Vorið - 01.03.1948, Page 32

28
V O R I Ð
„Sjáum nú til," sagði skógurinn.
„'Nú skulum við sjá, hvað skeður.“
„Já, við skulum sjá, hvernig fer,“
sagði heiðin.
Tíminn leið og skógurinn
grænkaði og fölnaði á víxl. Heiðiir
teygði sig sífellt lengra og lengra, en
ekki töluðu þau saman. Svo bar það
við einn fagran vordag, að agnarlitl-
ai, nýfæddar beyki- og eikarplöntur
gægðust upp úr lynginu.
„Hvað segir þú nú?“ spurði skóg-
urinn með valdsmannssvip. „Ár eft-
ir ár skulu trén mín vaxa, þangað til
þau eru orðin stór og sterk. Þá
munu þau byrgja þig inni með
krónum sínum, sólin mun ekki fá
að skína á þig, regnið fær ekki að
falla á þig. Þú muirt verða dæmd til
að deyja vegna hroka þíns og stæri-
lætis."
En heiðin hristi svarta hrísið sitt
alvarleg á svip og rnælti: „Þú þekkir
mig ekki. Ég er sterkari en þú held-
ur. Aldrei munu tré þín grænka í
nábýli við mig. Ég hef bundið jörð-
ina undir fótum mínurn með viðj-
um, sem eru sterkari en járn, svo að
þínar rætur vinna þar ekki á. Bíddu
þar til að ári. Þá munu þessir litlu
angar verða dauðir, sem þú ert svo
hreykinn yfir.“
Á næsta ári fór allt eins og heiðin
liafði spáð. Allar litlu beyki- og eik-
arplönturnar dóu nema ein. Og nú
runnu upp slæmir tímar fyrir skóg-
inn. Heiðin lagði stöðugt undir sig
meira og meira land, og alls staðar
kom nú lyng — í staðinn fyrir fjólur
og animónur. Engin ung tré uxu
þarna upp. Runnarnir visnuðu.
Görnlu trén voru einnig farin að
visna í toppinn. Ogæfan var að
dynja yfir.
„Það er ekkert skemmtilegt hérna
í skóginum lengur," sagði næturgal-
inn. „Ég held að ég verði að velja
mér einhvern annan stað fyrir
hreiður mitt.“
„Það eru bara engin tré að verða
hér eftir til að búa í,“ sagði krákan.
„Jörðin er að verða eitthvað svo
hörð, að hér er ómögulegt að grafa
sér greni,“ sagði refurinn.
Skógurinn var í standandi vand-
ræðum. Beykið teygði greinar sínar
til himins í bæn um hjálp, en grein-
ar cikarinnar skulfu af örvæntingu.
„Syngdu sönginn þinn einu sinni
enn,“ sagði heiðin.
„Ég hef gleymt honum," mælti
skógurinn sorgbitinn. „Blómin
fölna og fuglarnir rnínir fljúga
burt.“
„Þá skal ég syngja,“ mælti heiðin,
og svo söng hún um sigurför sína
yfir ríki skógarins. Það var gleði-
söngur urn bjarta og fagra daga.
Árin liðu og stöðugt 'leit ver og
ver út fyrir skóginum. Heiðin lagði
undir sig rneira og meira af landi
hans, þar til hún liafði komizt yfir
allar lendur hans. Stóru trén visn-
uðu og féllu til jarðar fyrir átökum
vindsins. Þar lögðust þau fyrir og