Vorið - 01.03.1948, Qupperneq 28

24
VORIÐ
einan ábyrgðina. Þetta verðið þið
að biðja hann að fyrirgefa ykkur,
og þið verðið að þola ykkar hegn-
ingu, þið verðið að sætta ykkur við,
fyrst um sinn, að fá ekki frjálsræði
til að ganga um í matarhléinu, þar
til að þið hafið sýnt það, að hægt er
að treysta ykkur.“
Hinrik og Lars urðu að gjöra
eins og Thomsen kennari hafði
sagt. Niðurlútur tók Jens í hönd
þeirra, er þeir báðu hann fyrirgefn-
ingar.
,,Og svo er þessu máli lokið hér í
skólanum," sagði Thomsen kenn-
ari. „Það má ekkert koma fyrir
milli ykkar af þessari ástæðu. Mun-
ið það! Enginn má bera kala til
neins annars þess vegna. En þú,
Jens, þarft að tala við Jens á Elli-
heimilinu."
Litli-Jens játaði því. Hann horfði
á eplin á kennaraborðinu. Hann sá
fyrir sér hina framréttu hönd
gamla mannsins og heyrði rödd
hans, þegar liann lá á veginum:
„Litli-Jens, Litli-Jens!“
Og það var svo sárt.-----
Thomsen kennari færði honum
eplin og skömmu síðar var kennsl-
an byrjuð. En hugur Litla-Jens
var ekki við námið. Hann sat og
hugsaði með hryggð um það,
hvernig hann hafði breytt við
Ruglaða-Jens.
Þegar hann fór heim síðar um
daginn, hafði hann bréf meðferðis
til föður síns frá Thomsen kennara.
Hryggur í huga kom hann heim og
hér verður ekki rætt um þá hegn-
ingu, sem faðir hans lagði á hann,
því að hann varð mjög reiður. En
hér verður skýrt frá því, sem henti
um kvöldið, þegar Litli-Jens var
háttaður.
Þá kom móðir hans inn til hans,
og þá fyrst var eins og létt væri af
honum þungri byrði.
Og þegar þau höfðu skilið hvort
annað, sagði móðirin:
„Nú ætla ég að segja þér sögu, og
hún hefur þann kost, að hún er
sönn.
Fyrir mörgum árurn stóð lítið hús
hér úti í Suðurheiði, en þar
bjuggu ung, fátæk hjón. Þau urðu
að vinna hjá öðrum til að afla sér
viðurværis. En þeim þótti vænt
hvoru um annað og voru dugleg til
vinnu, svo að þau voru eftirsótt. —
Þegar þau höfðu verið gift í nokkur
ár, eignuðust þau litla stúlku, og þá
fannst þeim hamingjan brosa við
sér. En nú átti konan erfiðara með
að vinna utan heimilisins, þar sem
hún þurfti að gæta litlu stúlkunnar
sinnar.
Nokkurn spöl þaðan, sem þau
bjuggu, lá bærinn Egerup, sem þú
þekkir, því að hann er til enn þá.
Þarna fékk unga konan stundum
eitthvað að gera, og það þótti henni
þægilegt, af því að það var svo stutt
í burtu.
Hjónin á Egerup áttu aðeins einn
son. En þau höfðu mikla ánægju af