Heima er bezt - 01.12.1959, Blaðsíða 14

Æviminningar
BJARGAR SIGURÐARDÓTTUR DAHLMAN
ÍÓRA frá ingjaldsstöðum
JONSDOTTIR
(Framhald).
Þessi hjón voru mjög rík. Maðurinn var Andreas
Petersen, bróðir Holger Petersen og áttu |>cir einhverja
stærstu verzlun í Höfn. Hjónin ferðuðust til Ítalíu,
vegna heilsu frúarinnar. Móðursystir hennar sá um hús-
stjórn á meðan, og hafði stúlku til aðstoðar.
Ibúðin voru níu herbergi, ríkulega búin, og hafði ég
setustofu og svefnherbergi fyrir mig og barnið. Ég átti
ekkert annað að gera, en að sjá um mig og telpuna, sem
var hálfs þriðja árs. Ég hafði því nógan tíma til að kvelj-
ast af heimþrá eftir þessu „voðalega landi“, sem ég
hafði flúið. Þegar birti af degi, hugsaði ég oft: Guð
minn góður, á ég eftir að lifa þennan dag til enda.
Ég sagði frk. Helgasen frá þessu og sagði hún þá:
„Þetta þekki ég.“
Annars leið mér vel í barnfóstrustöðunni. Innivið
klæddist ég í hvítt frá hvirfli til ilja, en úti var ég í ís-
lenzkum búningi.
Einn dag var ég úti með barnið og var hún þá rétt
búin að læra að hneigja sig, og notaði hvert tækifæri til
að sýna það. Við settumst á bekk í skemmtigarði, þar
sem heldra fólk kom aðallega. Roskinn maður gekk
fram hjá, og telpan stóð á fætur og hneigði sig.
„Hún kann sig, þótt lítil sé,“ sagði hann, síðan sneri
hann sér að mér:
„Ég sé, að þér eruð frá íslandi, hvernig líður ykkur
þar uppi?“
„Okkur líður vel,“ svaraði ég.
„Þið viljið vera sjálfstæð?“
„Já. Það var að vísu mikil bót í máli, þegar Kristján
IX. kom með stjórnarskrána, og nú bindum við vonir
okkar við krónprins Friðrik, þegar hann sezt að völd-
um.“
„Svo þið gerið það,“ svaraði hann. Hann tók síðan
ofan og fór sína leið.
Kona, sem sat á næsta bekk kom til mín með mildu
írafári og spurði, hvort ég vissi við hvern ég hefði
talað.
„Nei,“ svaraði ég, „ég þekkti hann ekki, en það var
viðkunnanlegur maður með háan silkihatt.“
„Það var Friðrik krónprins,“ svaraði hún.
„Það var svei mér heppilegt,“ svaraði ég og hló. Ég
sagði konunni hvað okkur hafði farið á milli og var
hún viss um, að orð mín hefðu áhrif, „því,“ sagði hún,
„Friðrik krónprins veit hvað hann vill.“
Þegar heim kom, sagði ég „tante Ida“ frá þessu at-
viki og var hún upp með sér af litlu frænku sinni.
Hjónin komu heim í maímánuði. Ég fór aftur á spít-
alann, en vann á annarri deild en fyrr. Ég ætlaði að
vera þar árið út, því þá var námstíminn ekki lengri.
Þegar ég var nýlega byrjuð, kom læknir á spítalann
og spurði eftir stúlku, sem vildi hjúkra og ferðast með
roskinni konu. Hún væri Gyðingur og vel efnuð, en
gengi með krabbamein og væri nokkuð erfið, annars
væri hún góð þeirn, sem í þjónustu hennar væru. Hún
héldi ekkert heimili og væri sífellt á ferðalagi.
„Þá er bezt að hún fái fröken Dahlman. Hún er svo
geðgóð, að hún hlær burtu erfiðleikana,“ sagði yfir-
læknirinn.
Frk. Helgasen ráðlagði mér að taka starfið að mér,
og daginn eftir fór ég til konunnar. Hún dvaldi þá hjá
systur sinni á Nærumgárd, sem var stórhýsi fyrir utan
bæinn, með skemmtigarði. Systir hennar dvaldi þar að-
eins á sumrin, hún átti einnig hús inni í borginni.
Húsmóðir mín, frú Hannover, gekk með krabba-
mein í móðurlífi. Hún var mjög sjaldan lasin, og þakk-
aði það köldum böðum, sem hún tók á hverjum morgni;
hún trúði, að þau héldu meininu í skefjum. Frú
Hannover var mágkona Emils Hannover, prófessors.
Systurdóttir frú Hannover var amma Niels Bohr, og
hann og systkini hans komu oft til Nærumgárd.
Um haustið var flutt inn í bæinn aftur. Ég og hús-
móðir mín bjuggum á Hótel d’Angleterre, eins og
vandi hennar var, þegar hún ekki dvaldi á Nærumgárd.
Þegar frú Hannover bjó á Hótel d’Angleterre, komu
oft gestir til hennar, og meðal þeirra, sem voru þar tíð-
ir gestir, var Georg Brandes. Þau deildu oft um trúar-
brögð, því að Brandes trúði á mátt sinn og megin, en
hún á guð, og Gyðingar eru trúmenn mildir.
Systurdóttir frú Hannover, ungfrú Hanna Adler frá
Nærumgárd, var fyrsta konan, sem tók magisterpróf
frá Hafnarháskóla. Hún ásetti sér að stofna skóla með
nýju móti í Danmörku, samskóla telpna og drengja.
Hún fór til Ameríku í því skyni að kynna sér rekstur
slíkra skóla, og þegar hún kom heim, keypti hún hús-
eign og hóf starfsemina. Börnin komu í skólann 6 ára
og voru fyrsta árið í eins konar leikskóla, og síðan hófst
414 Heima er bezt