Vorið - 01.06.1964, Side 42

fund sinn næsta dag; skyldi liún hvorki
koma gangandi, akandi né ríðandi,
hvorki klædd né óklædd, fara götuna og
ekki fara götuna, og loks skyldi hún
færa sér gjöf, er engin gjöf væri.
Veslings djákninn hafði gert sér vísa
von um að verða tengdafaðir keisarans
úr því fyrri þrautin var svo vel af hendi
Ieyst. Nú þóttist hann því illa svikinn,
enda þótt hann þyrði ekki að láta á því
bera, og þjarkaði hann heim á leið í
þungu skapi. Sagði hann við dóttur sína,
að nú væri útséð um að hún kæmist í
drottningarsessinn, því að svona afkára-
legum kröfum væri engum lifandi manni
unnt að fullnægja. En hún bað hann ekki
bera, neinn kvíðboga fyrir því; hann
skyldi fara að hátta og láta sig um að
ráða fram úr þessu vandkvæði. Morgun-
inn eftir var hún snemma á fótum og
bjóst til ferða. Fyrst fór hún úr öllum
fötunum og óf um sig þéttriðnu neti,
tók síðan tvær hýflugur úr búflugna-
búrinu og lét þær í litlar öskjur; að því
búnu gekk hún til geitahúss föður síns,
lagði band við eina geitina, sté öðrum
fæti á hrygg henni og hoppaði á hinum
á veginum. Þannig hélt hún leiðar sinn-
ar, unz hún kom að höll keisarans. Þar
var keisarinn fyrir með alla hirð sína
og fagnaði henni með mestu virktum.
Hún gekk einarðlega fyrir hann og rétti
honum öskjurnar; kvað þar í gjöf sína.
Keisarinn forvitnaðist þegar í öskjurn-
ar, en óðar en hann lauk upp lokinu,
flugu býflugurnar burtu. Varð hann þá
frá sér numinn af undrun og mælti:
„Vissulega áttu skilið að ég geri þig að
drottningu minni, því að jafnvitra konu
hef ég aldrei fyrir hitt. En því verðurðu
að lofa mér að blanda þér aldrei í stjórn-
arstörf mín, heldur gæta þíns verka-
lirings eins og ég mun gæta míns.“ Mær-
in lofaði þessu. Gerði þá keisarinn brúð-
kaup til hennar með mesta veg og við-
höfn.
Leið svo fram um hríð, að keisari
taldi sig gæfusamastan allra giftra
manna. Þá var það einn dag, að tveir
menn komu til hallarinnar og ætluðu að
leggja mál sitt undir úrskurð keisarans.
Þeir höfðu orðið samferða til kaup-
stefnu í borginni; ók annar með kúm
fyrir vagni sínum, en hinn með tveim
hryssum, og fylgdi folald annarri hryss-
unni. Á leiðinni gistu þeir báðir á sama
stað; en er þeir vitjuðu eykja sinna að
morgni, lá folaldið hjá kúnum. Þóttist
þá sá, er kýrnar átti, eiga þetta fol-
ald, en hinn, er með hryssurnar íór,
fullyrti að það væri folaldið sitt. Voru
þeir lengi að þrátta um þetta, en loks
urðu þeir ásáttir um að bera það undir
keisarann.
En nú vildi svo til, að keisarinn vai'
ekki heima, er þeir komu til hallarinnar,
og lét drottning þá bera upp fyrir sér
deiluefni sitt. Þegar þeir höfðu lokið
frásögn sinni, rak drottning upp skelli-
hlátur og mælti: „Verið óhræddir, keis-
arinn mun eflaust skera úr deilu ykkar
þegar hann kemur heim; hann er sem
stendur úli á skógi að skjóta þorska!
Mennirnir skildu ekkert í orðum og at-
ferli drottningar, og spurði kúaeigand-
inn, hvort hennar hátign þóknaðist að
gera gys að þeim.
„Sussu, nei! En fyrst þú heldur að
kýrnar þínar geti átt folöld, þá áttu lík-
lega hægt með að trúa því, að maður-
88 VORIÐ