Vikan - 19.12.1957, Side 37

hún dauðahaldi í hann og svo var henni
sleppt jafn snögglega svo hún stóð aftur
í fæturna.
Harrison sneri henni við og sagði: —
Þetta er uppbót fyrir það sem þú misstir
af hjá kapteininum. Hann ýtti laust á
öxlina á henni. — Farðu nú í bólið.
Rilla hljóp yfir hlaðið og inn í húsið.
Hún reif sig úr fötunum, án þess að
kveikja ljósið og þreifaði sig inn undir
flugnanetið. Svo lá hún í myrkrinu með
galopin augun og kreppta hnefana.
Hún heyrði að Harrison kom inn eftir
ganginum og framhjá hurðinni hennar.
Meðan hann var að bursta í sér tennum-
ar inni í baðherberginu, raulaði hann slitr-
ótt Stðasta rós sumarsins. Hann kom út
úr baðherberginu og svefnherbergishurðin
hans skall aftur. I gegnum hana heyrði
Rilla samt dauft hljóð, þegar hann spark-
aði af sér ilskónum og snögg mótmæli í
rúminu, þegar hann velti sér upp í það.
Hjartslátturinn minnkaði og hún fann
hvernig suðið í cicadasflugunum og ilmur-
inn af oleanderrunnunum smugu inn í
herbergið.
Brátt var hún sofnuð.
*
Rilla sat við morgunverðarborðið. Hún
heyrði að hann kom inn eftir ganginum.
Hann settist á móti henni og studdi hök-
unni á hnúana. Rilla leit snöggt framan
í hann og síðan í aðra átt.
— Rilla, sagði hann og ávarpaði hana
nú í fyrsta skipti með fornafni. — Ég
vona að þú látir ekki jafn mikla smámuni
og einn koss hafa áhrif á þig.
— Það hefur ekki haft nokkur áhrif
á mig, svaraði hún og horfði niður á disk-
inn sinn.
— Fyrirtak. Þetta verkefni héma er
mjög mikilvægt. Harrison leit til hliðar og
sá hvar Ali skreið aftur á bak í áttina
til dyranna. Hann hélt á krukku í annarri
hendi og bursta í hinni — Hvað ertu að
gera, Ali?
Ali leit brosandi um öxl. — Ungfrúin
segir að ég eigi að draga hvíta línu þvert
yfir húsið. Hún segir ....
Rilla reyndi að dreypa á kaffinu sínu,
eins og ekkert væri. — Það er ný tilhögun,
Harrison. Hún bandaði frá sér með hend-
inni, fyrst til 'hægri, svo til vinstri. —
Þinn helmingur — minn helmingur. Þá
verðum við ekki hvort fyrir öðru. Bað-
herbergið er hlutlaust svæði, flýtti hún
sér að bæta við. Sá sem er á undan að ná
í það, hefur það. Með þessu móti ....
Harrison reis á fætur og velti stólnum
um. — Heyrðu nú . . . . Hann kom í kring-
um borðið.
— Strikið, sagði Rilla og lagði á flótta
— Fari strikið norður og niður. Ég
samþykki þetta aldrei. Þú ert hingað kom-
in til að sjá um skrifstofuhaldið, ekki til
að skipuleggja lífsvenjur mínar.
— Ég er hrædd um að ég verði að leggja
mikla áherzlu á þetta.
— Ertu hrædd við mig?
— Hér er ekki um það að ræða.
— Það er einmitt það sem hér er um
að ræða. Þú vilt setja upp gaddavírsgirð-
ingu um allt húsið, aðeins af því að þú
hefur einu sir.ni verið kysst. Síðan þú
komst hingað, hefurðu tiplað hér um eins
og sunnudagsskólakennari, gert lítið úr
mér við þjónustufólkið og sagt Ali að ég
sé ruddi. Og svo hleypurð'u í burtu með
öðru eins sníkjudýri og La Salle.
— Eg skal játa að mér — mér mis-
sást um La Salle kaptein.
— Þegiðu!
— Já, sagði Rilla vesældarlega.
—- Og nú skal ég segja þér eitt.
— Ég er fús til að sýna fulla tillitsemi,
sagði Rilla og reyndi að tala í léttum,
skilningsríkum tón.
— Þú þarft hvorki að sýna eitt eða
neitt. Ef þú getur ekki treyst sjálfri þér,
án þess að draga strik alls staðar, þá
er þetta ekki rétti staðurinn fyrir þig.
Nú ferð þú aftur inn í herbergið þitt,
pakkar öllu þessu fína dóti * þínu niður
og hypjar þig héðan með flugvélinni um
hádegið.
— Því neita ég algerlega.
— Þú átt ekki um neitt að velja. Hér
er það ég sem ræð. Þú ferð!
— Þú hefur engan rétt til að senda
mig í burtu.
— Hef ég engan rétt til þess. Hver
heldurðu ....
— Viltu hætta að æpa svona! Ég er ekki
heyrnarlaus.
— Ég æpi eins mikið og mig langar til
í mínu eigin húsi.
— Ekki hérna megin við strikið.
Harrison stikaði tvisvar sinnum þvert
yfir strikið. — Svona! sagði hann. Enginn
dregur strik í kringum mig. Svo kom
hann í áttina til Rillu.
— Strikið, kallaði Rilla með ákafa.
fram éftir ganginum.
— Fari strikið norður og niður, sagði
Harrison og elti hana.
Rilla flúði inn í herbergið sitt. Harri-
son barði í hurðina. — Jæja, byrjaðu að
láta niður!
— Það geri ég ekki, hrópaði Rilla. Og
farðu í burtu.
— Ef þú pakkar ekki niður sjálf, þá
geri ég það fyrir þig, sagði Harrison.
Hann lyfti fætinum og sparkaði í læs-
inguna.
— Hættu þessu! hrópaði Rilla.
Harrison gekk tvö skref aftur á bak.
— Ætlarðu þá að pakka niður?
— Svo sannarlega ekki!
Hann kastaði sér framávið og lét herð-
arnar ganga á undan. Það heyrðust brak
og brestir og hurðin féll inn á við. Rilla
stóð við snyrtiborðið með hárbursta í upp-
reiddri hendinni. Nasavængir hennar titr-
uðu. — Út með þig! æpti hún og fleygði
burstanum.
Harrison vélt sér undan og hélt áfram
inn. Speglar, greiður og kremkrukkur
komu fljúgandi á móti honum með æðis-
gengnum hraða. Harrison hélt áfram ferð-
inni gegnum skothríðina. Loks sprakk
púðurdós á bringunni á honum. Um það
leyti sem púðurkornin höfðu sezt, var hann
kominn að henni og hélt handleggjunum á
henni föstum upp við vegginn. — Rudd-
inn þinn! æpti hún.
Harrison átti auðvelt með að halda
henni kyrri, þótt hún berðist um þangað
til hún var uppgefin. Loksins hallaðist hún
í LÉTTARI TÚN
MAÐIJR nokkur í Florída skrifaði verzlun
í New York og pantaði loftvog. Þegar
hann tók utan af henni, uppgötvaði hann, að
hún var stillt á ,,Fárviðri.“
Hann hristi hana, en árangurslaust. Hann
hengdi hana upp á vegg og bankaði í hana
— og enn árangurslaust.
Hann skrifaði verzluninni duglegt skamm-
arbréf og fór með það niður á pósthús. Þegw
hann kom til baka var húsið hans fokið út í
buskann.
MAÐURINN var kominn í skólann til þess
að flytja bindindisræðu yfir litlu börn-
unum. Hann sýndi þeim einkar athyglisverða
tilraun. Hann hellti vatni í glas og lét maðk
ofan í það. Maðkurinn spriklaði fjörlega. Þá
lémagna upp að honum og snökti af reiðL
— Villiköttur! sagði hann og lyfti undir
hökuna á henni.
— Gerðu þetta ekki, hvæsti Rilla milli
samanbitinna tannanna.
— Þú sagðir að ég væri ruddi. Harri-
son kyssti hana.
Rilla barðist um og fann gegnum skyrt-
una hans að vöðvarnir voru harðir eins
og stál. — Slepptu mér!
Harrison sleppti henni. Hann virtist
allt í einu vera orðinn rólegur og alvar-
legur á svip. Hann leit út í sólskinið og
síðan aftur á hana. Svo burstaði hann
púðrið framan úr skyrtunni sinni og bar
fingurna upp að nefinu til að lykta af
því. — Hvað segirðu um það, Rilla ? spurði
hann eíns og úti á þekju.
Rilla gaf honum hornauga. — Um hvað?
— Að þú og ég . . . Hann studdi hend-
inni á vegginn og brosti óskammfeilnis-
lega niður til hennar. Rilla rak upp stór
augu.
— Ertu að biðja mín, Harrison?
— Já, einmitt, svaraði hann ofur ró-
lega. Þú ætlast þó ekki til þess að ég
leggist á hnén eins og kameldýr?
— Ég hata þig.
— Ég hata þig líka. Hann tók hana
upp og sér til mikillar furðu fann Rilla
að hún streittist ekki á móti. Skömmu
seinna sagði Harrison: — Við eigum sann-
arlega skemmtilegt líf fyrir höndum.
Handleggirnir á Rillu voru vafðir um
hálsinn á honum og hárið á henni lá út-
breitt á öxlinni á honum. — Harrison,
ég krefst þess að þú kvænist mér undir
eins. Strax í dag. Ég vil eklti lenda í meiri
brösum með þig.
— Allt í lagi.
— Núna! Á stundinni sagði Rilla
ákveðin.
Harrison sleppti henni og kyssti á nefið
á henni. Allt í lagi, sagði hann aftur. Ég
ætla að fara og sækja jeppann. Svo getum
við gert eitthvað í því.
Þegar hann kom inn eftir- ganginum,
stóð Ali þar og brosti framan í hann. —
Sagði ég þér ekki, herra Harrison? Ég
sagði þér að hún væri alveg vitlaus í þér.
— Steinþegiðu! sagði Harrison og sló
laust á kollinn á honum.
Eftir skamma stund heyrði Rilla að
jeppinn renndi upp að dyrunum. Hún
greip púðurkvastann upp af gólfinu og
klappaði honum í flýti á nefið á sér. *
næstu andrá var hún á hlaupum út eftir
ganginum. — Sagði ég þér ekki að það
væri góð hugmynd að_ draga línu, ungfrú
Edwards? sagði Ali. Ég sagði þér að það
mundi gera herra Harrison ægilega reiðan.
— Þegiðu, Ali, sagði Rilla reiðilega og
hljóp áfram út í sólskinið.
flutti hann maðkinn í glas, sem gini hafði
verið hellt í, og sjá, maðkgreyið gaf upp önd-
ina.
„Jæja, börnin góð,“ sagði maðurinn að lok-
um, „hvaða ályktun er nú hægt að draga af
þessu?“
Það varð löng þögn. En loks rétti lítill
hnokki upp hendina:
„Jú, ef maður drekkur nógu mikið af gini,
þá verður maður ekki ormaveikur.“
ALVEG hræðilega afbrýðisöm kona þóttist
geta haft hemil á manninum sínum með
því að athuga fötin hans á kvöldin. Og tæk-
ist henni að finna þó að ekki væri nema
eitt grunsamlegt hár á jakkanum hans, ætlaði
allt af göflunum að ganga.
Eitt kvöldið fann hún ekkert. En þá gerði
v>" ’'"r" i'ti*! fvrir, fór að hágráta og
sagði: „Nú ertu jafnvel farinn að daðra við
s’-J'U 'ttar.“
VIKAN
37