Bjarmi - 01.12.1931, Blaðsíða 14

190
BJARMI
Sögur og siðvenjur frá Kína.
i.
Lótusblómið.
Wú-tæ heitir fjall eitt mikið í Miðkína
norðarleg-a. Hof er á fjailinu og er það víða
rómað. Aðalhelgidómur þess, er lótusblóm
ur gulli, mjög haglega gert. Þúsundir píla-
gríma leita þangað víðsvegar af landinu,
jafnvel alla leið vestan úr Tíbet, í von um
að fá að sjá blaðkrónu lótusblómsins leynd-
ardómsfulla opnast. Þykir það ugglaus
sönnun þess, að pílagrímunum hafi tekist
að sefa reiði guðanna með fórnum sín-
um, og með löngum ferðalögum og mikl-
um pyndingum áunnið sjer velþóknun
þeirra.
Víða mætir maður þessum langferða-
mönnum. Pílagrímarnir frá Tíbet vekja
mesta eftirtekt. Sumir mestu alvörumenn-
irnir á meðal þeirra skríða fremur en
ganga, og mæla þessa miklu vegalengd
með líkama sínum.
Þeir leggja snemma af stað að morgni,
bera pjönkur sínar eins langt og þeir geta
hugsað sjer að komast þann daginn, en
snúa svo aftur sömu vegalengd tómhent-
ir. Því næst leggjast þeir flatir á veginn
og skríða eins og sniglar, þangað til á-
íangastaðnum er náð seint að kvöldi. Fara
þeir þannig sömu vegalengdina þrisvar,
svo dagleiðirnar verða einatt stuttar.
Ekki hef jeg sjeð neitt átakanlegra, en
pílagrímana suma, sem hafa verið á slíku
ferðalagi í mörg ár, og líkjast maðki en
ekki manni. Meir getur enginn lagt í söl-
urnar til þess, að sjá gullkórónu lótus-
blómsins leyndardómsfulla opnast, í von
um að eignast fulla vissu um velþóknun
guðanna.
Er svo hægt að ráða af lífi okkar, að
kristindómurinn sje okkur heilagt alvöru-
mál, að okkur sje fyrir öllu að fá að heyra
af vörum Drottins sjálfs: »Gott, þú góði
þjónn, af því að þú varst trúr — -—«.
Hvað leggur þú í sölurnar vegna Drott-
ins? öl. Ólafsson.
II.
Það, sem lieiðnir menn vita og það, sern
þeir vita ekki.
Kristniboði nökkur segir svo frá:
Einu sinni kom dálítið atvik fyrir mig
austur í Kína, en jeg gleymi því aldrei.
Kristinn Kínverji sat við hliðina á mjer,
en gegnt mjer sat mikill fjöldi heiðingja.
Þessi vinur minn, kristni Kínverjinn,
ætlaði að prjedika og byrjaði með því að
spyrja: »Getum vjer allir verið á einu rnáli
um það, að vjer höfum allir synd, undan-
tekningarlaust? «
Jeg horfði framan í heiðingjana. Þeir
gátu ekki dulið það, sem bjó inni fyrir
hjá þeim, enda svöruðu þeir hiklaust: »Já«.
Þá spvr hann aftur: »Ef vjer erum all-
ir ásáttir um, að vjer höfum allir synd.
erum vjer þá líka á einu máli um, að synd-
inni verði hegnt og að glötun sje til eða
víti?«
Þá urðu þeir alvarlegri á svipinn, en
svöruðu þó allir: »Já«.
Þá segir Kínverjinn: »Getum vjer allir
verið á einu máli um það, að himnaríki
sje til?«
Þeir svöruðu, með einhverjum kynlegum
hreirn í röddinni: »Já«. Þeir sögðu það hik-
andi, en neituðu því þó ekki.
Kínverjinn bar enn upp eina spurningu:
»Ef vjer erum nú á einu máli um það, að
himnaríki sje til, vitið þjer þá veginn
þangað?«
»Þá svöruðu allir: »Nei«, en ógn dræmt.
Þá prjedikaði Kínverjinn um Jesúm,
sem er »vegurinn, sannleikurinn og lífið«.
Þetta dæmi sýnir oss svo skýrt, hvað
það sje, að vera án Krists. Heiðingjarnir
vita, að til eru illir andar og voldugir, en