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig. jafnvel
breytt lifi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I ieiinilisfangið er: Mk:m
- ..l.ílsreyiislusuga''. Seljavegur 2.
101 Reykjavík,
Netfang: v ikan@frodi.is