Vorið - 01.06.1964, Síða 24

R. BÓNDI: Láttu smjörið og brauðin
út í vagninn ykkar.
TOBBA: Smjörið og brauðin?
KOBBI: Já, það eru dráttarvextir á mán-
aðarleiguna.
TOBBA: En greiðslan hefur ekki dregizt
neitt —
R. BÓNDI: Það er útkljáð mál, kona
góð. Setjið það í vagninn. Eg skal svo
losa ykkur við vagninn —
KOBBI: Það er engin nauðsyn til
þess —
R. BÓNDI: Vertu ekki með neina hæ-
versku, ég get vel gert þetta fyrir ykk-
ur, fyrst þið eigið engan hestinn.
Flýttu þér nú að koma þessu fyrir á
vagninum. Og meðan bóndinn hleður
á vagninn verður þú að hjálpa mér
upp í vagninn, kona góð.
TOBBA: En húsbóndi, þér ætlið þó ekki
að fara upp í vagninn, þegar ekki er
neinum að beita fyrir hann?
R. BÓNDI: Góða kona, taktu það ekki
nærri þér, þó að ég láti svo lítið að
setjast upp í vagninn ykkar. En drífðu
þig nú og ýttu vel undir mig. —
Svona. — Af stað nú. Og reyndu að
kvika dálítið.
TOBBA: En Kobbi minn, þú getur ekki
dregið vagninn.
R. BÓNDI: Áfram Kobbi, annars verð
ég að beita keyrinu.
TOBBA: Þarna fer hann þá með aleig-
una okkar. Við eigum þó ennþá bless-
unina hana Búbót — já, og svo ættum
við að hafa frið þennan mánuðinn,
þar til næsta mánaðarleiga fellur í
gjalddaga.
KOBBI: Jæja, Tobbu-tetur, hvað var
mikil mjólk í henni Búbót okkar í
morgun?
TOBBA: Líttu á, Kobbi minn.
KOBBI: Hvað er þetta, tóm fata? Er
Búbót gamla veik?
TOBBA: Nei, hún er bara orðin gömul
eins og við. Ekki fáum við mjólk úr
henni framar. Þá getum við ekki held-
ur selt mjólk, rjóma, smjör eða ost
héðan í frá. Ekki veit ég, hvað um
okkur verður, því að kýrin er það
eina, sem við eigum. Það er ekki
brauðbiti í húsinu, ekkert korn til að
sá og ekki einn eyrir í kistuhandrað-
anum.
KOBBI: Svona, svona, Tobba mín, hertu
upp hugann. Það vill okkur áreiðan-
lega eitthvað til. Ég skal fara til bónd-
ans og biðja hann að líða okkur um
leiguna fyrir kotið dálítinn tíma.
TOBBA: Nei, í guðanna bænum, gerðu
það ekki, hvað sem á dynur. Hann
rekur okkur bara úr kofanum, áður
en vikan er liðin.
KOBBI: Nei, hann fer ekki að gera það,
heillin mín.
TOBBA: Ekki það! Ég er hárviss um,
að það er einmitt það, sem hann bíður
með óþreyju eftir að gera.
KOBBI: Hann lætur okkur ekki svelta,
það er ég viss um.
TOBBA: Svo þú heldur það. Hann hefur
miklu meira en nóg fyrir sig og er þvi
ekki með minnstu áhyggjur út af þvi,
hvað um okkur verður.
KOBBI: Hvað getum við þá gert, Tobba
mín?
TOBBA: Það er bezt, Kobbi, að þú farir
með hana Búbót í kaupstaðinn og
70 VORIÐ