Vorið - 01.06.1964, Qupperneq 15

er honum ýtt til baka af fólksstraumn-
um.
Ivar segir ekkert, en stendur þarna
ráSalaus og lítur í kringum sig eins
°g hann vænti einhverrar hjálpar. En
l)að lítur út fyrir að öll þessi hundruð,
sem geysast áfram hugsi aðeins um
sj álfa sig í dag.
Allt í einu finnst Guðbrandi, aS hann
Seli ekki haldiS lengur áfram, því að
1111 hefur ívar séS hann og starir á
hann. Hann hefur aldrei talaS viS hann
aður, en hér hvor frammi fyrir öðrum,
eru þeir eins og gamlir vinir.
Nú kinkar hann kolli til GuSbrandar.
Kinkar hann kolli til mín, hugs-
ar GuSbrandur. Svo brosir ívar til hans.
~~ Hann brosir líka til mín. Og nú
Veit GuSbrandur, aS hann verSur aS
hjálpa ívari.
ÞaS er þaS, sem hann er aS biSja
Urn- Hann stendur þarna og brosir til
hans alveg eins og þaS finnist ekki
aSrir í öllum bænum.
Hann er sá eini, sem getur hjálpaS.
Hann hikar ekki lengur. Hann geng-
ur rösklega til ívars og tekur undir
handlegginn á honum.
— Komdu, segir hann.
Svo treSur hann sér út á götuna og
olnbogar sig áfram í mannþrönginni.
FólkiS lítur á hann, og nú sér þaS fyrst,
drenginn meS hækjurnar, sem litli dreng
urinn leiSir.
— GóSur drengur, segir þaS. —
Þetla er sennilega bróSir hans, hugsar
þaS, litli bróSir aS hjálpa stóra, fatl-
aSa bróSur sínum.
ÞaS lætur þar viS sitja, en segja:
— LofiS þeim aS komast áfram, seg-
ir þaS.
Þeim miSar vel áfram. ívar beitir
hækjunum og tekur löng skref. GuS-
brandur hefur varla viS honum. En þaS
VORIÐ 61