Vorið - 01.06.1964, Síða 36

KATTAKONGUR
ENSKT ÆVINTÝRI
í litlu og laglegu húsi, með grænum
gluggahlerum og rauðum vafningsrós-
um, er uxu upp með veggjunum, bjuggu
ungur maður og ung kona. Maðurinn
átti tvo hunda, og konan átti einn lítinn
fugl, sem hún hafði í logagylltu búri.
En að öðru leyti var allt heldur fátæk-
legt inni hjá þeim. Hjá þeim var gömul
kona, sem hjálpaði við húsverkin. En
unga konan vann allskonar verk, sem
fyrir komu á heimilinu. Unga mannin-
um þótti eins vænt um hana, og hún
hefði verið rík og fögur prinsessa.
Svo var það einu sinni þegar konan
stóð við eldavélina, og var að sjóða
mjólkurgraut, að hún heyrir ákaft katt-
armjálm úti fyrir dyrunum. Ekki eins
og vanalegt, meinlaust mjálm, heldur
var það líkara ákveðinni skipun. Henni
heyrðist það eins og sagt væri:
Hleyptu mér strax inn, mér er svo
kalt.
Þetta er undarlegt, hu-gsaði konan.
Það er alveg eins og að kötturinn sé að
skipa.
Hún fór svo og opnaði hurðina og
sagði um leið:
„Gjörðu svo vel, litli kisi, og komdu
inn, og vermdu þig við ofninn.“
En það lá við að hún sæi eftir gest-
risni sinni, þegar hún sá köttinn, því
að hann var alls ekki lítill. Það var
reglulegur risaköttur, kolsvartur, vaeS
græn augu, og mjög loðið skott. Hann
strauk sér þó vingjarnlega upp að henm
og hún sá um leið, að hann var me#
ljótt sár á hálsinum.
„Nú! Sá, sem hefur farið svona
þig, hefur ekki viljað þér vel.“ sagði
hún. „Komdu og lofaðu mér að þv°
upp þetta ljóta sár.“
Það var eins og kötturinn skildi, hvað
hún sagði, því að hann leit vinalega a
hana, og sagði „mja-á.“ Og svo urraði
hann, og hún skildi það, að urrið var
ekki meint til hennar, heldur til óvin-
arins, sem hafði bitið hann í hálsinn-
Þegar konan hafði lokið við að þv0
sárið, gaf hún kettinum volga mjólk
að drekka, og ætlaði svo að hle)'pa
honum út aftur. En hann vildi ekki
fara út, heldur fór hann upp í ofnkrók-
inn, þar sem stóll húsbóndans stóð, stökk
upp í stólinn og hagræddi sér þar inak'
indalega. Þegar unga konan sá, að hanö
vildi ekki láta reka sig út, hugsaði hun
að það væri bezt að lofa honum
liggja um stund og hvíla sig. Fuglabur-
ið tók hún og bar inn í aðra stofu, þvl
að hún var hrædd við slóttugheit katt-
arins.
Kötturinn leit á hana með fyrirlitn'
ingu, og henni fannst hún heyra út ur
mali hans, að hann segði: ,Jœja> ÞU
82 VORIÐ