Bjarmi - 01.07.1981, Qupperneq 22

Tungutal og skírn andans
Fyrsfi hluti
Tvær minningar:
Ég heimsótti negrasöfnuó í New York. Hann tilheyrði
„Holy Jumpers", „Heilögum hoppurum". Ég settist mjög
framarlega til þess að sjá vel, því að hér var meira að
sjá en heyra.
Mig minnir, að predikun hafi verið af skornum skammti,
enda blátt áfram hvorki rúm né ró til þess. Uppi á pallin-
um sátu nokkrir tónlistarmenn, sem léku jafnt og þétt hátt-
bundna tónlist. Kona stjórnaði þessu öllu.
Einhver stökk fram á gólfið og tók að hoppa og dansa.
Brátt bættust fleiri við. Dansinn varð sífellt æstari og dans
fólkið utan við sig. Halleiújahrópin og tónlistin mögnuðu
andrúmsloftið. Fólk svitnaði og dansaði og gaf frá sér
óskiljanleg hljóð.
Ungur piltur leið örmagna út af, og einhvern veginn
kom hann sér undir flygilinn, svo að ekki sá í annað en
fæturna. Stæðilegur, miðaldra kvenmaður dró hann fram
og setti hann á stól eins og hún væn að kenna óþægum
krakka að hlýða.
Tvisvar voru tekin samskot. Ég var eini hvíti maöurinn
á samkomunni.
Ekki hneykslaðist ég á því, sem fram fór. Þvert á móti
varð mér hlýtt til þessa látlausa fólks, sem lét tilfinningar
sínar í Ijós á svo frumstæðan hátt.
Ef einhver horfði á mig með spurn í augum, brosti ég
vingjarnlega á móti. Ég þori ekki að skera úr um, hvort
andi Guðs hafi verið þarna að verki. En það var augjóst,
að tilgangurinn með dansinum hlaut að vera að vegsama
og tilbiðja Guð.
í Eþíópíu sá ég svipaðan atburð:
Við erum stödd í þorpi í eyðimörkinni langt suður í landi.
Ég á leið fram hjá húsi, þaðan sem ég heyri, að menn berja
bumbur og klappa saman lófunum með háttbundnum hætti.
Nokkrir karlmenn standa fyrir framan opnar dyrnar.
Ég gægist inn. Það eru nokkrar konur, sem eru að dansa.
Þrjár eru þær. Aðrar sitja á gólfinu fram með veggjunum
og klappa saman lófunum, en ein slær á trumbu.
Þegar þær sjá mig, bjóða þær mér koll, og ég tylli mér
við dyrnar. Húsið er lítið, nánast skúr. Þunnt iag af hálmi
þekur gólfið. Gluggar eru engir, og lágar dyrnar eru fullar
af forvitnu fölki. Það er hálídimmt inni og loftið þungt og
mollulegt.
En konurnar dansa — frá sér af hrifningu.
Eftir nokkra stund eru tvær þeirra orðnar örmagna og
gefast upp. En sú, sem er fyrirliðinn, heldur áfram þindar-
laust. Þetta er fremur þrekvaxin kona, klædd skósíðum, lit-
skrúðugum kufli. Svitinn streymir niður andlitið, sem smám
saman fær á sig hitaroða.
Meðan hún dansar, þrífur hún gröm í hinar konurnar tvær,
en þær eru þrotnar að kröftum. Sjálf æsir hún sig æ meir.
Hún lokar augunum og gefur frá sér óhugnanleg hljóð.
Hún hallar sér áfram og kreppir hnén djúpt. Hún virðist
munu detta þá og þegar. ,
hannes Ólafsson læknir voru vígð
kristniboðavígslu í Landakirkju og
fóru síðan til Eþíópíu. Áslaug er
Vestmannaeyingur. Þetta var sann-
kallaður gleðidagur, og menn vitn-
uðu oft til þess, hvílík hátíð hefði
þá verið haldin.
Það er fagnaðarefni, að nú virð-
ist eitthvað hafa rofað til í Kína.
Kommúnistastjórnin hefur losað
tökin. Ég minnist þess. að einhver
síðustu orðin, sem ég heyrði Ólaf
kristniboða segja, voru þessi:
Gleymið ekki að biðja fyrir Kína“.
Konan mætir Kristi
Jóna Guðjónsdóttir, kona Þórð-
ar, tekur undir það, að Ólafur
Ólafsson hafi verið aufúsugestur í
Vestmannaeyjum og mikill vinur
þeirra hjóna, enda hafi henni þótt
meira um vert að hlusta á hann
en nokkurn annan boðanda fagn-
aðarerindisins. Hann var alltaf
vekjandi. Og Ólafur stuðlaði líka
að því með predikun sinni, að Jóna
eignaðist lifandi trú á frelsarann.
„Ég lærði að signa mig og biðja
bænir í bernsku eins og Þórður.
Seinna fór ég að lesa í Biblíunni,
og ég las hana oft. Svo var það
einu sinni sem oftar, að ég var á
samkomu að hlusta á Ólaf. Þá
spyr Ólafur: „Eru margir hér, sem
eru frelsaðir?“ Hann bað þá að
rétta upp höndina.
Ég hugsaði með sjálfri mér:
Ég get ekki rétt upp höndina. Ég
trúði öllu því, sem stóð í Biblíunni.
En mér fannst ég ekki hafa per-
sónulegt samband við Guð.
Nú varð ég ákaflega óróleg. Mér
leið oft svo illa, að ég grét. En
Drottinn gaf mér trúarvissu og
samfélag við sig. Það gerðist ekki
á samkomu, heldur var ég heima.
Ég sat með eina dóttur mína og
var að svæfa hana. Ég var að
hugsa um ástand mitt. Þá gerist
það, að mér finnst Kristur vera
hjá mér á eldhúsgólfinu. Ég sá
ekkert né heyrði, heldur var þetta
einhvers konar skynjun eða hugs-
un. Og mér fannst ég verða að dufti
frammi fyrir frelsaranum. En þá
þykir mér sem Kristur rétti mér
hönd sína til þess að reisa mig upp.
Og hann reisti mig upp, því að á
þessari stundu eignaðist ég frið í
hjarta. Síðan hef ég átt fullvissu
trúarinnar á Jesúm Krist, frelsara
mannanna".
Og Þórður bætir við: „Trúin á
Jesúm Krist er það dýrmætasta,
sem nokkur maður getur eignazt.
Jesús Kristur er sá eini, sem við
getum treyst, þegar við förum
héðan“.
Það eru orð að sönnu.
b.
Sumarleyfi röskuðu nokkuð útgáfu-
tíma þessa tölubl. Bjarma, og eru
áskrifendur beðnir velvirðingar.
BJARMI. Út koma 12 tbl. á ári, 1-2 tbl.
í senn. Ritstjóri Gunnar J. Gunnarsson.
Afgreiðsla Amtmannsstig 2B, pósthólf
651, 121 Reykjavík. Símar 17536 og
13437. Árgjald kr. 60,00 innanlands og
kr. 70,00 til útlanda. Gjalddagi 1. marz.
Prentað í Prentsmiðjunni Leiftri hf-
22