Vorið - 01.02.1974, Qupperneq 29

Tommi Sawyer bjó hjá henni
í’ollí frænku sinni og þaS veitti
lienni ærið nóg a8 starfa. Það
var allt ánnað en leikur fyrir
liana að fylgjast með öllum hans
nppátækjum. Ávxatamaukskrús-
in í búrinu var lionum til dæmis
sífelhi og ómótstæðileg freisting.
Tomma fannst, scm hann yrði
að gera eitthvað í máliuu, jafn-
Rkjótt og hann lcit þennan brúðu
'lreng augum. Hann þoldi ekki
siíka dásemd prúðmennskunnar,
s,-m að áliti Tomma, stakk í stúf
V]ð allt, er heima átti í þessu
l'orpí. — Hg get liæglega lnmið
þig
sundur og saman, sagði
i'onimi formálalaust.
Hann var ekki beinlínis hænd-
ur að skólanum og, þótt ljótt sé
frá að segja, néytti liann allra
liragða til þess að skrópa. Það
voru lians einlægu viðliorf, að
það væri miklu skemmtilegra að
dvelja niður við á og synda eða
flatmaga þar og fylgjast með
öllu því, er umliverfið liafði að
bjóða.
Litli, tepruklæddi aðkomu-
strákurinn lét sér livergi bregða
og sagði að Tomma væri vel-
komið að reyna ]>að. Tommi
liafði sannarlega búist við öðr-
um viðbrögðum af svona mömmu-
dreng, liann ætlaði ekki að látn
það aftra sér. Nú stóðu strákaru-
ir þárnn andspænis hvor öðrum
eins og ólmir áflogahanar.
Hlýðnir, fyrirmyndardrengir
voru því ekki í miklum metum
hjá honum. Euda var svo, dag
einn er Tommi mætti dreng á
sínurn aldri, sem nýkominn var
til þorpsins, að hið prúðmaun-
lega vfirbragð drengsins vakti
hinar verstu livatir í brjósti
Tomma.
Nú manaði hvor liinn til að
liefja bardagann, en það var rétt
eins og báðir veigruðu sér við.
í þess stað skiptust þeir á hin-
um hugvitsamlegustu óvirðingar-
orðum, sem að lokum hlutu að
krefjast lmtrammlegra liefnda.