Vorið - 01.06.1964, Síða 18

ÞEGAR SNÁTI VAR DÆMDUR TIL DÁUÐA
í stóru blokkinni var ekki leyft að
hafa dýr. Að vísu var hægt að sækja
um það til byggingaráðsins, en reglurn-
ar fyrir því að hafa hund eða kött, voru
svo margbrotnar, að flestir létu það
vera. Það var þess vegna árangurslaust
fyrir krakkana að rella í pabba og
mömmu að fá að hafa hvolp eða kettl-
ing. Pabbi hugsaði til hinna ströngu
skilyrða og að hann yrði að labba nið-
ur marga stiga með hundinn, þegar hann
þyrfti að fara út, eða að kettlingurinn
„leggði eitthvað“ á ganginn — og
svarið varð að vera nei.
Það var eðlilegt, að alla krakk-
ana, sem bjuggu í fjórum — fimm
blokkunum í hverfinu, hungraði eftir að
umgangast dýr. Það var sérstakt fyrir-
bæri, ef þau mættu hundi eða ketti að
fá að strjúka þeim. Á Tanganum —
sem hverfið þeirra hét, — voru nokkr-
ar „villur“ og sumir eigendur þeirra áttu
hund, en hann fékk mjög sjaldan að
koma út fyrir girðinguna, og „blokk-
ormarnir“ voru engir aufúsugestir inn-
an girðinga.
Mikil varð gleði barnanna, þegar
hundur einn fór að venja komur sínar
að blokkunum. Hann virtist auðsjáan-
lega vera „herralaus“. En það var liann
samt ekki, en eigandinn kærði sig ekki
um að hafa hann í bandi, og virtist ekki
hirða mikið um hann. Eftir einhverjum
óskiljanlegum leiðum vissu krakkarnir
hvað hann hét um leið og hann birtist.
„Snati!“ var hrópað í öllum áttum við
blokkirnar. Og Snata fannst líka gam-
an að leika sér við svona margt smáfólk.
Hann kom til þeirra allra minnstu í
sandkössunum og lofaði þeim að klappa
sér eins mikið og þau vildu, en um leið
sleikti hann þau ákaft í framan — svo
á næsta andartaki var hann farinn að
leika sér við stærri börnin, sem slógu
bolta eða léku sér í ýmsum leikjum á
götunni. Oftast var hann þó nálægt
blaðaturninum, vegna þess, að hann
var svo gráðugur í íspinna, og oftast
fékk hann bragð hjá hinum mörgu vin-
um sínum, ef þeir áttu fimmtíu aura til
innkaupanna!
Annars var þetta slæmur ávani hjá
Snata, því að smárn saman varð hann
svo áfjáður í ísinn og mjög ágengur
í betlinu. Snati gat ekki skilið að þeir
fullorðnu væru ekki eins góðhjartaðir
og börnin, og hann stökk upp um gamla
og unga til að fá sér bragð. Frúnum
var lílið gefið um þessi fleðulæti hans
og langa tunguna, svo að þær fóru að
tala um þetta við menn sína, þennan
leiða hund, sem gengi laus. Hann gat
líka verið hættulegur ....
„Eigandinn ætti að hafa þetta hund-
spott sitt í bandi,“ sögðu hinir og þess-
ir. Og þeir sem reiðaslir voru, töldu að
slíkir lausingjar væru réttdræpir.
En þá mótmæltu krakkarnir — ef
þeir heyrðu til. ,Snati er góður og eng-
inn má skjóta hann,“ nöldruðu þau
64 VORIÐ