Vorið - 01.09.1966, Síða 16

að fara með byssu fyrr en ég væri 12
ára. Og þegar ég fengi byssu ætti ég að
byrja á því að æfa mig á því að skjóta
lævirkja. Það var fullt af lævirkjum
heima. A sólskinsdögum svifu þeir í
þúsundatali hátt í lofti, og söngur þeirra
hljómað.i eins og fjarlæg klukknahring-
ing.
Eg skoðaði þá sem mína eign og byrj-
aði að sigta á þá með priki, þegar þeir
svifu yfir, tvo til þrjá metra yfir jörðu,
þar til þeir hurfu í runnana.
En dag nokkurn, þegar við vorum á
veiðum, kom fyrir atvik, sem varð ör-
lagaríkt fyrir væntanlega veiðimanns-
frægð mína. Við vorum staddir við
runna í útjaðri á kornakri, þar sem
akurhænur voru vanar að halda sig.
Allt í einu reisti Tryggur sig. Fyrir
framan okkur var akurhæna. Hún flögr-
aði einkennilega með jörðu, og snerti
jörðina við og við eins og hún væri
vængstífð. Tryggur hljóp á eftir henni,
því var hann þó ekki vanur, þegar fugl-
ar flugu upp á venjulegan hátt. Faðir
minn gat ekki skotið, hann gat átt það
á hættu að hitta hundinn. Þá gerði
Tryggur allt í einu stökk, greip akur-
hænuna í kjaftinn og lét hana niður
fyrir framan pabba.
„Hvað var að akurhænunni, pabbi?
Var hún særð?“
„Nei,“ svaraði hann. „Hún á senni-
lega hreiður með ungum hér nálægt, þess
vegna lézt hún vera særð, til þess að
hundur.inn elti hana, svo að hann 'fyndi
ekki hreiðrið. Ef Tryggur hefði ekki
verið svona snar, þá væri hún nú flogin
út í buskann, og þá hefðum við hvorki
fengið hana né ungana.“
„Hún var þá alls ekki særð?“
„Nei, ekki fyrr en Tryggur náði
henni. Nú er ekkert við því að gera.“
Ég beygð.i mig yfir akurhænuna. Hún
lá í grasinu, og svörtu augun hennar
störðu á mig. Ég varð allt í einu grip-
inn af innilegri meðaumkun. Mér fannst
ég geta lesið hugsanir hins dauða fugls
út úr augunum. Hvers vegna á ég að
deyja nú? Hvers vegna? Hvað hef ég
gjört? Ég reyndi aðeins að bjarga ung-
unum mínum með því að narra hund-
inn burt! Ég hef aðeins gert skyldu
mína. A ég þess vegna að deyja? Hvers
vegna deyðið þið mig?
„Heyrðu, pabb,i,“ sagði ég og gældt
við fuglinn. „Getur hann ekki lifað?“
„Nei,“ sagði hann. „Hann hefur lok-
ið því að reyna að leika á veiðihund-
Líttu á hann. Eftir svolitla stund krepp"
ir hann tærnar og skelfur, svo lokaf
hann augunum og deyr.“
Faðir minn hafði rétt fyrir sér. Þegar
augun brustu, fór ég að gráta.
„Hvað er að þér, drengur?“ spurði
pabbi brosandi. „Hann ætlaði að vera
kænn, en það kostaði hann lífið. Akur-
bænurnar leika ekki á Trygg.“
Pabbi ætlaði að láta akurhænuna 1
lösku sína, en ég bað hann um að gefa
mér hana. Eg tók hana gætilega upp og
andaði á hana, en vonin um, að hún
lifnaði aftur, slokknaði brátt.
„Þella er þýðingarlaust,“ sagði pabbi-
Þú vekur hana ekki aftur til lífsins-
Sjáðu hvernig hausinn lafir máttlaus
niður.“
Ég tók gætilega í nefið og lyfti henm
u|jp, en um leið og ég sleppti, þá féU
það roáttlaust niður.
110 VORIÐ