Vikan - 14.11.2000, Blaðsíða 28

OVENJULEG DOTTIR
Við skulum hafa eitt á
hreinu alveg frá upp-
hafi. Ég elska dóttur
mína og hef alltaf haft
lúmskt gaman af því
hvernig hún lifir lífinu.
Líf hennar hefur
aldrei borið þess
merki að hún sé alin
upp á ósköp venju-
legu heimili af ósköp
venjulegum foreldr-
um. Einhvers staðar
langt aftur í ættir hlýt-
ur að hafa verið ævin-
týrakvendi sem einn
góðan veðurdag
samdi við almættið
um að nú væri kom-
inn tími til þess að
fjölskyldan skartaði á
nýjan leik konu sem
færi sínar eigin leiðir,
þvert á við almenn-
ingsálitið og gildi
þjóðfélagsins.
Dóttir mín fór að heiman
þegar hún var sextán ára
gömul, okkur foreldrun-
um til mikillar skelfingar. Okk-
ur þótti hún of ung og óreynd
til þess að standa á eigin fót-
um en hún stóð fast á sínu. Hún
var ekki nema sautján ára þeg-
ar hún fór út í heim til náms
og næstu tíu árin var hún á ferð
og flugi um allan heim. Hún
kom samt heim til íslands með
reglulegu millibili og það var
sama hversu stutt hún stoppaði,
alltaf tókst henni að verða ást-
fangin. Hún varduglegaðkoma
með herrana heim til þess að
kynna þá fyrir okkur foreldrun-
um. I fyrstu tókum við vel á móti
þessum ungu mönnum, sem
allir áttu það sameiginlegt með
dóttur minni að vera ekki alveg
eins og sauðsvartur almúginn í
líferni og hugsunum, en fljót-
lega gáfumst við upp á því. Við
lærðum það af reynslunni að
þeir ættu eftir að gera stuttan
stans í Kfi okkar og það tæki
því ekki að kynnast þeim. Eitt
sambandið reyndist þó lífseig-
ara og þýðingarmeira en þau
sem á undan höfðu gengið,
dóttir mín kom eitt sinn heim í
tveggja vikna jólafrí og kynnt-
ist þá ungum, yndislegum
manni og þessar tvær vikur
dugðu henni til þess að verða
ófrísk. Hún fór samt aftur til
útlanda eftir jólaleyfið en kom
heim til þess að eignast barn-
ið. Sambúð ungu foreldranna
fór hins vegar fIjótlega í vaskinn
og dóttir mín flutti aftur til út-
landa, í þetta sinn með litlu
dóttur sína með sér.
flstfangin heima og heiman
Viðforeldrarnirreyndum aðfá
dóttur okkar til þess að breyta
svolítið um Iífsstíl, hún væri
komin með barn á framfæri og
yrði að taka tillittil þess. En það
er erfitt að kenna hundi að sitja,
jafnvel þótt ungur sé. Það varð
úr að dótturdóttir mín var alltaf
við og við búsett á fslandi hjá
afa og ömmu og varð hún eins
og okkar eigin dóttir. Dóttir mín
kom einnig reglubundið heim til
íslands til þess að heimsækja
okkur og dóttur sína og í hvert
sinn kom nýr maður inn í líf
hennar, sem alltaf átti að vera
sá eini sanni. Með árunum ró-
aðist hún svolítið og þar kom
aðhúnsettistaðá íslandi ogfór
að búa með nýjasta kavaleran-
um. En sú sambúð varði ekki
lengi, aftur kom óróleikinn yfir
dóttur mína og hún flutti aftur
til útlanda. ( þetta sinn tók hún
dóttur sína með sér og var það
ansi erfitt fyrir afa og ömmu
sem áttu þá ósk heitasta að
þessar perlur gætu fest rætur og
þyrftu ekki að vera á þessum
endalausa flækingi. Dóttirokk-
ar var dugleg að skrifa og
hringja og leyfa okkur að fylgj-
ast með lífi þeirra í útlöndum.
Oftar en ekki enduðu bréfin og
símtölin á þvl að hún sagði: ,,Já,
vel á minnst, ég er búin að hitta
alveg frábæran rnann." Það
verður að viðurkennast að það
var farið að fskra ískyggilega í
mér, móðurinni ogömmunni, í
hvert sinn sem kom að þessari
yfirlýsingu og oft reyndi ég að
láta sem ég heyrði hana ekki.
Fyrirhugað brúðkaup
Eitt sinn, þegar ég var nýbú-
in að vera í heimsókn hjá þeim
mæðgum, fékk ég bréf frá dótt-
ur minni í gegnum faxtækið í
vinnunni. Ég átti mér einskis
ills von, ég leit bjartsýn fram á
veginn í ástarmálum dóttur
minnar þar sem hún hafði kynnt
mig fyrir myndarlegum og
huggulegum manni sem kom í
heimsókn til mæðgnanna með-
an ég var stödd hjá þeim. Dótt-
ir mín var aldrei mikið fyrir það
að fela ást sína, satt að segja
varð maður stundum svolítið
feiminn í návist hennar og
mannsins sem var í lífi hennar
það og það skiptið, og eftir
framkomu hennar að dæma
þessa kvöldstund var hún yfir
sig ástfangin af þessum ágæta
manni. Faxið kom því eins og
köld vatnsgusa framan í mig. í
því bað hún mig að hringja í
prest og organista, panta Dóm-
kirkjuna 10. júlí og smala sam-
an vinum og vandamönnum til
þess að skreyta kirkjuna. Þenn-
an dag ætlaði hún nefnilega að
giftast Kalla. Þarna við faxtæk-
ið runnu tvær grímur á mig,
móðurina. Hver skyldi hann
vera þessi Kalli? Það var alls
ekki maðurinn sem ég hafði ver-
ið kynnt fyrir nokkrum vikum
fyrr í útlöndum. Bréfið endaði
á eftirskrift: Eftir brúðkaupið
munum við flytja við S-Amer-
íku. Varlega reif ég faxið í tætl-
ur og ákvað að láta sem ég hefði
aldrei fengið það í hendur. Ég
ákvað að hlífa pabba hennar við
þessum fréttum. Það kom líka
í Ijós að ég heyrði aldrei meira
um þetta fyrirhugaða brúðkaup.
Á leið í kírkju
Nokkrum árum seinna frétti
ég á skotspónum að dóttir mín
væri raunverulega að fara að
gifta sig og ég, móðirin, var síð-
ust til þess að frétta það. Ég
skildi reyndar vel að dóttir mín
þyrði ekki að segja mér tíðind-
in, ég var búin að gefa henni
rækilega til kynna með orðum
og æði að ég vildi að mér yrði
hlíft við að kynnast og heyra
meira af karlmönnunum í lífi
hennar. En fyrirhugað brúðkaup
reyndist vera staðreynd. Ég
28
Vikan