Vorið - 01.09.1966, Qupperneq 17

uHver á nú að gefa ungunum mat?“
spurði ég snöktandi.
Pabbi horfði svo einkennilega á mig.
)dJað skaltu ekki hugsa um,“ svaraði
*'ann. „Karlfuglinn mun sjá fyrir þeim.
En sjáðu nú Trygg, hann hefur fengið
veður af einhverju. Skyldi það vera
hreiðrið?“
Já, það var hreiðrið! Hulda undir
nokkrum blöðum sá ég fjóra, litla unga,
sem hjúfruðu sig dauðhræddir hver að
nðrum. Þeir voru ennþá fiðurlausir og
gat séð hvernig hjörtun börðust í
fnjóstum þeirra.
l3abbi, pabb.i!“ æpti ég. „Kallaðu á
irygg> annars drepur liann þá.“
Pabbi blístraði á hundinn, settist und-
lr runna og fékk sér morgunverð. En
ag sat kyrr við hreiðrið. Mig langaði
ekki í mat £g tók hvíta vasaklútinn
niinn, breiddi hann á jörðina hjá hreiðr-
'nu og lét dauðu akurhænuna á hann.
Eitlu fuglsungarnir önduðu djúpt og
skulfu af ótta.
Eg stóð á fætur og gekk til pabba.
;?Pabbi, má ég eiga akurhænuna?“
;;Pað máttu gjarnan, lvan,“ svaraði
l'ann vingjarnlega. „En hvað ætlar þú
að gera við hana?“
«Eg ætla að grafa hana.“
;Ætlarðu að grafa hana?“
;;Já, við hreiðrið. Vitlu lána mér
Enífinn þinn til að grafa með?“
Pabbi rétti mér hnífinn, án þess að
sPyrja frekar. Ég gróf holu í jörð.ina,
kyssti gætilega á brjóstið á akurhæn-
Unni, lagði hana í holuna og rótaði mold
yPr hana. Svo skar ég tvær greinar af
•unna, fletti berkinum af og batt þær
saman með stráum, svo að þær mynd-
uðu kross. Hann lét ég á gröfina.
Urn kvöldið lá ég lengi vakandi í rúm-
inu og gat ekki sofnað. Þegar ég loks
sofnaði, dreymdi mig, að ég væri á
himnum. Þar sá ég akurhænuna sitja
á litlu skýi. Hún var alveg hvít eins og
krossinn, og um höfuðið hafði hún helgi-
baug, sem laun fyrir þær þjáningar, sem
hún tók út vegna unga sinna.
Fjórum dögum síðar komum við
pabbi aflur að þessum stað. Krossinn
var orðinn gulleitur á lit, en liann stóð
óhreyfður á gröfinni. Nú var hreiðrið
tórnt, en ekkert sem benti á örlög ung-
anna. Pabbi fullvissaði mig um, að karl-
fuglinn hefði flutt á öruggari stað, og
þegar liann flaug út úr runna skammt
frá okkur, skaut pabbi ekki á eftir hon-
um.
„Jæja,“ hugsaði ég. „Pabbi er ekki
vondur."
Frá þessum degi hafði ég engan á-
liuga fyrir fuglaveiðum. Ég hugsaði
aldrei um byssuna, sem pabbi hafði lof-
að mér. Síðar hef ég að vísu farið á
veiðar, en ég varð aldrei neinn veiði-
maður.
(E. Sig. þýddi).
Pétur litli er í fyrsta bekk.
— Hvað lærðuð þið í dag? spurði móðir
lians eitt sinn, þegar hann kom heim.
— Við lærðum biblíusögur. En það var að-
eins um einn rnann og eina konu, sent stálu
epli úr einhverjum garði. Og svo kom þar mað-
ur, sem hét Gabrielsen, og kastaði þeim út.
—o—
Kennarinn: — Að hverju ertu að leika þér,
Pétur?
Pétur: — Engu.
Kennarinn: — Slepptu því undir eins!
VORIÐ 1 1 1