Heima er bezt - 01.12.1953, Blaðsíða 34

386
Heima er bezt
Nr. 12
skap. — Góði guð hjálpaðu mér! hað hún í hugan-
um.
Þau voru nú komin niður að vatninu og Geir-
mundur hratt bátnum á flot. Hún sat á aftur-
þóftunni og horfði á hann, meðan hann reri. Hann
þagði. Þá datt henni allt í einu nokkuð hræðilegt
í hug. Var það aðeins af því að nú voru neyðarár
og hungur, að Geirmundur var svona skapi farinn?
Eða var ástæðan sú, að hann — hann væri orðinn
leiður á henni? Elskaði hann hana ef til vill alls
ekki? Það hafði farið öðruvísi en þau vonuðu fyrir
ári, þegar þau reistu litla húsið sitt. Nei, það varð
að vera neyðin, sem hafði þessi áhrif á hann. Ein-
hverntíma myndi þetta lagast.
Hún bað til guðs í hljóði. í kvöld verður að vera
fiskur á önglunum. Eitthvað matarkynns að
minnsta kosti. En bezt væri ef það væri spikfeitur
urriði----— Hún bað Faðirvor, en þegar hún kom
að orðunum „gef oss í dag vort daglegt brauð“ fip-
aðist henni. Brauð! Brauð! Þetta eina orð límdist
inn í hugskot henar og hún sá fyrir sér stórar
brauðhleifar. Brauð var dásamlegt orð. Munninn
fullan af brauði — tyggja brauð — kingja brauði.
En ekki barkarbrauð! Reglulegt brauð!
Þau drógu inn færi. Öngullinn var auður.
Sömuleiðis gekk með hið næsta.
En í þriðja skiptið-----ó, drottinn hafði bæn-
heyrt hana, því að nú var fiskur á önglinum. Guði
sé lof og þökk! Geirmundur dró færið inn. hægt og
gætilega, dró og gaf, þegar fiskurinn var of ó-
þekkur.
— Kannske er þetta urriði? hvíslar hún. En
innst inni var hún viss um, hvað það var. En ef
guð bænheyrði hana á annað borð, því þá ekki að
láta þetta vera urriða! Hún leit til himins. — Kæri
guð, gefðu okkur nú urriða! Góði — góði guð — .
Nú er fiskurinn við borðstokkinn.
Geirmundur segir milli samanbitinna tannanna:
— Hver fjandinn! Hann teygir sig út yfir borð-
stokkinn. Stendur svo upp tómhe.ntur.
Þá gat hún ekki meira. Hún bar svuntuhornið
upp að augunum og fór að gráta. Var þetta ekki
refsidómur drottins? Var það ekki af því að hún
var allt of ódugleg til að aðstoða Geirmund?
Geirmundur sagði ekki orð. Hann varpaði færinu
út aftur og gekk frá því. Svo reri hann til lands.
Hún sat grátandi á afturþóftunni. Þá var það að
hann gat ekki stillt sig lengur. — Hvað er þetta!
hreytti hann út úr sér. Sittu ekki þarna skælandi
út af þessu!
Hún gekk á land og var grátandi.
— Ertu svona svöng? spurði hann meðan hann
var að ganga frá bátnum.
— Ne-ei-----
— Hvað er það þá? Geturðu ekki sagt það?
Það leið stutt stund. Hún reyndi að vera róleg,
en það var engu líkara en að tilfinningar hennar
hefðu algerlega fengið vald yfir henni. Eitthvað,
sem hún hafði byrgt inni lengi, varð að fá útrás.
— Þú — þú ert ekki eins og þú varst áður! stamaði
hún.
— Ekki eins og áður?
— Nei — að minnsta kosti ekki gagnvart mér.
Ef þú vissir hvernig það er, að vera alltaf ein dag
eftir dag, og vera alltaf að vonast eftir að þú farir
nú að koma. Og; þegar þú kemur loksins — þá
sérðu mig ekki. Ég heyri þig aldrei segja eitt vin-
gjarnlegt orð. Og sé þig aldrei brosa.
Geirmundur hnusaði hæðnislega. — Þvaður og
vitleysa! Eða gat hún búist við að hann væri
syngjandi og dansandi þegar sulturinn var að gera
út af við hann? Komdu nú, við borðum rjúpuna
í kvöld!
Og Geirmundur og Geirþrúður gengu þegjandi
inn í myrkrið, hann á undan með árarnar um
öxl sér. Á eftir honum gekk hún og hélt svuntu-
horninu upp að andlitinu.
Hávaxinn maður og lítill strákhvolpur í skinn-
úlpu komu út úr viðjukjarrinu við vatnsbakkann.
Þeir stóðu dálitla stund og horfði á eftir hjóna-
kornunum.
— Aumingja manneskjurnar! sagði Jens.
— Ein rjúpa til að skipta á milli sín, sagði Ingólf-
ur. Það verður ekki mikið á mann. Hann greip-
i bakpoka félaga síns og Jens kinkaði kolli. Þeir
gengu inn á stíginn, sem lá heim að húsmanns-
býlinu.
Þegar Geirþrúður fór niður að læknum til að
sækja vatn skömmu síðar, varð henni illa við, því
að eitthvað var á hreyfingu inni á milli runnanna.
Björn! Hugsaði hún. En svo var það bara skinn-
klæddi hnokkinn úr Svartadjúpi! Hann bar boga
um öxl sér og örvahylki á bakinu. Hann brosti yfir
allt andlitið, þar sem hann gekk til hennar. Hún
setti frá sér fötuna og beið. Bara að Geirmundur
fari nú ekki að kalla! hugsaði hún.
— Góðan daginn! sagði hnokkinn og nam stað-
ar. Hann bar sig mannalega.
— Nú, slíkir gestir eru þá á ferðinni?
— Ja. Hann leit snöggt í kringum sig. Það leit
nærri því út eins og hann væri hræddur um að
hann fengi ekki að ljúka erindi sínu einn. — Gott
veður í dag.
— Ja-a, víst er gott veður.
Hann stendur dálitla stund og tvístígur og finn-
ur engin orð.
— Ætlarðu ekki að koma lengra fram í dalinn?
spyr hann svo.
— Nei-----hún svarar með semingi.
— Það var svo gaman þegar þú komst, sagði
hann og roðnaði.
— Ingólfur! var kallað inni í kjarrinu.
— Já, já, þaö er satt, sagði drengurinn. Við
höfum tvær rjúpur handa þér hérna inni í skógin-
um. En þú ættir að nálgast þær án þess að maður-
inn þinn verði var við.
Geirþrúður lítur upp að húsinu, svo skautzt hún
kringum runnann suður fyrir. Drengurinn var með
henni. Þar stóð Jens og beið. Hann hélt á þremur
rjúpum, sem hann gaf henni.
Hana sundlaði. Þrjár spikfeitar rjúpur! Hún
þakkaði honum með handabandi. Og þakkaði litla
manninum líka. Augu hans ljómuðu svo að hún gat
ekki stillt sig um að kyssa á kinnina. Svo hljóp
hún heimleiðis. —