Vorið - 01.09.1966, Síða 11

n°kkrum bjálkahúsipn þar rétt hjá.
Hann beygði heim að húsunum, sem
næst voru og barði þar að dyrum. En
kraftar hans voru nú alveg þrotnir og
Þegar dyrnar opnuðust, hneig hann nið-
Uri án þess að gefa nokkurt hljóð frá
sér.
Þegar inn var komið, fékk hann brenn-
íieitt kaffi, sem hressti hann svo að
hann gat sagt frá, hvað á daga þeirra
Hreds hafði drifið.
Þeir félagar voru nú látnir hátta ofan
1 heit rúm og næsta morgun var þeim
ekið til lítils járnbrautarþorps þar
skammt frá. Þar gengu þeir undir lækn-
■isskoðun, sem sagði að Fred hefði feng-
ið magnaða lungnabólgu, og var honum
samstundis ekið á sjúkrahúsið. Bob hélt
ahur til á litlu gistihúsi, en þangað
i^öfðu skógarhöggsmennirnir farið með
hann. Hann þarfnaðist aðeins hvíldar
°g matar.
Nokkrum dögum síðar var Bob búinn
ná sér. Hann símaði til sjúkrahúss-
lns og spurði um Fred, en honum var
þá sagt, að hann hefði verið fluttur heirn
sín í Calzary.
Suniarið var liðið og hinn langi og
Harði vetur var á næstu grösum. Bob
Hafði aðeins fengið vinnu í einn mánuð
aHt sumarið. Nú gekk hann í þungum
^Ugsunum eftir veginum, sem lá til Cal-
Zary. Bíll þaut framhjá og þyrlaði upp
'ykinu í kringum sig. En eftir litla stund
nam hann staðar og maður steig út úr
i’ílnum og kom í áttina til hans. Bob
f'élt að hann ætlaði að leita upplýsinga
Um leiðina framundan, eða eitthvað
slíkt.
„Jæja — er það sem mér sýnist, að
þetta sé Bob? Þekkir þú mig ekki?“ —
Þetta var Fred. Hann þrýsti hönd Bobs
með innilegri gleði og fögnuði.
„0, ég er búinn að leita þín svo lengi.
Ég hef þráð svo að sjá þig. Sjáðu
hérna,“ sagði Fred og dró Bob í áttina
til bílsins, þar sem ókunn kona stóð og
beið þeirra.
„Þetta er Bob, sem við höfum talað
svo mikið um,“ sagði Fred. „Þetta er
Mary, hún hefur verið konan mín í einn
mánuð,“ bætti hann við um leið og hann
ýtti Bob inn í bílinn.
Þegar þau komu til bæjarins, beygði
Fred inn á hliðargötu og Bob sá skraut-
hýsi eitt framundan.
„Jæja, hér búum við nú,“ sagði Fred.
„Pabbi gaf okkur bifreið í brúðkaups-
gjöf, en ég varð að lofa því að hætta mér
aldrei aftur norður í eyðimörkina.“
Það fyrsta, sem Fred sýndi Bob, voru
hinir þrír hundar, sem hann hafði sjálf-
ur sótt, þegar hann var orðinn frískur.
Það komu tár í augun á Bob, þegar
hann talaði við hundana og sá, að þeir
þekktu bann aftur. Það var þó þrátt fyrir
allt þessum þolgóðu dýrum að þakka,
að þeir félagar sluppu lifandi úr eyði-
mörkinni.
Þjónarnir litu undrandi á Bob og
Fred, þegar þeir fóru inn í hið skraut-
lega hús. En þeir komust brátt að raun
um, að þetta var enginn flækingur, eftir
þeirri virðingu, sem húsbændurnir sýndu
honum.
Eitt kvöld sagði Fred: „Heimili mitt
stendur þér að sjálfsögðu alltaf opið.
En ég geri ráð fyrir, að það verði til-
breytingarlítið fyrir þig að vera hér.
VORIÐ 105