Bjarmi - 01.11.2000, Page 22

Hákirkjufólk
á strigaskóm
Molar úr námsferó til Englands
vorió 2000
Vigfús Ingvar Ingvarsson
Það er að verða þægilega hlýtt á
Englandi þegar við - um 25 manna
hópur víða að á Norðurlöndum - höld-
um í langferðabíl noróur hraðbrautina í
átt til Birmingham. Við höfóum verið í
Chelmsform, austan Lundúna, og kynnt
okkur ensku þjóókirkjuna og sérstaklega
fulloróinsfræðslu hennar. Skipulagið var
í höndum Nordisk Kirkelig Studierád og
þessara biskupsdæma.
Brátt erum við komin á fagurt svæói
við suóurmörk Birmingham. Ekið er að
ráðstefnusetri sem kaþólsk hjúkrunar-
regla rekur en systurnar verða brátt að
selja því þær eru orðnar of fáar til að
geta sinnt öllu á staðnum. Allt andar af
fegurð og friði. Inni á milli húsanna glitt-
ir í litfagran páfuglinn og ég sé hvíta
dúfu steypa sér yfir einn þátttakanda.
Upp í hugann kemur frásögn af sendi-
boðum þjóóhöfðingja Rússa fyrir nær
1000 árum er þeir lýstu helgihaldinu í
Miklagarói með þessum orðum: „Vér
vissum eigi gjörla hvort vér vorum á
himni eóur jörðu.“ Þriggja daga dvöl
þarna, sem endaði með kirkjuferð, verð-
ur ógleymanleg og skilur eftir drjúgan
lærdóm um fræóslu og þjálfun leikfólks,
á þessu svæði, og innleiðslu þess í þjón-
ustu í söfnuðum.
Það er Ijúflega tekið á móti okkur við
skráningu af dr. Pam de Wit og fyrirliði
systranna segir nokkur orð um aóstæður
á staðnum, Hegralæk (Heronbrook).
Von er á Brian Russell sem ásamt Pam er
leiðandi í svokölluðu Birmingham-mód-
eli og þau ætla að vera með okkur þessa
þrjá daga. Hann hefur farió að ná í ein-
hvern prófessor sem boðinn var með á
kynningarkvöldið. Svo birtast þeir, Brian,
dökklæddur meó prestaflibba, leiðir há-
vaxinn, dálítið luralegan mann, prófessor
John Hull, sem reynist vera algerlega
blindur og það í marga áratugi. En ann-
að vekur athygli mína og fær brátt tákn-
ræna merkingu í huga mínum - prestur-
inn svartklæddi er á strigaskóm.
Saga Birmingham og andlegt líf þar er
kynnt í máli og myndum, allt frá því eng-
ilsaxinn Beowormur setti niður heimili
sitt (ham) þarna vió ána. Síðar braust
iðnbyltingin fram meó fyrirtækjum og
söfnuóum fólks annarra kirkjudeilda en
anglikana (ensku þjóókirkjunnar) í farar-
broddi því ekki þurfti sérstakt predikun-
arleyfi þarna. Loks kemur að nútímanum
með miklum fjölda innflytjenda af marg-
víslegum trúarbakgrunni, alþjóðavæð-
ingu og blikum á lofti í bílaiðnaðinum.
Blindur prófessor
Svo erjohn Hull allt í einu tekinn til máls
og trúin og sagan fléttast saman með
hrífandi hætti og kallið til að lifa og
starfa undir merkjum Krists í nýju þjóófé-
lagi og nýrri Evrópu skilur mig eftir berg-
numinn. Eg reyni hér að tæpa á fáeinum
atriðum sem hann fjallaði um en hann
hafói ekki verið beóinn aó fjalla um neitt
sérstakt.
Hann talaói um mikilvægi þess að
fræða og þjálfa leikfólk til þjónustu og í
því sambandi sérstaklega um þörfina á
að leiða fólk út úr þjáningu sinni og gera
því kleift að geta með Kristi horfst í augu
við þjáningu heimsins. Og aó Ijóst sé,
inn í hvers konar kirkju við viljum leióa
fólk. Til hvers erum við aó fræða og
þjálfa leikfólk til kirkjulegar þjónustu? Jú,
við þurfum aó leiða fólk inn í þríþætta
kirkju, heilaga, almenna og postullega.
Heilögu kirkjunni kynnumst við með
hlutdeild í staðbundnum söfnuði þar
sem við komumst í snertingu við trúar-
legar rætur og upplifum helgi guðsþjón-
ustunnar og sakramentanna á stað sem
er okkur heilagur. En vió megum ekki
verða sjálfhverf og eigingjörn. Vió verð-
um að upplifa kirkjuna jafnframt sem al-
menna - að henni tilheyrir fólk af ýmsu
þjóðerni og mörgum kirkjudeildum. I
þriðja lagi verður að Ijúka því upp fýrir
fólki að kirkjan er postulleg, þ.e. hún er
send, hún hefur hlutverk, þjónustu í
heiminum. Og eins og þaó er mikilvægt
að hver kristin manneskja finni sig heima
í staðbundnum söfnuði og upplifi sig
sem lærisvein Jesú Krists með hlutdeild í
hinni stóru kirkju um víða veröld þá er
einnig brýnt að sem flestir finni sér hlut-
verk í þeirri þjónustu sem kirkjunni er fal-
in af frelsara sínum og Drottni, Jesú
Kristi. Kirkjuleg fræðsla og uppbygging á
að laóa til þjónustu í hlýóni við vilja
Guós.
Þjálfun leikfólks
Vió fengum þessa daga að heyra um tví-
ræðar aðstæóur sem enska kirkjan býr
við. I hugum margra er hún tengd heims-
veldi fortíðarinnar og bliknandi vegsemd
22