Heima er bezt - 01.04.1951, Qupperneq 8

40
Heima er bezt
Nr. 2
skaltu vita aS lyktum, Tungu-
Hallur, að vér huldubúar erum
ekki frekar eign djöfulsins en
þið mennirnir. Vér eigum hinn
sama endurlausnara og drottin
eins og þið.“
Að svo mæltu sneri hinn mikli
maður sér við og gekk sína leið
— og nálega um leið var hópur-
inn horfinn, eins og hann hefði
sokkið niður í iður jarðar eða
liðið út í geiminn með hraða
eldingarinnar.
Og engin verksummerki sáust
þar, sem hann hafði farið,
hvorki eftir menn né hesta. Svo
skyndilega var skilið á milli.
Nú stóð Hallur þar einn eftir,
reiður og sneypulegur út af þess-
um snöggu vonbrigðum. Hann
hafði búizt við að geta tekið til
máls, þegar hinn hætti, og lagt
fyrir hann þúsund spurningar
til að svara, svo að hann yrði
neyddur til að færa fram full-
gild og nægileg rök fyrir líkam-
legri tilveru þessa huldulýðs.
Þetta hafði hann ætlað sér, þeg-
ar hinn dularfulli maður hafði
lokið máli sínu til fulls.
En hinn gaf honum ekki högg-
stað á sér. Hallur komst ekki að
með eina einustu athugasemd,
hvað þá meira. Þessi mikli mað-
ur var honum horfinn út í veð-
ur og vind með síðasta orðinu,
sem leið af vörum hans.
Svona mikla yfirburði hafði
hann yfir hinn vitra Tungu-
Hall.
Nokkra stund var Hallur eins
og hálfringlaður á eftir, en náði
sér þó brátt og gat þá farið að
hugsa um þennan kynlega fyrir-
burð með fullkominni hugarró
— fyrirburð, sem honum var þó
ókleift að skilja í þetta sinn.
Nú þótti honum þó enginn
vafi geta leikið á því lengur, að
þetta hefðu verið líkamlegar
verur, á sama hátt sem vér
mennirnir. Hann hafði veitt
þessu svo nána athygli á meðan
á samfylgdinni stóð. Það voru
menn og konur á ýmsum aldri
og af ýmissi stærð, með ólíkum
svip og breytilegum háralit, svo
sem rauðleitum, brúnum, ljósum
og dökkum. Andlitin einnig með
ýmsu lagi og mismunandi feg-
urð. Búningurinn talsvert
breytilegur, en á körlum samt
líkur því, er hann átti að venjast
á prúðbúnu fólki, er var á leið
til kirkju sinnar. Búningur
kvenna var þó miklu skrautlegri
og tilkomumeiri en hann hafði
áður séð, og þótti honum sem
líkjast myndi fremur því, er
tíðkaðist í fornöld þjóðarinnar
á skartkonum og ættgöfgum
hefðarmeyjum, er bárust mikið
á. Þær voru í litklæðum og báru
mikið gull og silfur. Flest virt-
ist honum fólkið frítt, fagurlim-
að og tilkomumikið.
Það þótti honum sárast að
geta ekki komizt að sannleikan-
um, því að það hafði hann ætl-
að sér í fyrstu.
Aldrei hafði hann árætt að
spyrja neins, meðan hann var
því samferða. Það var eitthvað í
svip og framkomu þess allri, er
vakti geig hjá honum, eitthvað,
er hann jafnvel hræddist, enda
þótt hann væri talinn með hug-
djörfustu mönnum. Það var líka
eitthvað, sem ónýtti allar til-
raunir hans í þá átt að fullnægja
forvitninni. Það var eitthvað
dularfullt, sem ávallt hratt hon-
um til baka, og honum fannst
bæði ógnandi og ægilegt. En þó
gat hann alls ekki gert sér grein
fyrir, í hverju það væri sérstak-
lega fólgið.
Hann var þó sannfærður um,
að þessar þöglu mannverur
hefðu í sér hulinn kraft, er okk-
ar kyni væri langt um megn að
yfirbuga eða þreyta við á nokk-
urn hátt. — Það var sú niður-
staða, er hann komst að seinast.
Að öllum líkindum var þetta
huldufólk. Þarna sýndu þær sig
honum sjálfar, þessar kynja-
verur, er hann hafði sjálfur bar-
izt á móti, að gætu til verið. Lýs-
ingarnar, sumar að minnsta
kosti, komu vel heim við það,
sem hann hafði nú sjálfur séö
með eigin augum. Var þá sízt að
synja, að fleira gæti satt verið.
Það leit svo út, að þær sögur
væri þó ekki allar uppspuni og
hjátrú heimskra manna. Full-
komlega sannfærður var hann
þó ekki ennþá. Hann varð að
fá betri sannanir en þetta til að
yfirgefa til fulls sínar gömlu,
hleypidómsfullu skoðanir.
Upp frá þessum hugleiðing-
um hrökk hann skyndilega. Að-
vörunarorðin flugu eins og
leiftur gegnum huga hans. „En
varaðu þig, maður, hér fer önn-
ur líkfylgd á eftir.“ Ekki leizt
honum árennilegt að bíða og
freista þess, hvernig færi. Það
var fífldirfska, er gat haft illar
afleiðingar. Það var of mikill al-
vörusvipur á hinum mikla manni
til þess, að hann færi að kasta
fram þessari aðvörun að á-
stæðulausu eða út í bláinn, að-
eins til að ógna honum.
Hann flýtti sér niður að ánni,
fór yfir hana og svo heim aftur,
og varð hann einskis var framar
á leið sinni.
Ekki sagði hann nokkrum
manni frá þessu, er fyrir hann
kom, í þetta sinn. Hann héit
þessum kynlega fyrirburði alger-
lega leyndum. En eftir þennan
„smala-túr“ fór hann ekki að
verða eins ákveðinn í því að
þræta fyrir það, að huldufólk
gæti verið til eða þá einhverjar
undraverur, er ekki væri mönn-
um sýnilegar, nema þær sjálf-
ar vildu.
Barn á virkum degi
eftir norska barnasálarfræb-
inginn Áse Gruda Skard
í býbingu Valborgar Sig-
urðardóttur
— Bók þessi fjallar um
börn frá fæðingu og fram á
unglingsár. Hér er gerð grein
fyrir meðferð ungbarna, lyst-
arleysi þeirra og matvendni,
hreinlætisvenjum, svefnþörf
barna, gildi leikja, hræðslu-
girni, reiði, þrjózku, sálarlífi
skólabarnsins, tilfinningalífi
þess, félagsþroska og náms-
þroska. — Bók þessi á brýnt
erindi til allra foreldra, kenn-
ara og annarra uppalenda. —
Fjö.ldi mynda er í bókinni. —
Fæst hjá öllum bóksölum og
kostar kr. 38,00 í góðu bandi.
I