Heima er bezt - 01.12.1953, Blaðsíða 35

Nr. 12
Heíma er bezt
387
Jólin
Framh. af bls. 365.
Frá þeim jólum eru þessar hend-
ingar:
Fagra nótt í faðmi þfnum hvílir
fósturjörðin mín við unnarsöng.
Fræjum hennar skaflasængin skýlir,
skíðabrautum saumuð kvöldin löng.
Máninn stafar sterkum endurljósum,
stjörnur blika út við sjónarhring.
Norðurloftið skreytist skyndirósum,
:skráð er saga lífsins allt um kring.
Okkur sjálfum og öðrum
mönnum líður vel eða illa, eftir
því fyrst og fremst í hvaða skapi
við erum, þá og þá stundina,
þann og þann daginn. Þegar þess
er gætt ætti okkur að geta skil-
ízt, hvert gildi það hefur að
mima löngu liðin jól og leggja
rækt við þær minningar.
Sagt mun verða að endur-
minningin verði ekki fremur í
aska látin en þekkingarmolarn-
ir. Maginn er þurftarfrekur,
þarfirnar eru þó fleiri. Loft-
kastalar eru lítilsvirtir, án þeirra
vantaði þó hreysi og hallir, þessi
afdrep, sem menn þykjast ekki
fá lifað án og eru þó stundum
flæmdir úr. Endurminningin,
þar á móti, er líklega eini sælu-
staðurinn hér á jörð er menn
verða aldrei reknir úr.
Prestsbakkakirk j a
Framh. af bls. 359.
ingum á gömlum kirkjuleiðum.
Misjafnir voru hestarnir og mis-
jafn var búnaður fólksins.
Krakkar tvímenntu og fátækar
konur sátu á þófa, sem bandi
var lauslega slegið yfir með
hornístöðum, en stundum sátu
þær þó á góðhesti álitlegum. Og
gott er þess að minnast, að ekki
var litið niður á fólk, þótt það
vitjaði kirkju sinnar eins og efni
stóðu til. Mjög gat verið til-
komumikið að sjá vel setinn
hest af konu í söðli. Vel man ég
Fagurhlíðarskj óna fara á kost-
um á Stjórnarsandi. Skotta í
Hrauni kunna því illa að ganga
með mold í hófum á Geirlands-
engjum. Tíglu í Dalbæ hefja sig
á loft með Sigga, svipta af hon-
um taumum og taka sprettinn.
Brún gamla Magnúsar í Hátún-
um reigja sig tignarlega upp í
fangið á húsfreyjunni, Jarp í
Seglbúðum og Sporð í Syðri-Vík
í fyrstu tamningu. í þá daga var
margur fríður gæðingur á Síð-
unni. Þá voru þeir uppi Matthí-
as á Hörgslandi og Steingrímur
í Kotinu, og með þeim koma í
hugann hestar þeirra, Sem vart
áttu sína líka, að útliti og ágæti.
Minningin ein er enn við líði af
hinni glæstu tíð kirkjuferðanna,
áður en bílarnir komu til sögunn-
ar. Og brátt líður að lokum henn-
ar einnig. Bakkavöllur verður þó
alla tíð fallegur, en aldrei jafn-
fallegur sem þá, er hann var stig-
inn af góðhestum og varpaði frá
sér jódyni inn á milli fjallanna.
Brimhljóð
Framh. af bls. 382.
orðið að færa hafinu. Þremur
sonum sínum hafði hann orðið
á bak að sjá, öllum í þessa sömu
gröf. En enginn hafði heyrt
hann æðrast. Barátta lífsins á
þessari hrjóstrugu strönd hafði
hert hann og stælt og veitt hon-
um þrek til þess að bera með
karlmennsku harma sína.
Vésteinn gekk til öldungsins
og lagði sigggróna hönd sína á
öxl hans. Þá var eins og Gunnar
gamli rankaði við sér allt í einu.
Hann leit á Véstein og sagði, og
það kenndi klökkva í rómnum:
— Þá hef ég goldið hafinu
skuld mína. Það hefur gefið mér
og mínum marga björg.ina um
dagana, blessað. Nú erum við
kvitt.
— Ojá; þetta er leiðin okkar
allra, Gunnar minn. Þeir í dag,
við á morgun, ef til vill. Svona
hefur það ávallt verið, er og
verður, meðan sjór er sóttur hér.
Þetta er lífsins lögmál, sagði Vé-
steinn lágt. Hann fann, að á
þessari stundu var hann þess
ekki umkominn að segja neitt
huggunarríkt við hinn lífs-
reynda öldung.
Nokkru seinna lögðu þeir af
stað frá naustinu heim á leið.
Inn yfir ströndina barst drynj-
andi brimhljóðið, — gnýr hinna
votu vega, — og lét í eyrum eins
og ægivoldugt líksöngslag.
Ólafsþáttur
Framh. af bls. 383.
' annarra og vinsæl. Einkum þótti
henni farast ræktarlega við Sig-
ríði, systur Ólafs, sem hér er fyrr
getið. Elín skrifaði henni lengi
við og við og sendi henni mynd-
ir af frændfólki hennar, sem var
í Ameríku og Sigríður þekkti, og
ýmislegt fleira sendi Elín henni
smávegis. Sigríður átti svo að
skrifa Elínu aftur fréttirnar af
kunningjafólki Eiínar úr gömlu
sveitinni, eða öllu heldur að láta
skrifa fyrir sig, sjálf gat hún
ekki skrifað, þar sem hægri
höndin var henni ónýt.
Myndirnar á forsíðu
1. Æðey liggur á ísafjarðar-
djúpi, eins og kunnugt er.
Nú hefur verið byggður þar
stór og myndarlegur viti, sem
kemur öllum sjófarendum að
ómetanlegu liði, er leggja
leiðir sínar um ísafjarðar-
djúp.
2. Útsýn að vetri til úr Sleggju-
beinsskarði til Kolviðarhóls
og fjallanna þar í kring. Áð-
ur en samgöngurnar komust
í það horf, sem nú er, og
gistihúsið á Kolviðarhóli var
athvarf ferðamanna austan
yfir fjall, urðu margir að
heyja harða baráttu við ill-
viðri og myrkur á þessari leið.
3. Kirkjan á Stóru Borg í
Grímsnesi. Margar af ís-
lenzku sveitakirkjunum eru
mjög smekklegar, og það hef-
ui' jafnan verið metnaðarmál
fólksins að halda þeim vel
við. Nú um hátíðarnar mun
fólk í sveitum landsins fjöl-
menna til kirkju sinnar, eins
og venja hefur verið síðan
kristni var tekin í lög hér á
landi.
2. ,,Úr þeli þráð að spinna, mér
þykir næsta indæl vinna,“
rauluðu stúlkurnar fyrir
munni sér um leið og þær
þeyttu rokkinn. Rokknum
hefur að vísu verið þokað
nokkuð til hliðar hin síðari
ár vegna aukinnar véla-
menningar og fólksfæðar á
mörgum sveitaheimilum.