Vorið - 01.02.1974, Síða 21

/ þjóðsögum eru ýmsar frásagnir af
viðskiptum villtra dýra og manna og
margar þeirra all kynlegar. Ennfremur
eru þar lýsingar á ýmsum furðudýrum og
kenningum manna um tilkomu þeirra.
Hér er ein þeirra og má vera að birt-
ur verði fleiri slíkar frásagnir í næstu
blöðum.
REFURINN
Refur, úlfur, hreinn.
Fyrr á dögum, er mikill krytur var
meðal frændanna, íslendinga og Dana,
fóru ýmsar óvngjarnlegar sendingar milli
þeirra. Danir þóttust miklu meiri þjóð,
sem von var, og íslendingar alltof hort-
ugir. Hugðu þeir að berja barn til ásta
°g veiddu 3 villidýr og sendu íslending-
um. það voru refur, úlfur og hreindýr.
Sendu þeir þau í kaupfari upp til lands-
ms. Hreinninn átti að eyða fjallagrösun-
um, sem íslendingar lifðu svo mikið á.
Refurinn sauðfénu, en úlfurinn mönnun-
11 m sjálfum. En sá góði herra þoldi eigi
sjóinn og drapst úr sjóveiki, að sumir
Segja, en aðrir kveða hann hafa komist
a land, en verið strax drepinn. Hinum
reiddi betur af og komust upp til fjalla
°g urðu hér innlendir, sem kunnugt er,
°g hafa orðið mjög ofsóknum að mæta.
En vel fór, að gumbi varð hér eigi inn-
lyksa, því nógir úlfar hafa gengið hér
a milli samt. Hinna verður hér minnst,
rebba fyrst og slægvisku hans.
Klókindi rebba.
Rebbi, sem líka er nú kallaður tófa,
tsefa, tázla og lágfóta, lagðist nú á sauð-
fénað landsins og hélt helst til í urðar-
holmu uppi til fjalla og sótti þaðan í
Vorið
Úr þjóðsögum
REFURINN
KLÓKINDI REBBA
byggðina. Lifði rebbi mikið á fuglum,
einkum rjúpum. Við þær hafði hann það
svo á vetrum, að hann fór undan vindi
og þyrlaði upp snjókófi yfir rjúpuna, þar
sem hún hjúfraði sig niðri í fönninni,
stökk svo á hana í rokunni. Álftir veiddi
hann mjög á þann hátt, að sagt er, að
hann lagði til sunds í heiðarvötn og
sperrti rófuna hátt upp og reyndi að gera
sem líkast álftarhaus og hálsi og nálgaðist
þær svo og stakk sér þar og kom upp
undir þær og náði þeim á þann hátt.
Sumir refir réðust á sauðfé, héngu í ull-
inni og létu það draga. sig, uns það gafst
upp. Voru þeir refir nefndir dýrbítar.
En ýmsir refir lifðu mest á fuglum og
smádýrum, en lögðust eigi á sauðfé, held-
ur fylgdu því og vörðu það fyrir árásum
annarra refa. Skæðasti óvinur rebba er
maðurinn, og þar næst hundurinn,
frændi rebba. Margt er ótrúlegt sagt um
slægð rebba við menn.
Einu sinni reri maður út í eyju eina
og fann þar dauðan ref. Hann vildi
nota af honum skinnið og fleygir hon-
um í bát sinn og rær til lands. þegar að
landi kom, fleygir hann tæfu upp úr
bátnum á land, En jafnskjótt spratt hún
upp spillifandi og var þegar horfin.
Hafði hún þurft að fá far í land, og
þótti maðurinn mátulegur til að ferja
sig, þótt hún hefði verið búin að leika
nokkuð á hann áður.
21