Bjarmi - 01.01.1972, Síða 21

Gæska Guðs ieiðir tii iðrunar
Gidole, 21. okt. 1971.
Kæru vinir.
Mér hefur aftur gefizt tæki-
færi til þess að fara út í þorp á
sunnudegi. Hér dvaidi í nokkra
daga Alf Höyland, ungur smið-
ur, sem reisti sjúkrahúsið nýja,
röskur og skemmtilegur maður.
Við tókum okkur til og fórum
akandi og aðallega fótgangandi
til þorps nokkurs, sem heitir Ge-
bale. Vegalengdin þangað er
ekki mikil, en leiðin liggur um
snarbrattar hlíðar og gilskorn-
inga, og vorum við fegnir, að
veður var þurrt, því að það er
sannarlega ekki heiglum hent að
þræða einstigin í vætutíð, þegar
moldin verður hál eins og gler.
Ég skil núna, hvers vegna illa
fór fyrir manni einum, sem
lagður var inn á spítalann fyrir
nokkru. Hann hafði dottið út
fyrir veginn og var víst bæði
rifbrotinn, viðbeinsbrotinn og
hryggbrotinn, þegar að honum
var komið, þar sem hann lá ein-
hvers staðar neðar í fjallinu.
Kirkjan í Gebale stendur á
skemmtilegum stað uppi á flöt-
um hól, en á allar hliðar eru
djúpir dalskorningar og hinum
megin í hlíðunum standa kofar
fólksins, umkringdir pálma-
trjám og öðrum gróðri. Stór
skóli stendur rétt hjá kirkjunni.
Þar þurfa nemendur varla að
kvarta yfir loftleysi, þó að bekk-
urinn sé þétt setinn, því að vegg-
irnir eru ekki annað en gildar
trjágreinar, en enginn „kikka“
á milii, eins og oftast er, svo að
þarna er hægt að horfa i gegn-
um húsið. — Kirkjan er stórt
hús með stráþaki, og þar er
einnig séð fyrir góðu lofti. Gólf-
ið var þakið pálmaviðarbiöðum,
og fólkið settist í raðir á blöðin,
einkum þó börnin, en flest full-
orðna fólkið tyllti sér á bálka
uppi við veggina allt í kring.
Þarna var allstór hópur, um 150
manns, og tæplega helmingur-
inn börn. Þarna var margt
skemmtilegt að sjá. Ræðustóll-
inn t. d. eða hurðin á kirkj-
unni. Ræðustóllinn hafði rétt
lag, en vafasamt er, hvort nokk-
ur fjöl eða spýta í honum hafi
verið hefluð. Sama er að segja
um hurðina. Þeir hafa sennilega
sléttað viðinn eftir mætti með
öxi eða hníf.
Við Alf tókum báðir til máls,
og þó að túlkarnir væru tveir
(annar var hjúkrunarmaður af
spítalanum), var gott hljóð.
Mest dáðist ég að bömunum,
því að samkoman varð löng,
hátt á annan tíma. Ekki vil ég
þó viðurkenna, að það hafi ver-
ið ræðumönnunum að kenna,
því að þeir voru báðir stuttorðir.
En þegar þeir höfðu lokið máli
sínu, mun stjórnandi samkom-
unnar hafa spurt, hvort nokkur
væri þarna staddur, sem vildi
taka ti’ú á Krist. Stóð þá upp
kona ein. Hún var sveipuð tepp-
inu sínu. Hún sagðist vilja fylgja
Kristi. Hún rétti upp höndina
og hafði eitthvað yfir eftir
stjórnanda samkomunnar, senni-
lega afneitun á djöfladýi'kuninni
og yfirlýsingu þess efnis, að hún
vildi héðan í frá vera kristin.
Auðvitað verður enginn ki’istinn
af slíkri yfiilýsingu einni sam-
an, en slík ákvörðun opinber-
lega getur þó verið mikils virði
og orðið upphaf á stefnubreyt-
ingu einstaklingsins, þó að hann
eigi langt í land. Síðan gekk
maður nokkur fram og leiddi lít-
inn di’eng sér við hönd. Hann
talaði langt mál. En erindi hans
var að segja frá því, að hann
hefði hvai’flað frá trúnni, en
Guð hefði kallað til sín að nýju.
Hefði það gei’zt með þeim hætti,
an sonur hans hefði orðið sjúk-
ur, en náð bata, og varð það til
þess, að maðurinn sá að sér og
sneri aftur til Guðs.
Kærar kveðjur,
Benedikt Arnkelsson.
Mnií ionnadur i húpi rnuiirn
rnr<)li<)u. Ki'ni rrifa hrrri Miión.
Gleymum ekki Kína
Einu sinni var kristniboðs-
akur Islendinga í Kína. Nú er
Kína lokað land. Óljósar fréttir
bei’ast þaðan af hlutskipti krist-
inna manna. Rúmenski pi’estur-
inn Richard Wurmbrand telur,
að mai’gir leiðtogar kristinna
manna sitji enn í fangelsum eða
fangabúðum. Álítur hann, að
þeir séu um 100.000 að tölu. Þó
telja ýmsir, að tala kristinna
manna í Kína hafi tvöfaldazt á
ái’unum eftir að kommúnistar
tóku völdin, og að þeir séu nú
um 2 (4 milljón, þrátt fyrir
þi’engingar og ofsóknir. — Mun-
um eftir að biðja fyrir Kína.
BJARMI 21