Menntamál - 01.04.1970, Qupperneq 46

hafa verið tekin og komið sér þannig smám
saman upp safni prófspurninga, sem góð
reynsla væri af eða hafa verið endurbættar
til að losna við galla, sem voru á þeim í
upphafi. Þetta safn mundi bæði minnka
vinnuna við að semja próf og bæta prófin.
Ef safnið er stórt (sem það fljótlega verð-
ur), eiga nemendur örðugt með að geta sér
til um, hverra spurninga er að vænta. Próf-
endur segja, að gamlar spurningar hafi
mjög litla tilhneigingu til að verða „auð-
veldari“ eftir því, sem árin líða.
Því miður er hún eina aðferð við atriða-
greiningu, sem kennd er í bókum um próf
og mælingar, svo mikið verk og tímafrekt,
að kennari, sem reynt hefur hana einu
sinni, gerir að líkindum ekki aðra tilraun.
Sú aðferð er þannig, að útbúið er sérstakt
eyðublað og merkt á það svar hvers nem-
anda við hverri spurningu. Ef 40 spurn-
ingar væru í prófinu og nemendur 40 tals-
ins, þýddi það, að gera þyrfti 1600 merki.
Ef viðkomandi væri vandvirkur, yrði hann
líka að lesa saman á ei'tir hvert merki, því
fátt er auðveldara en að setja merki á rang-
an stað. Ef hlaupið er yfir eina spurningu,
svo dæmi sé tekið, mundu öll merkin þaðan
og að þeim stað, þar sem villan er upp-
götvuð, vera sett við rangar spurningar. Af
þessu leiðir, að úrlausn hvers 40 mínútna
prófs í einum bekk kostar a.m.k. 3200 hand-
tök — og eru þá leiðréttingar á villum ekki
taldar með. Það er því ekki að undra, þó
að atriðagreining sé svo til aldrei notuð við
próf, sem búin eru til af kennurum, jafnvel
þótt það sé einmitt höfuðkrafa til allra út-
gefinna prófa og á því byggist aðallega þeir
kostir, sem þau hafa umfram próf, sem sam-
in eru af kennurum sjálfum.
Samt er hægt að framkvæma alla þessa
vinnu með handauppréttingu í skólabekk
á svo skömmum tíma, að nemendur taka
því ekki illa. Það eykur stórlega skilning
þeirra á prófinu og er betri grundvöllur
undir bekkjarumræður um spurningar, sem
ollu erfiðleikum, heldur en uppástungur
MENNTAMÁL
nemenda um, hvaða spurningar skuli rædd-
ar. Gáfaðri nemendurnir eru gjarnan fyrstir
með sínar uppástungur, og þeirn hættir til
að stinga upp á spurningum, sem eru að
einhverju leyti tvíræðar. Það gæti farið svo,
að aldrei væru ræddar þær spurningar, sem
sýna aðalveikleika bekkjarins.
Kennarinn dreifir leiðréttum prófblöðum
og kallar upp númer spurninganna, eitt og
eitt í einu. Þeir nemendur, sem hafa blöð,
þar sem nefndri spurningu er rangt svarað,
rétta upp hendi. Kennarinn telur, tilkynn-
ir fjölda uppréttra handa og skrifar þá
tölu aftan við spurninguna á eigin próf-
blaði, en setur hring um spurningar, sem
þarf að ræða. Þetta fer fram eitthvað á
þessa leið:
„I. spurning. Hve mörg ykkar Jiafa
blöð, þar sem 1. spurningu er rangt
svarað? Réttið upp hendi. Ég sé þrjár
á lofti. Engir fleiri? Ég ætla að endur-
taka spurninguna til að vera viss um, að
þið hal'ið skilið þetta. Lítið á 1. spurn-
inguna. Er henni rétt eða rangt svarað?
Ef henni er rangt svarað, réttið þá upp
hönd. Nú sé ég fjórar hendur á lofti.
Lárus, hvað er að? Hélztu, að ég hefði
átt við rétt svar? Nei, það er önnur teg-
und atriðagreiningar; nú vil ég aðeins
kanna, hvaða spurningar það voru, sem
mestum erfiðleikum ollu. Snúum okkur
nú að 2. spurningu. Réttið upp hönd.
Ég sé tvær á lofti. 3. spurning? Enginn.
Hafði enginn rangt svar við henni?
Ágætt. 4. spurning? Ég sé fjórtán hendur
á lofti; við verðum að ræða um hana
seinna. 5. spurning? Enginn. 6. spurn-
ing? Tvær."
Og svo framvegis. Munið, að kennarinn
skrifar villufjiildann við hverja spurningu
á sitt eigið prófblað og gerir hring um
spurningar, sem svo mörgum nemendum
mistókst við, að það réttlæti umræðu.
Þegar um verulega þýðingarmikil próf er
o
o
o
o
o
o