Bjarmi - 01.06.1995, Blaðsíða 5

AÐALGREIN
Hefur þú horft á vetrarbrim í stormi og fundið hve
ógnvænlegur máttur þess er, hefur þú barist gegn
óveðri eða horft á foss í jökulfl jóti? Hefur þú dáðst
að norðurljósunum sem fara með ógnarhraða um
háloftin og hefur þú skyggnst í lífríki hafsins eða
setið í fuglabjarginu og fylgst með ljúflegu ati
svartfuglsins þar sem allt iðar að lífi og starfi?
Ég minnist einnig daganna þegar ég var ár við
kristniboðsstörf í suðurhluta Eþíópíu í landi hirð-
ingjanna sem nefnast Bóranar. Þar var ósnortin
náttúra á öllum hæðum og fjöllum en beitilandið,
víðáttumikil gresjan, var illa farið af vatnsleysi,
viðarhöggi og ofbeit. Þessi náttúra heillaði mig og
gaf mér mikið. Mér þótti gott að geta heillast af nátt-
úru sem var framandi og að tilfinningar mínar voru
ekki einhver útgáfa af þjóðerniskennd eða ættjarðar-
ást heldur spruttu þær upp af einhverju miklu stærra
og víðara samhengi. Það er samhengið milli
sköpunarinnar og skaparans og ég sjálfur er hluti af
þessari sköpun Guðs.
Hvað get ég annað sagt eftir þetta allt en að ég
elska jörðina sem okkur var gefin og ég elska lífið
sem gefur mér hlutdeild í þessari tilveru?
Jæja, en hvað þá? Ef þetta allt er mér svona
dýrmætt, hvernig geng ég þá um í náttúrunni? Er ég
nærgætinn við landið, hjálpa ég náttúrunni, skila ég
henni aftur því sem frá henni var tekið? Þetta er
vinsælt umfjöllunarefni í dag en við sem byggjum á
kristinni trú ættum að skera okkur úr fyrir tvennt.
Við ættum að virða náttúruna, handaverk skaparans,
og við eigum að líta á okkur eins og umsjónarmenn
með ábyrgð á því að náttúrunni sé ekki spillt af
manna völdum.
Það er ljóst að við lifum af gæðum náttúrunnar og
við getum ekki lifað lengi án hennar. Við erum því
einfaldlega neydd til að vinna með náttúrunni eins
og allir aðrir á jörðunni. Það eru einnig aðrir en
kristnir inenn sem hafa sköpunartrú eða annað
lífsviðhorf og heimsmynd sem knýr þá til að virða
náttúruna. Engum ætti þó að vera eðlilegra og
Ijúfara að umgangast náttúruna af nærgætni og
kærleika en einmitt þeim sem hafa komist í sátt við
skapara sinn og eignast frið við Guð í trúnni á Jesú
Krisl son hans og verið snertir af heilögum anda
hans í hjarta og sál.
Hvernig stendur þá á því að Vesturlandabúar sem
standa á gömlum grunni kristinna lífsviðhorfa ganga
svo ntjög á hlut náttúrunnar, menga, eyðileggja og
Gísli H.
Friðgeirsson.
spilla og fara með hana eins og þeir eigi hana einir?
Það er eigingirni og tillitsleysi í garð annarra, bæði
samtímamanna og þeirra kynslóða sem á eftir koma.
Það er trúlega vegna þess að við sækjumst eftir
efnislegum gæðum umfram blessun Guðs, eftir
gjöfum Guðs án þess að vilja hafa nokkuð rneð hann
sjálfan að gera. Kynslóðirnar hafa ekki varðveitl
lifandi trú, hafa ekki
leiðst af anda Guðs og
því varð trúin ekki afl í
lífi þeirra sem mótaði
lífsviðhorfin og þar
með umgengni þeirra
við náttúruna og við
aðra menn.
Ég ferðaðist um Hol-
land og Belgíu og til
London nú í byrjun
maí. Reyndar skrifaði
ég minnispunkta fyrir
þessa grein í lest undir
sjávarbotni á leiðinni
milli Englands og Frakklands. Þegar flogið er yfir
Norðursjóinn inn til Amsterdam sjást mengunarrákir
um víðan sjó eins og froða og ljóst grugg í sjónum. I
Hollandi er mikill hluti af hinni upprunalegu náttúru
horfinn því að landið er þéttbýlt og gjörræktað.
Mesti hluti flatarmálsins er því malbik og ræktaðir
akrar. í raun og veru er aðdáunarvert hversu snyrti-
lega Hollendingar ganga um þetta geysiþéttbýla land
sitt þannig að hægt er að njóta þess að vera úti á
gangi eða hjóli og einnig lifa vel af hinu ræktaða
landi. Það vekur furðu Islendings að horfa á
dökkrauðan túlípanaakur sem er svo stór að hann er
jafnvel áberandi úr lofti en ef til vill finnur hann
fyrir þörf fyrir að geta hlaupið upp á nálæga hæð
eða út í villtan móa en það er enga slíka upprunalega
náttúru að sjá.
Kynslóðirnar hafa ekki varðveitt lifandi trú,
hafa ekki leiðst afanda Guðs og pví varð trúin
ekki afl í lífi peirra sem mótaði lífsviðhorfin og
par með umgengni peirra við náttúruna
og við aðra menn.
5