Menntamál - 01.12.1967, Blaðsíða 74

262
MENNTAMAL
er iiijög fróðlegt í þessum þætti, enda þótt stundum sé farið
fljótt yfir sögu og stiklað á stóru. En í heild sinni er þessi
þáttur, að mínum dómi, langlélegasti hluti bókarinnar, og
myndi ég hvetja lesendur til að láta sér nægja að lesa hann
lauslega, en snúa sér heldur að seinni þáttunum, þar sem
kostir höfundarins njóta sín betur.
Annar þáttur fjallar unr eðlisgerð og umhverfi. Höfundur
styður þar þá skoðun, sem flestir aðhyllast nú orðið, að
enda þótt greind sé manninum ásköpuð og í mörgum grein-
um háð erfðaeigindum, sé hún „miklu fremur háð þeim
örvandi og hamlandi aðstæðum, sem umhverfið lrýður ein-
staklingnum“. Höfundur ræðir þetta efni allrækilega og
tekst nú betur en í fyrra þætti. Má sérstaklega benda á kafla,
sem nefnist „Þáttur umhverfisáhrifanna“, sem er prýðilega
saminn og einkar athyglisverður.
Þriðji þátturinn, sem ber heitið „Greindarmat og greind-
armælingar“, er hinn eiginlegi kjarni ritsins. Þar segir frá
gagnmerkum rannsóknum höfundar. Er mikill fengur að
því að hafa fengið þá greinargerð í einni heild. Vegna þeirr-
ar frásagnar má fyrirgefa dr. Matthíasi margar misfellur á
riti hans.
Á árunum 1946—56 vann dr. Matthías að umfangsmikl-
um greindarrannsóknum á íslenzkum börnunr og ungling-
um. Rannsökuð voru tæpl. 5000 börn á aldrinum 3—16 ára.
Tilgangur rannsóknarinnar var að staðla greindarpróf fyrir
börn og unglinga, en auk þess leiddi ýmsar aðrar nrerkar
niðurstöður af þessari rannsókn.
Dr. Matthías gerir lrér grein fyrir þessari rannsókn sinni
og fjallar auk þess um eðli, gildi og tilhögun greindarmæl-
inga almennt. Er sú frásögn yfirleitt skilmerkileg og glögg.
Það, senr ég finn lrelzt að, er, að stundum gerist höfundur
óþarflega langorður um auðsæja hluti, nriðað við það, hve
strangar kröfur hann gerir til skilnings og þekkingar les-
andans í öðrunr efnum. Honunr virðist naumast lrala vcrið
fullljóst fyrir lrverja hann var að skrifa.