Bjarmi - 01.12.1931, Blaðsíða 6

182
BJARMI
IV.
Það stóð ungur maður fyrir framan
hurðina. Slitin fötin hans voru hvít af snjó.
Þegar ljósið skein framan í hann, var eins
og hann hrykki upp af dvala. Hann litað-
ist um, líkt og hann væri að leita einhvers.
En hann var einsamall. Otidyrahurðin á
bak við hann var opin. Hann leit út um
gættina. En þar var ekkert að sjá. IJann
stóð kyr í sömu sporum, vandræðalegur í
bragði og mælti ekki orð frá vörum.
»Gjörðu svo vel og komdu inn fyrir«,
sagði gamli maðurinn.
»Jeg veit ekki hvernig þessu er varið
- en við vorum held jeg tveir«, sagði
bann loksins. »Það var sonur ykkar, sem
bauð mjer að koma heim með sjer. En nú
er hann horfinn«.
»Sonur okkar«, sögóu gömlu hjónin
bæði í einu.
»Já, hann gekk fram á mig á leiðinni,
og vildi endilega láta mig koma heim með
sjer«.
Gömlu hjónin störðu bæði á hann
þrumulostin. Var ungi maðurinn að leika
á þau á þennan hátt á sjálfa jólanótt-
ina! Það var óhugsandi að svo illa innrætt-
ur maður væri til. Og hann ieit ekki út
fyrir að hafa vondan mann að geyma,
þessi gumingja piltur; hann var svipgóður
og prúðmannlegur, þótt hann væri afar
vesaldarlegur.
Gamla konan lagði hendina vingjarnlega
á handlegg- hans og sagði:
»Við skulum koma inn fyrir og- reyna
að vita hvernig í þessu liggur«.
Unga manninum varð þegár í stað star-
sýnt á stækkuðu myndina á þilinu.
»Þetta er nú mynd af syni okkar. Hann
dó í haust sem leið. Þektuð þjer hann kann-
ske?« spurði gamla konan.
»Dáinn! Það, sem var hann, sem fylgdi
mjer hingað heim! En það er ómögulegt!
Þetta hlýtur alt að vera draum.ur lofið
þið mjer að fara út aftur«.
»Nei«, sagði gamla konan og tárin runnu
ofan kinnarnar. »Við skiulum reyna að
komast að einhverri niðurstöðu«.
Og ungi maðurinn fór að segja þeim frá
því, sem fyrir hann hafði komið. Þegar
hann mætti ókunna manninum, og þeir töl-
uðust við um mömmu hans og jólin heima.
Hann sagði frá för sinni burt úr bæn-
um og heimilislausrahælinu. Það var eins
og hann væri að segja frá draum, og þó
var draumi,u.rinn svo greinilegur. Það var
auðsjeð að honum var alvara, hann var
ekki að leika á þau. Eitthvað hafði borið
fyrir hann, sem mönnum var ofvaxið að
útskýra.
Konan leit til manns síns, og það brá
einkennilegum ljóma í augnaráð hennar.
»Vertu hjerna hjá okkur um jólin! Þú
átt hvergi samastað hvort sem er. En fyrst
af öllu þarftu að fá ]>ur föt«. Og hann
fjekk föt af synj þeirra til að klæðast í.
Og hann var settur í sæti sonarins við
borðið. Húsbóndinn var ekki farinn að
mæla orð frá vörum, en gömlu augun hans
voru full af tárum, og hann átti bágt meö
að verjast grátnum, þegar ,ungi maðurinn
var sestur við borðið í sæti sonarins.
En það voru samt komin jól inn í stof-
una þeirra. Ösýnilegi heimurinn hafði
færst nær, og það var huggun og friður,
sem fylti hjörtu foreldranna.
Þegar þau buðu hvort öðru góða nótt og
ætluðu að ganga til náða, ókunni pilturinn
átti að sofa í svefnherbergi sonar þeirra,
lagði gamla konan hendur á öxl honum
og sagði:
»Jeg trúi því fastlega, að það hafi ver-
ið hann sonur okkar, sem vísaði þjer hingi
að heim. Guð hefir leyft honum að leiða
okkur gömlu hjónin á hinn rjetta veg.
Við hugsum altof inikið um sorgina og
söknuðinn, og gleymum bæði Jesú og jól-
unum - og öllu öðru. Gíuði sje lof fyrir
að þú komst. Þú hefir verið eins og bless-
aður engill, þó þú vitíir það ekki«,