Vorið - 01.09.1966, Qupperneq 45

ii' mínn allt í einu: „Krakkar, eig-
um við elcki að prófa að setja þrjú
af eggjunum undir krunkið?“ (en
það er hæna, sem vill liggja á eggj-
uin) Við gerðurn góðan róm að
þessu, og var þetta þegar frarn-
kvæmt.
Dagarnir liðu hver af öðrum, og
loks voru komnar 3 vikur. Nú fór-
um við að vonast eftir, að ungarnir
kæmu úr eggjunum.
Svo var það einn góðan veður-
dag, er 28 dagar voru liðnir frá
því að við settum eggin undir hæn-
Una, að við heyrðum tíst úr einu
egginu. Og viti menn! Morguninn
eftir voru 3 litlir gæsarungar undir
kænunni.
Ungarnir döfnuðu fljótt og vel.
Hænan hugsaði af sannri móðurást
um ungana og var ekki annað séð
en að hún héldi að þeir væru hænu-
Ungar.
Ve gna þess að hæna lá á eggjun-
Utn, mátti ekki láta þá synda, fyrr
en eftir 3 vikur, því að ef villtur
^ugl hefði legið á eggjunum mynd-
ast fyrr fita, sem varnar því að
þeir blotni.
Þegar þrjár vikur voru liðnar frá
því að þeir komu úr eggjunum,
leyfðum við þeim að synda við há-
tíðlega athöfn í kerinu, sem mjólk-
Urbrúsarnir eru kældir í, og var
ekki annað séð en þeir yndu sér
hið bezta. Er hænan sá, hverju fram
fór, varð hún viti sínu fjær af reiði.
Hoppaði hún á mjólkurbrúsunum
og gargaði einhver ósköp.
Einn góðan veðurdag leyfðum
við ungunum að fara út. Þeir voru
frelsinu fegnir, hlupu um og hám-
uðu í sig nýgræðinginn af mesta
kappi.
En nú dró ský fyrir sólu.
Það var einn sunnudagsmorgun,
er sólin skein og fuglarnir sungu,
að bóndinn á næsta bæ kom í heim-
sókn og hafði hundinn sinn með
sér. Ekki hafði hann stanzað lengi,
þegar hann og pabbi heyra mikið
garg fyrir utan. Hlupu þeir þá strax
út og sáu þegar hundurinn frá næsta
bæ var að bíta einn grágæsarung-
ann á háls og var búinn að bíta ann-
an unga í löppina. Þegar þeir voru
búnir að skamma seppa rækilega,
fóru þeir að gæta að ungunum. Sáu
þeir þá að einn unginn var dáinn,
en hinn haltur, sá þriðji særðist
ekkert.
Þessi atburður tók okkur krakk-
ana mjög sárt. En þó að einn væri
dáinn ,höfðum við ómetanlega gam-
an af hinum tveim, sem eftir lifðu.
Loks kom að því, að ungarnir færu
að fljúga. Mikla ánægju höfðum
við krakkarnir af því að sjá þá
fljúga.
Að lokum fór svo að útþráin kom
í gæsirnar, og voru þær alltaf á
flakki, en kornu þó heim aftur.
VORIÐ 139