Vikan - 19.12.1957, Blaðsíða 32

Neil Blair er atvinnulaus blaða-
maður. Gamall vinur úr henium,
þekktur kvikmyndastjóri, býður
honum starf og sendir hann ásamt
kvikmyndatökumanninum
Æ áTjfr Joe Wesson, í skíðaskála
| ^ suður í ítölsku Ölpunum.
Þangað kemur hann undir
því yfirskini að hann sé að skrifa
kvikmyndahandrit, en í rauninni á
hann aðeins að fylgjast með öllu
sém gerizt í skálanum og gestun-
um þar og láta Engles vita. Auk
þess hefur hann fengið mynd af
stúlku, sem hann á að svipast um
eftir. í skálann koma þrír gestir
um svipað leyti og hann, þeir Val-
dini, Gilbert Mayne og Grikkinn
Keramikos. Auk þess hefur Neil
hitt Forelli greifafrú, sem hann
þykist þekkja af myndinni. Dag-
inn eftir að hann kemur er skíða-
skálinn boðinn upp. Feneyskur lög-
fræðingur á hæsta boð. — Blair
kemst að því að Keramikos hefur
óhreint mél í pokahominu og er í
sambandi við ókunnan mann, sem
virðist staðráðinn í að komast yfir
skálann. Næsta dag stingur Gilbert
Mayne upp á því, að Blair fari með
honum á skíði. Hann jánkar eftir
nokkurt hik — og er það nærri
búið að kosta hann lífið.
>
EG stappaði fótunum varlega niður til þess að
koma blóðrásinni á hreyfingu. Meðan ég var
að þessu, byrjaði ég að hugsa um hvað ég ætti
að gera. Hvar var Mayne? Það var eflaust auð-
veldast að fara niður til Carbonin. Ef ég héldi
áfram niður á við, ætti ég að komast í skarðið.
En átti ég að gera það? Allsstaðar í kringum
mig var fjöldinn allur af hæðum. Slóð Maynes
hafði með öllu máðst út. Það var mikið snjófok.
Mayne hafði eflaust farið með mig einhverja fá-
fama leið. Ef ég færi niður með dalnum, gæti
verið að ég væri bara að fara enn lengra inn í
öræfin. Og ef ég nú kæmist að skarðinu? Mayne
hafði sagt að það væri þröngt — svo þröngt, að
maður gæti ekki villzt þar. Ef hann biði nú í
skarðinu? Hann myndi bíða lengi. Hann vildi
rera viss. Ég leit í kringum mig. Vel gat verið að
hann væri rétt hjá mér og biði eftir höggstað
4 mér. Ég mundi hvað Keramikos hafði sagt um
hann.
SKfBASKUIH
í ÖLPUNUM
EFTIR HAMMOND INNES
Þegar ég leit í kringum mig, skipti skyndilega
um átt. Vindurinn kom ofan af jöklinum. Það
var eins og gluggatjöld væru dregin frá. Ég
sá í fjarska svarta tinda. Eg sá nú greinilega
hæðirnar í kringum mig. Framundan tók við
jökull. En það var ekki Cristallojökullinn, sem
við höfðum farið yfir miklu hærra uppi, heldur
annar minni jökull. Maður sá greinilega jökul-
urðina standa upp úr snjónum. Ég kom ekki auga
á neitt skarð. Ég kom heldur ekki auga á Mayne.
Ég var viss um, að hann hefði farið með mig
einhverja fáfarna leið. Ég gekk í skugga um
þetta seinna, þegar ég fékk tækifæri til þess að
líta á kort. Jökullinn, sem ég sá, var jökullinn
undir Cristallino fjallinu. Þegar við höfðum farið
yfir Cristallojökulinn, hafði Mayne beygt til
hægri, en ekki í áttina að Carbonin skarðinu.
Það var hin snögga veðurbreyting, sem réði
ferð minni, og bjargaði reyndar lífi mínu. Ef
ekki hefði skipt um átt hefði ég farið niður á
Cristallinojökulinn. Og þar hefði ég verið þangað
til yfir lauk.
En nú sá ég, að það var aðeins eitt að gera.
Fara aftur upp á Cristallojökulinn, yfir skarðið
og niður til Col da Varda, þar sem ég hafði
komið.
Þetta var hrollvekjandi ákvörðun, því að ég
þurfti þá að klífa langan spöl. Og ef það tæki
að snjóa á ný og ég villtist, var engin von. En
ég vissi samt, að þarna var leiðin, og ef til
vill gæti ég áttað mig eitthvað á staðháttum.
En ef ég héldi áfram væri það óðs manns æði,
og ef til vill rækist ég þá á Mayne. Og enda þótt
mig hefði heldur langað til þess að fara niður
á við, þá þorði ég það ekki, vegna þess að ég
átti á hættu að rekast á hann. Hann var of góð-
ur skíðamaður. Ég gæti ekkert gert.
Þessvegna sneri ég við aftur upp brekkuna,
sem ég hafði komið niður á svo mikilli ferð. Ég
var tvo klukkutíma að klífa brekkuna. Ég varð
að fara mér hægt, og stanzaði oft. Ég varð að
fara skáhallt upp brekkuna. Klukkan var orðin
tvö, þegar ég komst upp brekkuna og leit niður
á skýjahaf, þar sem einstaka tindur stóð upp
úr. Tindarnir voru berir, en snjórinn lá eins og
hvít svunta í kringum þá.
Ég ætla ekki að segja ítarlega frá ferðinni.
Stundum stóð ég þó og studdist við stafinn, viss
um að ég kæmist ekki feti lengra. Það þurfti
mikið viljaþrek til þess að halda sér uppréttum.
Mig langaði til þess að hvíla mig og sofna. Einu
sinni var ég óvarkár og féll. Ég hafði varla kraft
i mér til þess að rísa á fætur aftur. Og því hærra
sem ég komst, því þreyttari varð ég vegna hins
þunna lofts.
Jökullinn var óendanlegur. Tvisvar sinnum
kom snjórinn eins og grá slæða ofan af Monte
Cristallo. En svo létti aftur til. Það var ekki
bratt hérna. En það var erfitt að draga skíðin
áfram. Ég notaði stafina. En ég hafði enga
krafta í handleggjunum. Vindurinn skarst í gegn-
um vot fötin og þau frusu, svo að ég varð allur
stífur.
Loksins kom ég að þeim stað, þar sem grjótið
tók við og tók af mér skíðin. Þau voru ógur-
lega þung. Þau skárust inn í axlirnar á mér,
svo að ég rétt gat staulazt áfram.
Loksins var ég kominn efst í skarðið. Loft-
ið var móðukent og svalt. Popena tindurinn
gnæfði yfir höfði mér, kaldur og svartur, og alls
staðar gat að líta óhugnanlegar sprungur í ísn-
um. Vindurinn kom neðan frá Col da Varda og
þyrlaði up snjónum í kringum mig. Það var allt
eins og það hafði verið áður, nema hvað Mayne
var ekki með mér.
Ég staulaðist frá einum klettinum til annars,
þangað til ég stóð á barmi skálarinnar, sem við
höfðum komið upp eftir. Ég stakk skíðunum í
skafl og horfði kvíðinn niður eftir hlíðinni. Ég
sá enn förin eftir okkur niðri í hlíðinni, þverrákir
í hvitum snjónum. Förin voru ógreinileg og hálf-
hulin snjó. En ég gat enn greint þau. Þau voru
eins og vegvísir.
Ég setti á mig skíðin og byrjaði hægt og hægt
að fikra mig niður brekkuna. Ég fór skáhallt
niður til þess að ég kæmist ekki á of mikla ferð.
Ég einblíndi niður fyrir mig. Öðru hverju freist-
aðist ég til þess að líta á slóðina fyrir neðan
mig. Mér lá við yfirliði og varð máttlaus í hnján-
um og skalf allur. Ég þorði ekki að halda áfram
af einskærri hræðslu. Ég var tíu mínútur að ná
mér. Síðan hélt ég af stað aftur. Eftir þetta leit
ég ekki af skíðunum.
En ég hafði það af. Og það var mikill léttir að
HIJGDETTKJR
ÞAÐ er alveg ástæðulaust fyrir vísinda-
menn að vera hreyknir þó að þeim liafi
tekist að finna upp nýjar eldflaugar til
þess að drepa menn. Örlitlir sýklar, sem
ekki hafa agnarögn af heila, lcika sér að
þessu.
ÞEGAR við erum tuttuga ára, stendur
okkur á sama hvað fólk liugsar um okkur.
Þegar við stöndum á þrítugu, höfum við á-
liyggjur af því hvað fólk hugsar um oltkur.
Og þegar við verðum fertug, rennur það
loks upp fyrir okkur, að fólk hefur bara
haft um allt annað að hugsa on okkur.
SÉRFRÆÐINGUR er maður, sem veit á-
kaflega mikið um ákaflcga lítið og lieldur
áfram að vita meira og meira um minna
og minna, uns hann að lokum veit nærri
því allt um næstum því ekki neitt.
32
VIKAN