Vorið - 01.06.1964, Side 37

heldur, að ég liafi tíma til að hugsa um
svona strákapör núna.“
Stuttu seinna kom maöurinn heim.
^egar hann hafði klætt sig úr hlífð-
arfötunum og hengt þau upp, settist
hann við matborðið og sagði:
„Þú
getur ekki ímyndað þér, hvað
^om fyrir mig í dag. Það er það merki-
^gasta, sem nokkurn tíma hefur komið
fyrir mig.“
f'-onan færði sig nær honum og hann
lle^ áfram:
„Eg var á heimleið, og var kominn
n°kkuð langt inn í skóginn, þegar allt
1 emu skall á svarta þoka, svo að ég sá
ekki veginn og vissi ekkert, hvaða leið
eS fór. Lengi hélt ég þó áfram og fannst
lller þó, að ég kæmist ekkert áfrarn.
^Ht í ejnu s/j grjHa j dauft Ijós, og
stefndi ég á það í von um að finna ein-
kvern, sem gæti vísað mér veginn. Þeg-
ar mér virtist ég vera kominn nálægt
Íósinu, hvarf það. En þá var ég stadd-
nr við stórt eikartré, sem var holt að
tteðan.
Eg klifraði upp í tréð, til að skyggn-
ast um og vita, hvort ég sæi ekki ljósið
fftur. Það reyndist líka svo. Ég sá ljós-
t®- En það var fyrir neðan mig. Djúpt
ftl®ri í holu undir trénu skein ljósið.
'fs þegar ég horfði niður í þessa holu,
Vlltist mér að ég sæi niður í kirkju.
S þar var jarðarför. Líkfylgdin bar
11111 kistu, og nokkrir í líkfylgdinni voru
S8erðir og reifáðir í umbúðir. En það
®etft mig furðaði mest á, var . . . Nei,
fa® týðir ekkert að vera að segja þér
t ta. £g er v;ss umj að þú trúir mér
e*kt; það er svo ótrúlegt."
E® konan hans bað hann að segja
allt, og hún lofaði að trúa öllu, sem
hann segði, hversu ótrúlegt sem það
væri.
Hundarnir lágu úti í horni og sváfu,
en kötturinn stökk niður af stólnum og
læddist til ungu hjónanna. Og það leit
út fyrir að hann lilustaði með eins
miklum áhuga á sögulokin og konan,
og kannske ennþá áfjáðari.
„Jæja,“ sagði maðurinn. „Líkfylgd-
in var ekkert annað en — en eintómir
kettir. Kistuna báru sex gráir kettir,
en á undan gengu átta hvítir kettir, og
báru þeir allir logandi blys. Ofan á kist-
unni var kóróna og sverð. —“
Lengra komst hann ekki.
Kötturinn hljóp með ópum og gaura-
gangi inn í reykháfinn og klifraði í
gegn um liann upp á þak. En um leið
sagði hann svo skýrt, að bæði hjónin
skildu hvert orð.
„Þá hefur hann fengið banasár í bar-
daganum! Pétur kóngur er dauður, og
ég er orðinn kóngur allra katta.“
Svo hvarf hann eins og elding, og
ungu hjónin sáu aldrei framar þann há-
æruverðuga gest.
Kr. S. Sigurðsson þýddi.
★
Kópumyndin ó 1. hetti var af Elisabetu
Gcirmundsdóttur, Akurcyri, þar sem hún
vann a'ö konulikneski úr snjó í garði
sínum.
VORIÐ 83