Bjarmi - 01.03.1999, Blaðsíða 6

an vetur í kirkjunni sinni. Hvað ef kirkj-
an væri ekki að mynda tengsl við þenn-
an hóp? Hvað ef boðskapur fagnaðarer-
indisins fær ekki að hafa áhrif á ung-
lingana þennan vetur? Hvenær mun þá
kirkjan ná sambandi við þá?
Hjördís: Þurfum við ekki að byija fyrr?
Við verðum að fá bömin í kirkjuna miklu
fyrr, þannig að þau aiist upp við það að
það sé eðlilegt að koma í kirkjuna. Böm-
in hafa kannski aldrei komið í kirkju fyrr
en þau mæta í fermingarfræðslu. Svo
fermast þau og hafa enga forsendu til að
rækja kirkjuna sína vegna þess að þau
kunna það ekki. Við megum ekki bíða
eftir að þau verði 13 ára og þá ætlum við
að grípa í rassinn á þeim.
Jóhann: Ég hef einmitt heyrt á æsku-
lýðsleiðtogum liinna Norðurlandanna
hvað þeir em hissa yfir því að viða hér-
lendis er ekki reynt að ná til krakkanna
fyrr. Þau em nefnilega að móta viðhorf
sín á þessum aldri og þvi þurfum við að
fá þau í kirkjuna. Hins vegar er sú
hætta fyrir hendi ef þau byrja 8 eða 9
ára í kirkjunni, að þegar þau em 12 ára
þá vakna þau upp við það að þau hafa
alltaf verið að gera það sama í kirkj-
unni, þau missa áhugann og hætta.
Jóna: Höfum það líka í huga að ungling-
amir eiga foreldra. Kirkjan þarf að höfða
til foreldra og þeirra ábyrgðar. Það getur
haft úrslitaáhrif á að krakkamir komi til
kirkju að foreldrar þeirra fylgi þvi eftir og
styðji við þá. Foreldramir þurfa að fá að
fylgjast með, hvert er markmiðið, hvað er
gert á fundum og hvað er boðað. Þá em
krakkamir ekki að koma heim með eitt-
hvað sem sagt hefur verið og vekur gmn-
semdir, ótta eða tortryggni hjá foreldmn-
um. Hver vill ekki að unglingnum sínum
sé lagt eitthvað gott til?
Þessu næst barst talið að leiðtogum í
æskulýðsstarfinu.
Hjördís: Kirkjan má ekki vera með of
einhæfa leiðtoga. Hún er með mikið af
ungum leiðtogum og þá gjarnan ungl-
ingsstúlkur. Við erum með stráka um
tvítugt sem leiðtoga og þeir virka sem
segull á stráka sem hafa kannski ekki
átt pabba í mörg ár. Það er gott að fá
sætu, stilltu stelpurnar á fundi en við
viljum líka fá hina.
Jóna: Við þurfum fullþroska fólk eins
og Friðrik Friðriksson. Hann var enginn
unglingaleiðtogi, hann var bara fullorð-
inn maður.
Jóhann: Við megum samt ekki vanmeta
þá ungu leiðtoga sem hafa áhuga fyrir
því sem þeir eru að gera. Það er stór-
kostlegt að sjá unga leiðtoga leiðbeina
öðm ungu fólki en við getum ekki enda-
laust látið unglinga bera ábyrgð á ung-
lingum. Við verðum að fá fullorðið fólk
sem hefur metnað fyrir þvi að halda úti
góðu og öflugu starfi þar sem fræðslan
og boðunin er markviss.
Bjarmi: Hvað með nýjar, spennandi leiðir
í æskulýðsstarfi?
Jóhann: Þurfum við ekki að gera meira
af þvi að fara inn í skólana og vera þar?
T.d. ef þemavíka er í skólanum gæti
kirkjan fengið eina kennslustofu og ver-
ið þar með æskulýðsdagskrá. Einnig
ættum við að reyna að vera virkari í
íþróttafélögunum og skátunum heldur
en að sitja og bíða í kirkjunum eftir að
börnin og unglingarnir komi þangað
inn. Við hengjum upp auglýsingar og
ætlumst til að unglingarnir komi inn í
hús sem þeir hafa jafnvel aldrei komið í.
Hjördís: Leiðtogar ættu að sækja
íþróttaviðburði unglinganna.
Jóna: Þá þarf fleira starfsfólk. Það kost-
ar peninga. Við þurfum ekki að eyða
meiri ijármunum í efniskostnað, heldur
í mannskap.
Við verðum aðfá börnin í kirkjuna miklufyrr,
pannig að pau alist upp við pað að pað sé eðlilegt
að koma í kirkjuna.