Vorið - 01.09.1966, Síða 36

ÓSKAHRINGURINN
Ungur bóndi, sem átti í hálfgerðu
bazli með búskapinn, var eitt sinn að
plægja á akri sínum. Hann nam staðar
eitt andartak, til þess að þurrka svitann
af andliti sínu. í sama bili bar þar að
gamla norn, og hún sagði: „Hví ertu
að strita svona að engu gagni? Gakktu
tvo daga beint af augum, þangað til þú
kemur að stóru grenitré, sem stendur
eitt sér í skóginum og gnæfir upp yfir
önnur tré. Þetta tré skaltu fella og þá
mun þér vegna vel.“
Bóndinn lét ekki segja sér þetta oftar
en einu sinni, en tók öxi sína og hélt
af stað.
Eftir tvo daga fann hann grenitréð.
Hann réðst þegar í að fella það, og það
valt um koll, og ofan úr hæsta toppnum
datt hreiður með tveimur eggjum í. Egg-
in ultu til jarðar og fóru í mola. Kom
þá út úr öðru egginu ungur örn, en í
hinu lá lítill gullhringur. Orninn óx og
óx, unz hann var orðinn á stærð við
mann. Hann skók vængina, og vildi
reyna, hvað þeir þyldu, hóf sig lítið eitt
frá jörð og sagði:
„Þú hefur leyst mig úr álögum. Þigg
þú af mér hringinn í launaskyni, sem
var í hinu egginu. Það er óskahringur.
Ef þú snýrð honum á fingri þér og ósk-
ar þér einhvers um leið, mun það þegar
rætast. En það er aðeins ein ósk í hringn-
um. Þegar þú ert búinn að óska þér
hennar, þá missir hringurinn allan
undramátt og verður að venjulegum
hring. Hugsaðu þig þess vegna vel um>
áður en þú óskar þér einhvers, svo að
þú þurfir ekki að iðrast neins.“
Að svo mæltu hóf örninn sig í háa loft>
hnitaði marga og stóra hringi yfir höfði
bóndans og sveif svo burt í austur.
Bóndinn tók hringinn, dró hann á
fingur sér og hélt heimleiðis. Um kvöld-
ið kom hann til borgar einnar. Þar rakst
hann á gullsmið, sem ’hafði á boðstóluni
sæg af dýrum hringum. Bóndinn sýndi
honum hring sinn og spurði hann, hvers
virði hann væri.
„Varla eyris virði,“ sagði gullsmið-
urinn. Þá hló bóndi og sagði honum, að
þetta væri óskahr.ingur og meira virði
en allir hringarnir, sem hann ætti. Gull-
smiðurinn var refjakarl og þorpari.
Hann bauð honum að gista hjá sér og
sagði:
„Það er gæfumerki að hýsa menn
eins og þig. Vertu hjá mér.“
Hann veitti honum vel, sparaði hvorki
vín né vinmæli, en um nóttina, er bónd-
inn svaf, dró hann hringinn af hendi
hans og dró á fingur hans venjulegan
hring af sömu gerð.
Næsta morgun gat gullsmiðurinn
varla beðið þess, að bóndinn færi af
stað. Hann vakti hann í bítið og sagði;
„Þú átt langa leið fyrir höndum, þét
veitir því ekki af að hugsa til heimferð-
ar.“
Jafnskjótt og bóndinn var úr augsýn>
skundaði gullsmiðurinn inn í stofu sína>
130 VORIÐ