Bjarmi - 01.03.1999, Síða 20

Eg ætla ao segja ykkur
frábróður nÉiun
honum sem verði eftir ofan í jörðinni en
hann sjálfur muni fljúga á miklu betri
stað. Sá staður heitir í sögunni Nangi-
jala, það er staður varðeldanna og ævin-
týranna og þar er enginn tími til. Alll lít-
ur út fyrir að Karl muni fara á undan
Jónatan til Nangijala en það fer þó á
annan veg. í eldsvoða bjargar Jónatan
litla bróður sínum en deyr sjálfur. Eða
eins og segir í frétt í dagblaði: „... áður
en neinn gæti aftrað honum hljóp hann
inn í húsið sem var næstum orðið alelda
til þess að bjarga bróður sínum“ (13).
Eins og þessi lýsing ber með sér hefur
persóna Jónatans marga þá drætti sem
einkenna persónu og ímynd Jesú Krists.
Sá lesandi sem þekkir vel kristna kenn-
ingu og hugmyndir sér fljótt að i sögunni
er unnið með margt sem á rætur sínar
einmitt þar. Hann kemst sennilega einnig
fljótt að raun um að það er ekki gert á
hefðbundinn hátt og höfundur er langt
frá þvi að vera rigbundinn af trúaijátn-
ingu kristinna manna. Þetta er skáldsaga
sem lýtur eigin lögmálum en ekki
kennslubók í kristinfræði (eins og mætti
frekar segja t.d. um bók norska höfund-
arins Kari Vinje: Ósýnilegi vinurinn).
Astrid Lindgren: Bróðir minn Ljónshjarta
Þýðandi: Þorleifur Hauksson
Mál og menning, Reykjavík 1996
Eg ætla að segja ykkur frá
bróður mínum.“ Þannig
hefst skáldsaga sænska
rithöfundarins Astrid
Lindgren um bræðurna,
Karl og Jónatan Ljónshjarta. Það
er Karl litli eða Snúður eins og
hann er kallaður sem talar. Með
upphafsorðum hans er slegið stef
sem gengur gegnum alla söguna því
’ að hún er lýsing á þvi hvemig það er
að eiga bróður og vin sem maður getur
alltaf treyst, vin sem hefur fómað lífi
sínu íyrir mann, vin sem er hugrakkari
og betri en allir aðrir, vin sem maður vill
fylgja hvert sem er, hvað sem það kostar.
í upphafi sögu er óhjákvæmilegur að-
skilnaður þeirra bræðranna framundan.
Karl litli er veikur og veit að hann mun
fljótlega deyja. Það sem honum finnst
sárast er að þurfa að skilja við stóra
bróður sinn, Jónatan. Dauðinn er ótta-
leg staðreynd: „Hvernig getur nokkuð
svo hræðilegt gerst?“ spurði ég, „hvemig
getur nokkuð svo hræðilegt gerst að
sumir verði að deyja þegar þeir em ekki
einu sinni orðnir tíu ára?“ Þá segir Jón-
atan honum að það sé bara hulstrið á