Vorið - 01.09.1966, Blaðsíða 15

VEIÐIGLEÐI
EFTIR IVAN TURGENJEV
Þegar ég var um 10 ára aldur, var ég
stundum á sumrin á höfuðbóli í Suður-
Rússlandi með föður mínum. Allt í
^ring voru víðáttumiklar slétlur, en þar
sást hvorki tré né lækur, aðeins lág-
vaxnir runnar í lægðum, sem settu svip
sinn á þessa einhæfu sléttu liér og þar.
^rá nokkrum smáum, mjög vatnslitlum
lindum, seig væta niður í þessar lægðir
°g færði gróðrinum ofurlítið valn. 1
Slnni var þetta vinabæjamót haldið hér
a Akureyri í fyrsta skipti. Þátttakendur
Vlnabasjanna utan Akureyrar voru 44.
Hófst þetta leiðtogamót í húsmæðra-
skólanum á Laugalandi og stóð þar i 3
^aga. Skiptust þar á fyrirlestrar og um-
l0eður í hópum. Þá var farin ferð til
^iývatnssveitar og svo dvöldu þálttak-
endur síðustu þrjá dagana á heimilum
a Akureyri og var kynntur bærinn.
Áðalstjórnandi mótsins var Hermann
'^igtryggsson) asskulýðsfulltrúi, og fórst
l3að prýðilega úr hendi. Mót þetta mun
'ei'ða þeim minnisstætt, sem áltu þess
kost að njóta þess og kynnast fólki frá
Vlllabæjunum og skiptast á skoðunum
' ið það. En 14 fulltrúar tóku þátt í mót-
i°u frá Akureyri.
Næsta leiðto gamót vinabæjanna verð-
Ul 1 Álasundi að ári liðnu.
E. Sig.
rakri jörðinni meðfram ánum sást fjöldi
af fuglasporum, en síður spor eftir dýr.
Fuglarnir voru að leita að vatni.
Faðir minn var ákafur veið.imaður.
Ef hann fékk nokkrar tómstundir frá
starfi sínu, og gott var veður, greip hann
byssu sína, hengdi veiðitöskuna á öxl
sér og fór á veiðar með Trygg, lrundin-
um sínum.
Hann fékkst aldrei við héraveiðar,
J)að lét hann sunnudags-veiðimönnunum
eftir, sem hann talaði um með lítilsvirð-
ingu. Hann hafði aðeins áhuga fyrir ak-
urhænum og auk Keldusvínanna voru
þær einu veiðifuglarnir í þessu héraði.
Af þessum fugluin var mikið, einkurn
akurhænunum. Ef gengið var meðfram
lægðunum, var hægt að finna spor
þeirra, frá því, að Jreir höfðu ver.ið nið-
ur við vatnið.
Mér til mikillar ánægju fór faðir minn
að taka mig með sér oftar og oftar í
þessar veiðiferðir. Ég braut buxurnar
niður í stígvélin, setti vatnsflöskuna í
beltið og læddist eins og Indíáni um
veiðilandið. Þó að svitinn bogaði af
mér, rykið þyrlaðist í augu mér og stíg-
vélin særðu mig, var ég ákafari en nokk-
ur annar við veiðarnar. í hvert skipti
sem skotið var, rak ég upp fagnaðaróp.
Mín innilegasta ósk var að fá leyfi til
að skjóta, og drepa akurhænur. En faðir
minn hélt fast við, að ég væri of lítill til
VORIÐ 109