Vikan - 14.11.2000, Blaðsíða 22

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
S t ú I k
Janna Hanson var
þrettán ára þegar hún
hvarf. Hún hafði lagt
af stað að heiman frá
sér laust eftir klukkan
hálfníu að morgni
annars dags jóla til að
líta eftir húsvagni fjöl-
skyldu vinkonu sinnar
en þau höfðu farið í
ferðalag um hátíð-
arnar. Janna fór svo
snemma því fjölskyld-
unni var boðið í há-
degisverð á heimili
elstu Hanson systur-
innar, Gail, og móðir
þeirra, Doreen, vildi
komast af stað ekki
seinna en rúmlega
ellefu. Janna ætlaði
að vökva blómin og
sjá til þess að örlítið
væri skrúfað frá kalda
krananum svo vatnið
frysi ekki í pípunum.
Húsvagninn stóð á lóð
Nile Country klúbbs-
ins í nágrenni við
heimili Hanson fjöl-
skyldunnar. Janna þurfti aðeins
að fara eftir göngustíg sem lá
milli þéttra barrtrjáa sem stóðu
fyrir aftan íbúðarblokkina þar
sem Janna bjó með móðursinni
og tveimur eldri systrum. Dor-
een hringdi heim til vinkonu
hennar klukkan tuttugu mínút-
ur fyrir ellefu um morguninn
en fékk ekkert svar. Hún ók að
húsvagninum fjörutíu mínútum
síðar, eins og þær mæðgur
höfðu áður komið sér saman um
að hún gerði, og fann þá hvorki
tangur né tetur af dóttur sinni.
Doreen hringdi á lögregluna og
þótt lögregluþjónn kæmi á stað-
inn og leitaði lauslega að
stúlkunni í nágrenni við húsvagn-
inn sýndi hann lítinn áhuga á að
gera eitthvað frekar. Stúlkan
hafði aðeins verið týnd í u.þ.b.
tvo klukkutíma og hann taldi lík-
legt að Janna hefði farið til ein-
hverra vina sinna og stakk upp á
að Doreen reyndi að leita henn-
ar þar. Doreen var hins vegar al-
veg sannfærð um að dóttir henn-
ar hefði ekki óhlýðnast sér og
farið burtu úr húsvagninum án
þessað láta vita. Doreen lagði því
af stað í leit að dóttur sinni og
þegar hún fannstekki reyndi hún
að hafa samband við lögregluna
aftur. Viðbrögð löggæslunnar
voru hæg og sein eins og í fyrra
sinnið, enda töldu menn þar á
bæ líklegast að stelpan hefði
strokið að heiman. Doreen vissi
að svo gat ekki verið og reyndar
voruallirsem þekktu til fjölskyld-
unnar jafn sannfærðir og móðir-
in um að eitthvað hefði komið fyr-
ir Jönnu. Hanson fjölskyldan var
mjög samrýnd og náin.
Doreen Hanson skildi við
mann sinn á seinni hluta sjö-
unda áratugarins en við upp-
haf þess áttunda voru hjónin
farin að tala um að taka saman
aftur. Faðir Jönnu varð þá bráð-
kvaddur og dauði hans varð til
þess að þrýsta dætrunum og
Doreen enn þéttarsaman. Sorg-
in var þeim öllum erfið en árið
1974 voru þær farnar að jafna
sig og sáu fram á bjartari tíma.
Föðuramma stúlknanna sá sér
færtað heimsækja þærþessi jól
ogallar höfðu þær hlakkað mik-
ið til. Gail, sú elsta, var 23 ára,
tvíburarnir Penny og Pamela 21
árs og Janna, sú yngsta, þrett-
án. Janna var Ijóshærð, hávax-
in og lagleg eins og eldri systur
hennar og þótt hún hefði ekki
náð fullum þroska benti allt til
þess að hún yrði jafn glæsileg
kona og þær. Jólin voru í alla
staði hin ánægjulegustu og
Janna var sérlega glöð því hún
hafði fengið nánast allt sem var
á óskalistanum hennar í jóla-
gjöf. Doreen gat því ekki, þótt
hún reyndi ítrekað næstu daga,
rifjað upp neitt ósætti sem gæti
hafa valdið því að dóttir henn-
ar hlypist á brott né fundið
neina ástæðu fyrir því að Janna
léti sig hverfa.
Hringdi frá húsuagninum í
vin sinn
Doreen vissi að dóttir henn-
ar hafði komið í húsvagninn því
hún hafði hringt þaðan í skóla-
bróður sinn einhvern tíma á
milli hálftíu og tíu. Móðir hans
svaraði í símann, sagði Jönnu
að hann svæfi og kvaddi. Eftir
það heyrði enginn frá stúlkunni
og hún svaraði ekki þegar móð-
ir hennar hringdi rúmri klukku-
stund síðar. Næstu mánuðir liðu
a
hægt að mati Doreen Hanson.
Auglýst var eftir Jönnu og marg-
ir töldu sig hafa séð henni
bregða fyrir en þegar að var gáð
reyndist það alltaf tálsýn. Lítið
gerðist annað en það að þegar
vinkona Jönnu, sem bjó í hús-
vagninum, kom til baka fann
hún gallabuxur í þvottinum sín-
um sem reyndust vera buxurnar
sem Janna var í þegar hún fór
að heiman hinn 26. desember.
Doreen fannst oft að hún yrði
vör við návist dóttur sinnar og
að hún væri að reyna að koma
til sín einhverjum skilaboðum.
Oft heyrði hún barið á dyr íbúð-
arinnar en þegar hún gekk fram
til að svara reyndist enginn fyr-
ir utan. Það var ekki fyrr en vin-
kona hennar heyrði það sama að
Doreen þorði að trúa eigin eyr-
um. Fjölskyldan leitaði til sjá-
anda í Portland í Oregon sem
bað um að fá sendan poka með
hlutum úr eigu Jönnu. Sjáand-
inn kvaðst sjá Jönnu á svæði þar
sem fallin tré lægju á jörðinni,
lauf þektu jarðveginn og tjörn
væri í næsta nágrenni. Hann
kvaðst næstum fullviss um að
Janna væri látin.
Þetta gátu vel verið réttar
upplýsingar en lýsingin á stað-
háttum var hins vegar svo al-
menn og átti við um mikinn
hluta nágrennins í Seattle í
Washington þar sem Janna bjó.
Lögreglunni ogfjölskyldunni var
því mikið að vanbúnaði ef not-
ast átti við þessa lýsingu til að
leita aðJönnu. Sunnudaginn 3.
ágúst árið 1975 rofaði lokstil.
í Maltby, sem er lítið sveitasam-
félag skammt austur af
Mountlake Terrace úthverfinu
þar sem Hanson fjölskyldan bjó,
var kommúna hippa að ryðja
land til grænmetisræktar þeg-
22
Vikaii