Vikan - 14.11.2000, Blaðsíða 29

ákvað aðgrafa stíðsöxina, þetta
var nú einu sinni einkadóttir
mín, og ég hafði alltaf, eins og
allar mæður, hlakkað til þess
dags þegar dóttir mín gengi upp
að altarinu með sínum
heittelskaða. Ég hringdi í hana
og hún viðurkenndi mjóróma að
brúðkaupið ætti að fara fram í
lítilli sveitakirkju fyrir utan bæ-
inn, tveimurdögum seinna. Um
var samið að ég æki henni og
dótturdóttur minni til kirkju.
Brúðkaupsdagurinn rann upp.
Það var ákaflega fallegur dag-
ur í nóvember en óvenjukaldur
miðað við árstíma. Við hjónin
vorum skilin, þegar hér var kom-
iðsögu, og bílinn minn varákaf-
lega ólíkur glæsilega fjölskyldu-
bflnum fyrrverandi. Þessi var
gamall og ýmsir hlutar hans úr
sér gengnir, þar á meðal mið-
stöðin. Brúðurin varsannarlega
glæsileg þegar hún settist í far-
þegasætið við hliðina á mér og
ömmustelpan í aftursætið. Það
var stolt móðir sem ók af stað út
úr bænum með þær mæðgurnar
sveipaðar inn í sitt hvora
dúnsængina. Þegar við vorum
að komast á áfangastað og
sáum glitta í Ijósin í kirkjunni
urðum við kynslóðirnar þrjár
ákaflega fegnar, því úti var
fimmtán stiga frost og við vor-
um orðnar hálffrosnar við
bílsætin. Al lar vorum við auðvit-
að frekar léttklæddar, ein okk-
ar í brúðarkjól, önnur í brúðar-
meyjarkjól og sú þriðja í spari-
kjól.
í leit að kirkju
Því er svo farið með mig að ég
er ákaflega náttblind og á erfitt
með að aka í myrkri. Enda fór
það svo að ferðinni var alls ekki
lokið þrátt fyrir að við sæjum
Ijósin í kirkjunni. Næstu þrjá-
tíu mínúturnar leitaði égeinsog
galin manneskja að afleggjar-
anum sem lá að kirkjunni. En
það varsama hvað ég reyndi, af-
leggjarann fann ég ekki. Ég sá
að brúðkaupsgestir voru mætt-
ir í kirkjuna, þar var bílafloti fyr-
ir utan og mér leið verr með
hverri mínútunni sem leið.
Brúðkaupið átti að vera byrjað
og þarna var ég, móðir brúðar-
innar, með hana á hringsóli um
sveitina. Ég er ákaflega þrjósk
kona og hugsaði sem svo að
fyrst að aðrir kirkjugestir hefðu
getað fundið þennan bannsetta
afleggjara hlyti ég að geta það
líka. En eftir aðrar þrjátíu mín-
útur sá ég sæng mína upp
reidda, stöðvaði bílinn, þaut út
og bað þær mæðgur að bíða í
bílnum. Úti var niðamyrkur svo
ekki sá út úr augum. Ég ætla
ekki að lýsa því hvernig mér leið
þegar ég fann allt í einu að ég
stóð í vatni upp að hnjám, læk-
ur hafði orðið á vegi mínum án
þess að ég kæmi auga á hann.
Það var köld og blaut kona sem
reif upp dyrnar á kirkjunni og
sagði með brjálæðislegum
glampa í augunum að ég fyndi
ekki helvítis afleggjarann, ein-
hver yrði að koma til bjargar og
koma brúðinni til kirkju. Prest-
urinn ræskti sig þegar hann
heyrði blótsyrðið en ég sá það
samt í augum hans að ég átti
samúð hans alla. Tilvonandi
tengdafaðir dóttur minnar fór
svo með mér út, ég vísaði hon-
um á bílinn og loksins voru all-
ir mættir. Nokkrum mínútum
síðar var dóttir mín gift kona
og ömmustelpan búin að eign-
ast stjúpföður.
Innri og ytri eldar
Ég vildi óska þess að sagan
endaði hérna, en því miður er
það ekki svo. Eftir athöfnina í
kirkjunni var farið í skrúðhúsið
til þessaðskála í kampavíni fyr-
irframtíð ungu hjónanna. Prest-
hjónin höfðu skreytt allt hátt
og lágt og kveikt á ótal kertum.
Mér var svo kalt eftir aksturinn
og gönguferð með viðkomu í
læk að ég hafði ekki treyst mér
til þess að fækka utanyfirflík-
unum. Ég stóð í skrúðhúsinu í
þykkri ullarkápu með stórt og
mikið sjal utan yfir hana. Allt í
einu fannst mér ég finna und-
arlega lykt og áttaði mig á því
að það var brunalykt. Ég hróp-
aði upp yfir mig að við yrðum
að koma okkur út, það væri
greinilega kviknað í skrúðhús-
inu. Presturinn leit upp. Ég sá
brosviprur myndast í munnvik-
unum og þessi virðulegi maður
reyndi allt hvað hann gat að
halda niðri í sér hlátrinum með
litlum árangri. Síðan gekk hann
að mér og leiddi mig út í kvöld-
kyrrðina og hófst handa við að
slá í afturendann á mér fast og
ákveðið. Það eina sem kviknað
hafði í var móðir brúðarinnar
og stóðu bæði sjalið og kápan í
Ijósum logum.
Ennþá vildi ég að ég gæti sagt
að hér með væri sögunni lokið
en svoerekki. Þegartil Reykja-
víkur var komið bauð faðir brúð-
arinnar til veislu. Ég var orðin
allhress; eftir að presturinn
hafði slökkt eldinn í kápunni
minni hafði ég slökkt í geðs-
hræringunni með dágóðum
skammti af kampavíni. Þarna í
veislunni fannst mér ég mjög
fyndin kona og sá ástæðu til
þess að skemmta gestunum
með ræðustúfi. Fór sá stúfur
bæði úr böndunum og fyrir
brjóstið á ýmsum þeirra sem
viðstaddir voru. Enda fór svo
að langur tími leið þar til nokk-
ur úr fjölskyldunni vildi tala við
mig aftur. Sem betur fór sætt-
umst við mæðgurnar heilum
sáttum, hún er auðvitað löngu
skilin við þennan ágæta mann
og heldur áfram að lifa sínu
venjulega lífi á ákaflega óvenju-
legan hátt.
Lesandi segir
Þórunni
Stefánsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
með okkur? Er eitthvað
sem hefur hatt mikil áhrif á
þig, jafnvel breytt lífi þínu?
Þér er velkomið að skrifa
eða hringja til okkar. Við
gætum fyllstu nafnleyndar.
llciniilisf'angiO er: Vikan
- „I.ífsreynslusaga", Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netl'ang: vikan@l'rodi.is