Vorið - 01.09.1966, Qupperneq 38

okkur um nokkuð? Hefur ekki allt bless-
ast og dafnað hjá okkur, síðan við eign-
uðumst hringinn, svo að alla rekur í
rogastanz. Vertu róleg. Þú getur velt því
betur fyrir þér, hvers við eigum að
óska.“
Svo var ekki rætt um þetta frekar,
það var líka í raun og veru því líkt sem
hamingjan hefði haldið innreið sína á
heimilið, þegar hringurinn kom. Hlöð-
ur og forðabúr urðu fyllri ár frá ári og
eftir mörg ár var fátæki bóndinn orð-
inn stór og mikill bóndi, sem vann með
hjúum sínum frá morgni til kvölds eins
og hann ætlaði að leggja undir sig heim-
inn. En eftir vinnutíma sat hann ró-
legur og ánægður fyrir utan bæjardyrn-
ar og ræddi við náungann og aðra, sem
að garði bar.
Svona liðu árin eitt af öðru. Ein-
stöku sinnum bar það við, þegar hjón-
in voru ein, að konan minnti mann sinn
á hringinn og stakk upp á hinu og þessu.
Hann svaraði þá jafnan, að ekki lægi á
og alltaf kæmu manni beztu ráðin í hug
síðast. Þetta varð til þess, að konan
minntist sjaldnar og sjaldnar á hring-
inn, og að lokum var hann varla nefnd-
ur á nafn. Að vísu sneri bóndinn oft
hr.ingnum á fingri sér og skoðaði hann.
En hann varaðist að óska sér nokkurs.
Svo liðu 30—40 ár. Bóndinn og kona
hans voru orðin gömul og grá fyrir hær-
um, en ennþá var óskin ónotuð. Þá auð-
sýndi guð þeim þá miskunn að láta þau
bæði deyja sömu nóttina.
Börn þeirra og barnabörn stóðu grát-
andi við kistur þeirra, en þegar eitt
barnanna ætlaði að draga hr.inginn af
fingri bóndans, sagði elzti sonurinn:
„Við skulum láta hringinn fylgj a
pabba í gröfina. Hann hafði miklar
mætur á honum. Það er líklega minja-
gripur. Mamma horfði líka oft á hring-
inn. Hver veit nema hún hafi gefið hon-
um hann á yngri árum.“
Svo var bóndinn grafinn með hring-
inn, sem vera átti óskahringur, en var
það ekki, en hafði samt svo mikið lán
í för með sér sem nokkur getur óskað.
Það er svona og svona að skera úr,
hvað rétt er og hvað rangt, og lélegur
hlutur í góðum höndum er miklu betri
og meira virði en góður hlutur í vond-
um höndum.
TIL LESENDA
Vorið liakkar ])eim útsölumönnuin.
sem sent hafa greiðslu fyrir blaðið, og
væntir þess, að hinir, sem eftir eru,
geri skil sem fyrst. Þá óskar Vorið eft'
ir mynilum af útsölumönnum til birt-
ingar, ásamt upplýsingum um aldur og
störf.
Einstaklingar, sem fá Vorið beint frá
afgreiðslunni, eru beðnir að greiða
póstkröfur fyrir árganginum, ekki ef
unnt að innheimta gjaldið á annan hátt.
Þá eru þeir beðnir að tilkynna bústaða-
skipti, og ef þeir fá ekki blaðið með
skilum, svo að hægt verði að bæta úr
því.
VoriS, Akureyri.
Óli kom inn í leiðabílinn, tók ofan hattinn
og fékk sér sæti.
— Nei, sjáið, sagði kerling, sem sat fyrir
aftan hann, — ef ég væri eins sköllótt og þú,
mundi ég ekki taka af mér hattinn.
Óli sneri sér í sætinu og leit á kerlinguna.
— Ef ég væri eins tannlaus og þú, þá hefði
ég ekki opnað munninn til að segja þetta.
132 VORIÐ