Bjarmi - 01.12.1931, Blaðsíða 5

181
BJARMI
En eftir því sem desember-dag-arnir liðu,
því erfiðara varð þeim lífið. Nú áttu þau
ekki von á »drengnum sínum« heim frá
skólanum. Sonurinn, sem mörg' jól í röð
kom heim í jólaleyfinu, og flutti með sjer
æskuyndi og þrótt, sem lífgaði upp litla
heimilið þeirra. Og öll indælu jólin, alt
í frá barnæsku hans, þegar hann horfði í
fyrsta skifti á tendrað ljós á jólatrje, og
barnsaugun ljómuðu af hreinni gleði. Og
eftir að hann sjálfur skildi þýðingu jól-
anna til fulls, og gat sungið af hjarta bless-
aða gömlu jólasálmana með foreldrum sín-
um. Já, þau höfðu sannarlega haldið sam-
eiginlega. heilög jól i litlu stofunum. Jólin
og jólabarnið höfðu dvalið í hjörtum
þeirra.
En nú — -—!
Nú áttu þau ekki von á neinum syni, —
aldrei framar. Dag einn um haustið, höfðu
þau fengið símskeyti um að koma tafar-
laust til bæjarins, sonur þeirra hefði
veikst skyndilega. Og þau komu nógu
snemma til þess, að geta setið sitt hvorum
megin við rúmið hans, og haldjð í hendur
hans, á meðan hann háði seinustu barátt-
una. Einka barnið þeirra. Góði, duglegi
drengurinn þeirra. Pað kemur margt óskilj-
anlega erfitt fyrir mennina, þeir skilja það
ekki, en hljóta þó að beygja sig fyrir
kaldri raunverunni. Leiðið, með legsteinin-
um, sem bar nafnið hans, var innsigli þess.
Það varð svo hljótt hjá gömlu hjónunum.
Pau fundu það hvort um sig, að ef þau
ætluðu að fara að tala um það, þá mundi
gráturinn yfirbuga þau. Og nú voru jólin
komin svo nærri. Pau höfðu ekkert minst
á jólin. Án þess að tala um það, höfðu þau
orðið samferða út í kirkjugarðinn, og prýtt
leiðið hans með grenivið og nýjum blóm-
sveig. Og mamma hafði sett umgjörð úr
greni utan um stækkuðu myndina af hon-
um. Hún hjekk á stofuþilinu. Pau höfðu
ekki sagt neitt. En þá fór pabbi að gráta.
Og nú var komið aðfangadagskvöld. Pað
hafði hvorki verið bakað eða steikt til jól-
anna, eins og vant var. Ofurlítið jólatrje
hafði mamma samt sem áður fengið sjer.
En það stóð úti í stofuhorni án skrauts og'
ljósa. —
Og' þó var það svo, að þegar kirkju-
kiukkuhljómarnir bárust til hennar, þá
vöknuðu jólahugsanir hjá henni. Hún fann
að þau höfðu ekki tekið við reynslunni á
rjettan hátt. Pau urðu að veita jólunum
viðtöku. Hún varð að reyna að gjöra stof-
,una ofurlítið jólalega, einnig vegna hans
pabba. Hann rölti um húsið svo þreytuleg-
ur og þunglyndur, þótt hann bæri harm
sinn í hljóði. Andlitið var orðið torkenni-
legt og ellilegt.
Jólavers, sem hún hafði leng'i kunnað,
hljómaði í sífellu í h[uga hennar:
Burt, hrygð úr allra hjörtum nú,
kom heilög g'leði, svo í trú
Vjer Jesúm faðmað fáum,
og elskan heit af hjartans rót
þeim himingesti taki mót
með lofsöng's hljómi háum.
Hún kveitki ljós og fór að leg'gja á borð-
ið. Hún lagði á borðið fyrir þrjá, alveg eins
og þegar sonurinn var hjá þeim.En þá þoldi
pabbi ekki meira. Hann settist í legubekk-
inn og hiuldi andlitið í höndum sjer. Ilún
íor til hans og settist hjá honum.
»Vinur minn«, sagði hún. »Mjer fanst
jeg' ætti að hafa það svona í kvöld. Pað er
eins og við ættum von á honum. Hann á að
vita, að við munum eftir honum. Pað er
ekki víst að hann sje svo langt í burtu frá
okkur. Guð leyfir honurn víst að líta til
okkar i leyni. Hann hlakkaði æfinlega svo
mikið til jólanna heima«.
Hún þagnaði alt í einu og' hlustaði.
»Mjer heyrist vera gengið um fyrir utan
húsið.
I söm;u. svifum var drepið að dyrum.
Húsbóndinn stóð upp til þess að opna
ayrnar.